حبیب الله پیمان: مراقب تکرار استراتژی شوروی در خاورمیانه باشیم
حبیب الله پیمان گفت: زمانی می توانیم بر آمریکا پیروز شویم که اجازه ندهیم این کشور بین ما و همسایه ها جنگ و درگیری ایجاد کند تا به جای ایجاد بازار و مبادله ای که به رشد ما کمک کند مجبور باشیم پولمان را صرف اسلحه و نیروهای انسانی و زیر ساخت های یکدیگر را نابود کنیم.
این فعال باسابقه سیاسی در گفت و گو با خبرنگار جماران ، در خصوص آینده رابطه ایران و آمریکا و تحریم های جدید این کشور علیه ایران گفت: قضیه تحریم ها را باید در چهارچوب راهبرد هایی که امریکا به طور خاص از میان قدرت های غربی نسبت به ایران متصور است ارزیابی کرد. به نظر می آید دولت فعلی آمریکا هدفش این است که ایران را در برابر چالش هایی که در منطقه است به طور روز افزونی درگیر کند. علیرغم این که می گوید ایران نباید در منطقه دخالت کند، ولی خودش آتش آشوب ونزاع و جنگ را در منطقه دامن زده و می زند.
وی ادامه داد: قطعاً در ایجاد این آشوب، جدا از عوامل درونی منطقه و کشورهایی که درگیر شده اند، نقش قدرت های بزرگ، بخصوص آمریکا در ابتدای قضایای عراق به این طرف بسیار جدی است. کسانی که با آمریکا طرف هستند باید توجه شان به این نکته معطوف باشد که آمریکا از این آتش آشوبی که در منطقه است زیانی نمی کند، زیرا چیزی که آمریکا در خاورمیانه به دنبال ان است یکی تا حدی منابع انرژی است (به رغم اینکه سعی کرده است بی نیاز باشد ولی هنوز این برایش مهم است) و دوم امنیت اسرائیل و متحدین آن است. قطعاً آمریکا نمی خواهد در این منطقه کشورها، سیاستهای سیاسی و اقتصادی مستقلی اتخاذ کنند؛ چرا که ممکن است با منافع جهانی سرمایه داری مالی و نئولیبرالیسم در تضاد باشد. در نهایت می خواهد اگر هم به وجود می آیند نتوانند نیرو بگیرند. آمریکا این سیاست مخالفت را صرف نظر از ایدئولوژی و ماهیت حکومت حاکم دنبال کرده است، فرقی نمی کند که حکومت ناسیونالیست، لیبرال یا مذهبی باشد؛ مهم این است که این کشورها نباید بتوانند مستقل از آن ها خطی باز کنند یا محوری باشند.
این فعال با سابقه سیاسی ابراز داشت: مثلاً هندوستان کشوری مستقل ولی خارج از این رویه نیست و نمی تواند هم باشد. هندوستان به طور نسبی سعی کرده است که استقلال خودش را در خیلی از مسائل حفظ کند و این طور نیست که همه چیزش به آمریکا وابسته باشد و آمریکا هر فرمانی بدهد انجام دهد. درست است که در حال حاضر سرمایه داری جهانی شده و به یکی از محدودیت های زمانی تبدیل شده است و هیچ اقتصادی خارج از آن نمی تواند ادامه حیات دهد؛ منتها شما در این اقتصاد وارد می شوید، اما سعی می کنید بنیادهایی را پی ریزی کنید تا شما را به سمت یک نوع خود بسندگی و خود ساماندهی پیش ببرد؛ به طوری که سهمی در تصمیم گیری های جهانی داشته باشید. یک وقت آنقدر ناچیز هستید که جز یک مصرف کننده نیستید؛ ولی یک وقت تولید می کنید و با تولیدتان وارد بازار جهانی می شوید که در این زمان شما قدرت چانه زنی دارید.
وی ادامه داد: تکنولوژی و صنعت نوین، قدرت می آورد. ولی وقتی هیچ چیزی ندارید و فقط نیروی مصرف کننده هستید جز منابع خام و نیروی کار چیزی برای عرضه ندارید. آن ها هم می خواهند ما فقط منابع خام و نیروی کارمان را مثل کالا در بازار بفروشیم و به قیمت نازلی آن را بخرند. این مسئله روشن است. مشکل مهم تر این است که خیلی از دولت ها درک کنند و بخواهند در این راه قدم بردارند. ولی مساله مهم این است که چگونه می خواهند در این مسیر حرکت کنند و در مقابل اقداماتی که آن ها انجام می دهند چه واکنشی نشان می دهند.
پیمان با تشریح استراتژی آمریکا در مقابل کشورهای غیر همسو، اظهار کرد: یکی از اقدامات این کشورها که از سالها پیش تا کنون انجام می دهند این است که کشورهای مقابل را درگیر تضادها، چالش ها و نزاع های داخلی و منطقه ای، بخصوص جنگ هایی می کنند که مجبور باشند بخشی از منابع و درآمدشان را صرف تسلیحات کنند و این تسلیحات هم معمولاً منابعش کارخانه های اسلحه سازی غربی یا روسیه است. در این صورت شما هم مجبور می شوید با افزایش تنش ها نیروی دفاعی خود را قوی نگه دارید به عبارتی وقتی وارد این بازی شدید باید تا آخر را بروید. بنابراین در چنین وضعیتی منابع معطوف به تسلیحات می شود و از هزینه های زیرساختی اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی کم خواهد شد؛ در نتیجه این روند کشور به بحران های بنیادینی دچار می شود که راه چاره ای ندارند. به جایی می رسیم که می بینیم همه چیز به هم ریخته است و در نتیجه جامعه فرو میپاشد.
این فعال پیشین سیاسی با بیان این که آن ها با همین تمهید توانستند شوروی را از پا در بیاورند، گفت: این کشور را در یک مسابقه تسلیحاتی وارد کردند به طوری که تمام قوایش را صرف تکنولوژی های نظامی و فضایی کرد. حتی در این زمینه هم خیلی خوب پیشرفت کرد اما موجب شد شوروی از زمینه های دیگر خود غافل و کنترل کشور از دست خارج شود.
وی تاکید کرد: می خواهم این را بگوییم که این بحث تحریم ها در کنار یک پروژه ی بزرگتری است. دولت مردان ما باید مراقب باشند که دفاع ضروری است ولی باید کاری کنیم که تا آن جایی که امکان دارد درگیر تنش ها و نزاع های نظامی سیاسی با همسایگان و دیگران نشویم تا مجبور شویم منابع مان را در همان جهت مصرف کنیم.
پیمان یادآو شد: نتیجه این کار این است که کشورهای خاورمیانه نفت به کشورهای غربی می دهند و چند برابر آن اسلحه وارد می کنند و با همان اسلحه ها خود و زیرساخت هایمان را نابود می کنیم؛ بعد از این که همه چیز خراب شد صلح را برقرار می کنند و این بار بابت بازسازی، این کشورها را غارت می کنند و این دور از جنگ ویتنام تا به حال مدام در حال تکرار است.
وی با بیان این که بنابراین برای مقابله با این روند دولت های مستقر باید با عقلانیت رفتار کنند، گفت: ما با عربستان فرق داریم. ما باید عقلانیتمان به شکلی باشد که «دفاع صلح» کنیم. ما زمانی می توانیم بر آمریکا پیروز شویم که اجازه ندهیم این کشور بین ما و همسایه ها جنگ و درگیری ایجاد کند تا به جای ایجاد بازار و مبادله ای که به رشد ما کمک کند مجبور باشیم پولمان را صرف اسلحه و نیروهای انسانی و زیر ساخت های یکدیگر را نابود کنیم.
این فعال باسابقه سیاسی گفت: بنابراین من معتقدم می توان با تحریم ها روبرو شد به شرطی که از طریق صلح با جهان و همسایگانمان این راهبرد آمریکا را خنثی کنیم. این امر کاملاً شدنی است فقط مقداری درایت و صبوری می خواهد.
وی با تاکید بر اینکه البته این به آن معنا نیست که نیروی دفاعی در جهان امروز ضعیف باشند، افزود: اما شما نباید فکر کنید که تنها با یک نیروی انتظامی قوی می توانند از استقلال کشور دفاع کنید. امروز قدرت تکنولوژی، قدرت اقتصادی، استقلال، حضور مردم در صحنه، مشارکت سیاسی مردم و وحدت و انسجام ملی بزرگترین مولفه ی قدرت یک دولت- ملت است.
وی در پایان گفت: رسانه ها و افکار عمومی باید مدام راهبرد صلح و همزیستی را به دولت گوشزد کنند تا تمام عوامل تنش زا از بین برود. ما در داخل در این زمینه مشکل داریم. متاسفانه یک منتخب زرتشتی شورا را که به صورت قانونی بر سر کار آمده است حذف می کنیم و موجب تنش در داخل کشور می شویم. در منطقه هم ممکن است همین سیاست را اعمال کنیم. ما در آنجایی که لازم است باید در مقابل قدرت خارجی بایستیم ولی در آن جا که دست خودمان است باید از تنش ها بکاهیم.
انتهای پیام
