مقاله ای احتمالا غیر سازنده در یک روزنامه /جعفری پور

به گزارش انصاف نیوز، عماد جعفری پور، وبلاگنویس بختیاری، در یادداشت ارسالی نوشت:

حدود دو سال پیش بود که در عرصه ورزش به هموطنان آذری مان، به طور خواسته یا ناخواسته، قدری بی احترامی شد و در نتیحه یک غائله غیر ضروری ایجاد شد. تقریبا یک سال پیش بود که کلاه قشقایی های عزیز و لهجه شیرین رشتی در برنامه های سینمایی مورد تمسخر قرار گرفت و موجب اعتراض و نامه نگاری هایی از سمت فعالان اجتماعی و فرهنگی شد. همین پنج ماه پیش بود که توهین سریال سرزمین کهن به ما بختیاری ها باعث شد محوطه ساختمانهای صدا و سیما و فرمانداریها در خوزستان، اصفهان، چهارمحال و بختیاری و لرستان و … مملو از جمعیت معترض بشوند. همه این اتفاقات در انتها یک سکانس خوب داشتند و آن هم موضع گیری قاطعانه مدیران ارشد کشورمان بود و تاکیدشان بر حفظ احترام اقوام و رعایت الزامات انسجام ملی. در میان مطالب روزنامه های امروز سیزده خرداد ۱۳۹۳، به مطلبی برخوردم که به نظرم می تواند گوشه ای از یک سناریوسازی برای تکرار “کم لطفی به اقوام” باشد.

در این مقاله که در صفحه اول یکی از روزنامه ها به قلم آقای حمیدرضا عظیمی نگاشته شده، تلاش شده که تکثر قومیتی و تنوع فرهنگی در ایران عزیزمان دقیقا و مستقیما یک تهدید و مخاطره جدی قلمداد شود و بها دادن به فرهنگ و نمادهای قومیتی، به عنوان یک اقدام ضد امنیتی و مخرب نکوهیده شود. نگارنده خواستار تاکید بیش از پیش به هویت صرفا مذهبی برای اتحاد ملی شده است. خود نگارنده نیز در انتهای مقاله اش متوجه شد که همه ایرانیان یک دین و یک مذهب ندارند و لذا گریزی هم زد به اتحاد شیعه و سنی، ولی هیچ احترامی برای هموطنان غیر مسلمان قائل نشد و حتی یک جمله نیز به آنها اختصاص نداد. 

پرسش بنده این است که اصولا چرا باید تکثر قومیتی را تهدید بدانیم؟ مگر کشورهای بزرگ و چند قومیتی جهان با این نگرشهای کوته نطرانه توانسته اند موجبات شکوفایی کشورهایشان را فراهم کنند؟ اصولا چرا هویت مذهبی خودمان را در مقابل هویت قومیتی خودمان قرار بدهیم؟ مگر میشود وارد یک خانه بشویم و مثلا یخچال آن خانه را در مقابل تلویزیون همان خانه قرار بدیم؟ مگر میشود یک پیکر را در نظر گرفت و قلب آن شخص را در مقابل مغز خودش قرار بدهیم؟ چرا برای برخی مسئولان فرهنگی و قلم به دستان مان، پذیرش تکثر قومیتی و تکثر مذهبی اینقدر دشوار اشت؟ بنده خودم را هم بختیاری می دانم، هم ایرانی هم مسلمان و میخواهم این سه بعد هویتی ام را با هم دوست بدارم و هر سه را با هم گرامی بدارم، اجازه هست؟

اگر همین بحث را در سطح بزرگان هنری، سیاسی، ورزشی پیش بکشیم، حدس میزنم آقای شهرام ناظری با یک شعر و تصنیف زیبا خواهد گفت “هم کرد هستم، هم ایرانی، هم مسلمان”. حدس میزنم آقای علی دایی خواهد گفت “هم آذری هستم، هم ایرانی، هم مسلمان”. آقای یعقوب جدگال خواهد گفت “هم بلوچ هستم، هم ایرانی، هم مسلمان”. حدس میزنم “آقای آندرانیک تیموریان خواهد گفت “هم ارمنی هستم، هم ایرانی، هم مسیحی”. معتقدم به جای تلاش برای سرکوب ابعاد هویتی مان، بهتر است بیندیشیم به این که:

اولا تفاوت هایمان را فرصت بدانیم، تفاوت ها را “زیبایی” بدانیم، تکثر و تفاوت ها را موجب غنای فرهنگ ملی مان بدانیم، و نه تهدید.

دوما: بیندیشیم که چطور با وجود این تفاوتها در کنار هم همزیستی خوبی داشته باشیم و اتحاد ملی مان را سرلوحه قرار بدهیم، بدون این که فرهنگ های قومیتی یا گرایش ها را حذف کنیم.

انتهای پیام