«دیاستاسی»، اجرایی از انسان به‌مثابه اجسام
«امیرحسین ناظری کنزق»-انصاف نیوز: «دیاستاسی» پرفومنسی که مستقیما انسان امروز را به تصویر می‌کشد. انسانی که کنش‌هایی شبیه اجسام دارد و از قواعد خشک فیزیکی پیروی می‌کند. این پرفورمنس با استفاده حداقلی از کلمات و با زبان جهان‌شمول بدن تلاش دارد تا به انسان سرنوشت فراموش‌شده‌اش را یادآوری کند.
این پرفورمنس که پیش‌ازاین در بخش به‌اضافه فجر جشنواره تئاتر اجراشده بود دوباره به مدت پنج شب در خانه نمایش دا اجرا خواهد شد.
«کامیار صالح پور»، کارگردان این اثر در گفت‌وگو با خبرنگار انصاف نیوز درباره نام این اثر گفت: «دیاستاسی» از یک بیماری به نام «دیانو زیاسیس» آمده. این بیماری چند پارگی شخصیتی است. همه آدم‌ها در همه جای دنیا دچار این شده‌اند. تقریبا هیچ‌چیز ثابتی وجود ندارد که بگوییم این آدم این‌گونه است؛ چون ممکن است در شرایطی مشابه رفتار متفاوتی بکند.
وی افزود: این چندگانگی شخصیتی در ما وجود دارد. کمپلکس‌های پیچیده فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و… در ما به وجود آمده که باعث معنا باختگی انسان امروز شده.
صالح پور درباره روند شکل‌گیری این نمایش خاطرنشان کرد: این نمایش از کارگاهی در اولین دوره جشنواره حرکت «دایره» آغاز شد. ما از حاصل کارگاه «بدن معاصر» این کار را ساختیم و ایده این بیماری بعد از جشنواره به گروه اضافه شد و ما کار را ساختیم.
او ادامه داد: من بیش از یک سال است که روی خشم‌های روزمره و این بیماری تحقیق می‌کردم که با رسیدن به این کارگاه آموزشی و کار کردن روی زندگی شخصی بچه‌ها به کمک یک روانشناس، یک جامعه‌شناس، یک مشاور هنری و یک دراماتورژ به این کار رسیدیم.
کارگردان پرفورمنس دیاستاسی تصریح کرد: کار بر اساس شعرها، موسیقی‌ها وزندگی روزمره بازیگران طراحی شد و من تمام این‌ها را تبدیل به حرکت کردم. درواقع من یک دراماتورژی بدنی کردم. الان هم هر بازیگر حرکات خودش را دارد. مجری طرح ما هم «تماشاخانه دا» است. ما در جشنواره فجر این کار را در تماشاخانه دا اجرا رفتیم بعد هم یک‌بار در «گالری آس» و الان هم دوباره در تماشاخانه دا درواقع این پرفورمنس مثلثی است بین فضا، مخاطب و اجراگر است.
او به سوالی درباره هدف این پژوهش اجرا پاسخ داد: در این کار در حال پژوهش روی سه اصل فضا، مخاطب و اجراگر هستیم و هدف پژوهش هم این است که نمایش را تبدیل به یک آیین پالایش کنیم. در تئاتر ما معمولا تلاش می‌کنیم با مخاطب بازی کنیم اما در این کار من تلاش می‌کنم که این پرفورمنس تبدیل به یک نیایش جمعی شود و مرز بین مخاطب و اجراگر برداشته شود.
وی افزود: اما اینکه این کار چقدر موفق است را زمان مشخص می‌کند. هرچه جلوتر می‌رود این نمایش کار صیقل پیدا می‌کند. ما قرار است در سایت خانه نمایش دا امکانی را فراهم کنیم تا مخاطبان نظرات خودشان را بگویند.
صالح پور درباره نحوه شکل‌گیری دیالوگ‌های نمایش توضیح داد: ما اول جملات و اشعاری را از بچه‌ها گرفتیم. اجرا گران در هر جلسه تمرین درباره ترس‌ها و خاطرات روز خود می‌نوشتند که گاهی حجمش خیلی بالابود ولی ما این‌ها را خلاصه کردیم و در حد چند کلمه برای اینکه می‌خواستم بدن صحبت کند. درواقع من با کمک یک نویسنده تلاش کردیم هویت کلام را بگیریم تا این‌ها را تبدیل به آواهایی شود که فضاسازی کند.
او گفت: یکی از ترس‌های مشترک بین همه ما و حتی خودم «تنهایی» بود. از طرفی انسان‌ها در همه جای دنیا انسان رو می‌آورند به‌جاهایی که دورهم جمع بشنود. جاهایی مثل کافه یا تئاتر و… انسان‌ها در یک سیر تاریخی از تنهایی به جمع رو آورده‌اند ولی در جمع هم نمی‌توانند دوام بیاورند و باز باانرژی و بی‌نظمی بیشتر تنها می‌شوند. درواقع این یک سیکل جهان‌شمول است. من فرم کار را از این گرفتم.
وی درباره موسیقی اثر نیز گفت: موسیقی نمایش درواقع سه قسمت بود. قسمت اول موسیقی الکترونیک که درواقع فضا ساز بود که شامل نویز، پارازیت و جیزهای آزاردهنده بود که درواقع این موسیقی شهری ماست. قسمت دوم صدایی بود که از سکوت و صدای نفس‌های بچه‌ها و صدای دست‌های بچه‌ها روی دیوار بود و قسمت سوم هم موسیقی تک‌نوازی ویالون سل بود که یک موسیقی کلاسیک بود.
صالح پور خاطرنشان کرد: زمانی که اجرا گران در نظم بودند ما موسیقی الکترونیک داشتیم و زمانی که بی‌نظمی بود ما موسیقی کلاسیک داشتیم که در اواخر سیکل این دو باهم ترکیب می‌شدند.
کارگردان این نمایش درباره شکل قرارگیری ساده نورها افزود: چیزی که مدنظر من بود این بود که بیشتر روی موضوع تمرکز کنیم و زیاد با نور بازی نکنم. من در این کار اصلا به دنبال ساختن تصاویر بدیع و زیبا نبودم پس عادی بود که از یک نور ساده استفاده کنم.
او در انتها گفت: نکته مهمی در نمایش ما وجود دارد این است که ما تاریخ مکتوبی نداریم؛ یعنی ما اصلا نمی‌فهمیم چرا یک نمایش پرفروش می‌شود و دیگری نمی‌شود. ما در این کار تمام تمرین‌ها را نوشتیم؛ عکس و فیلم تهیه کردیم که بتوانیم نقاط ضعف و قوت کار را بفهمیم.
دیگر عوامل اجرایی این نمایش عبارتند از اجراگران: نارگل محمدنیا ترانه یوسفی احسان یوسفی نسب آرش جعفری رویا جعفری نیلوفر شایاني یسرا نبی بخش فهیمه پاکروان ندا نوتاش،کاملیا شیخ نوران،مجری طرح : خانه نمایش دا، دستیار و برنامه ریز: سما نوروزی، موسیقی: رامین رضاپور ، آناهیتا ایزدی پارسا، مشاور روانشناسی:شادی منوچهری، مشاور هنری:بهمن ناصری، پوستر و گرافیست: سحر بیرامی، روابط عمومی: سحر وزین خواه، مشاور امور رسانه ای : امیر حسین میراسماعیلی، عکاسان : حمید ترکمن ، محمد دارایی ، محسن بیک
این پرفورمنس تا 11 اسفند هر شب ساعت 20:30 در خانه نمایش دا به میدان فاطمی، ابتدای شهید گمنام، خیابان جهانمهر، پلاک ۲۶اجرا می‌شود.
انتهای پیام
مگرهنرمند وروانکاو واقعی(مانند میترا کدیور) کمک کنند که بعضی مسایل مربوط به پیچیدگی روان دردوره معاصر برای بخشی از”بیماران”روشن شودوالا
ازروانپزشکان وروانشناسی کاری ساخته نیست.
باکلمه “معناباختگی”موجود در مطلب موافق نیستم وبا جند معنایی موافقم همچنانکه دریک جمله
“«… این بیماری چند پارگی شخصیتی است. همه آدم‌ها در همه جای دنیا دچار این شده‌اند. تقریبا هیچ‌چیز ثابتی وجود ندارد که بگوییم این آدم این‌گونه است؛ چون ممکن است در شرایطی مشابه رفتار متفاوتی بکند.”
هم آمده است.باتشکر