فوتبال ، مسیحای جامعه ایران
«مصطفی رسته مقدم»، عضو بخش تحلیلی انصاف نیوز، در یادداشتی درباره‌ی پیروزی تیم ملی فوتبال ایران در اولین بازی خود در جام جهانی در مقابل مراکش [لینک]، نوشت:
جامعه ایرانی از اردیبهشت 96 که با شور و شوق، به امید تحقق آرزوهایش به میدان آمد و حماسه آفرید، تا به امروز یعنی بیست و پنج خرداد 97، نه تنها فرصت شادی مشترک نیافته بود، بلکه هر روز مأیوس‌تر، خسته‌تر و ناامیدتر شده است. مأیوس از تحقق آرزوهایش، خسته از رنج فتاده به دایره‌اش و ناامید از تلاش برای خلاصی از این رنج.
اما در جامعه فسرده و عصبی از تفرق‌ها، حضور ایران در جام جهانی، مجالی می‌شود برای بازیابی غرور جریحه‌دار شده‌اش، مجالی است برای یکی شدن به‌رغم همه تناقضات و تضادهای فرسوده کننده، روزنه‌ای می‌شود برای رؤیاپردازی‌های بزرگ، گویی به قول عادل فردوسی پور، فوتبال واپسین جایی است برای تحقق آرزوهای ما.
امروز فوتبال، روح واحد جامعه ما بود، امروز فوتبال خاطره مشترکی برای همه ما رقم زد، شادی بی مناقشه‌ای را میسر کرد که هیچ فرد و جناحی نه می‌تواند به نام خود مصادره‌اش کند و نه می‌تواند در آن انقلت بیاورد و از بلند شدن بوی تعفنش بگوید.
امروز واقعیت جامعه ما، همین مردمی هستند که بعد از پیروزی ایران، به کف خیابان ریختند. مردمی که هرچه فکر می‌کنند، تمام شادی‌های مشترک‌شان-که همه آحاد مردم را در بر می‌گرفته- به ورزش و علی الخصوص فوتبال بر می‌گردد.
کیست که هشت آذر 76، سالروز حماسه ملبورن و صعود ایران پس از بیست سال به جام جهانی را از یاد ببرد؟ مگر می‌شود اشکهای استیلی در بازی ایران و آمریکا در جام جهانی 98 را فراموش کرد؟ یا می‌توان فردی را یافت که از بازی زیبای ایران در مقابل آرژانتین در جام جهانی 2014 احساس غرور نکرده باشد؟
می‌گویند «امید هیچ معجزه‌ای ز مرده نیست»، امروز یوزهای ایرانی تیم ملی با حماسه آفرینی‌شان، چونان مسیحا، روح زندگی را در کالبد جامعه دمیدند و به این مردم افسرده روح سبز زندگی در آنها ساری و جاری شد. اکنون می‌توان با تمام وجود گفت: «فوتبال یعنی زندگی»، در زندگی باید به معجزه باور داشت. شاید این بار ایرانِ 2018، کاستاریکا و اکوادر 2014 بشود، در گروه مرگ، غول‌ها را حذف کرده و صعود کند. بیاید زندگی کنیم و به معجزه باور داشته باشیم.
انتهای پیام
