«به جای سریال”پدر” تکرار جومونگ را پخش کنید!»

«باید ملتمسانه همچون زیرنویس‌های شبکه آی‌فیلم از تلویزیون خواست همان بهتر که باز هم سریال جومونگ و یوسف پیامبر را نشان دهد و از ساخت فیلم‌های جدید خودداری کند و خاموش بماند»

روزنامه‌ی جوان نوشت: «پدر» به کارگردانی بهرنگ توفیق و تهیه کنندگی حامد عنقا جدیدترین سریال سیماست که تقریبا یک هفته‌ایست از قاب تلویزیون بر سفره مخاطبین نشسته است. ژانر فیلم ظاهرا «خانوادگی» است اما چند قسمتی از فیلم نگذشته مشخص شد خانوادگی نه، «فراتخیلی» است!
از صحنه‌ی پریدن شخصیت اصلی داستان، حامد، از طبقه سوم ساختمان که تنها منجر به شکست دست او شد(!) که بگذاریم، این سریال صحنه‌های بسیاری دارد که نه در واقعیت قابل تحقق است و نه در باور کسی می‌گنجد!

به عنوان نمونه در قسمت‌های اخیر نقش اول زن سریال، لیلا، که عاشق حامد شده است در اولین برخورد با پدر حامد چنان به التماس برای پذیرفتن درخواست ازدواج با حامد افتاده بود که گویی دختر ایرانی هیچ عزت و منزلتی نداشته و حاضر است برای بدست آوردن عشقش ملتمسانه به پای پدر شوهر خود بیفتد و در نخستین دیدار با اشک و زاری و گریه به او بگوید سه شب است از خانه فرار کرده و حاضر است برای بدست آوردن پسر او هر کاری انجام دهد!

مشغول به کار شدن حامد، با پدری میلیاردر و خیر، در کارواش و دعوای او و پرداخت چکی صد میلیونی جهت کسب رضایت شاکیان نیز از دیگر سکانس‌های فراتخیلی این سریال بود که اعتراضات زیادی را به همراه داشت.

شاید در دفاع از فیلم گفته شود هر کدام از این موارد، مصداق‌های عینی و واقعی نیز در جامعه دارد و حتی برگرفته از زندگی حقیقی نویسنده است.

حتی اگر این استدلال را بپذیریم و یا آنکه کارگردان اعلام کند، فیلم کاملا زائده‌ی تخیل وی است باز هم نمی‌توان بر نقدی که بیان شد خط کشید چرا که باور پذیر ساختن قصه و حوادثی که در جریان فیلم بر شخصیت‌ها می‌گذرد هنری است که توقع می‌رود فیلم‌نامه نویسی که برای چندین میلیون مخاطب دست به قلم شده است، آن‌ را رعایت کند، که متاسفانه احساس می‌شود در نوشتن این سریال عرقی برای این هنر ریخته نشده است!

اگر نگاهی به فیلم‌های تخیلی هالیوود، همچون ترمیناتور، چهار شگفت انگیز و امثالهم بیندازیم، با وجود اینکه بسیاری از صحنه‌های تصویر شده در آن‌ها هیچ گاه نمونه حقیقی و واقعی حتی در خواب هم نخواهند داشت اما چنان باورپذیرند که پس از دیدن فیلم مخاطب تلاش می‌کند ادای آن‌ها را در بیاورد و صحنه‌ها را شخصا بازآفرینی کند.

برداشتی آشکار از سینمایی «دلشکسته»

علاوه بر مواردی که در بالا ذکر شده کپی برداری ایده این سریال از فیلم سینمایی «دلشکسته» نیز از جمله انتقاداتی است که توسط مخاطبین به کرات بیان می‌شود.

«دل شکسته» فیلم سینمایی به کارگردانی و نویسندگی علی روئین‌تن است که در سال ۱۳۸۶ ساخته شد. این فیلم نیز همانند «پدر» داستان دلبستگی دو جوان با طرز فکر متفاوت و از دو خانواده مختلف است که به اجبار استاد مجبور به ارائه پایان‌نامه‌ای مشترک می‌شوند و از این طریق به یکدیگر دلبسته می‌شوند.

فریاد کاربران فضای مجازی بر سر کارگردان

ضعف‌های فیلم‌نامه این سریال و الگوبرداری آن از فیلم «دلشکسته» صدای کاربران فضای مجازی را نیز در آورده و در روزهای اخیر پس از به نمایش درآمدن سریال علاوه بر داب‌اسمش‌هایی که بر اساس صحنه‌های این سریال ساخته شد، در توئیتر نیز توئیت‌های بسیاری در این خصوص منتشر گردید.

جذب یا فراری دادن مردم؟!

متاسفانه اشتغال تلویزیون به ساخت اینگونه فیلم‌ها و سریال‌ها حکایت از آن دارد که صداوسیما شناختی از تغییرات ذائقه و سلیقه مخاطبین نداشته و کماکان در فضای دهه‌ی ۶۰ و ۷۰ سیر می‌کند!
بدین ترتیب باید ملتمسانه همچون زیرنویس‌های شبکه آی‌فیلم از تلویزیون خواست اگر تصمیم دارد این روند را ادامه دهد و تحولی ایجاد نکند همان بهتر که باز هم سریال جومونگ و یوسف پیامبر را نشان دهد و از ساخت فیلم‌های جدید خودداری کند و خاموش بماند چرا که این نحوه از فعالیت نه تنها موجب جذب کسانی که به کلی تماشای سیمای ملی را کنار گذاشته‌اند نمی‌شود بلکه آن‌ها را در تصمیم خود مصمم کرده و بازار ماهواره فروش‌ها را نیز داغ می‌کند!

انتهای پیام