میزگرد: مشکلات شهریه‌ی دانشجویان افغانستانی علوم پزشکی
چندی پیش در رابطه با مشکلات شهریه‌ی دانشجویان افغانستانی رشته‌های علوم‌پزشکی میزگردی با حضور تعدادی از آنها در دفتر انصاف نیوز برگزار شد. آنها صحبت‌های زیادی داشتند؛ از ابهام در قانون و عملی نشدن دستور معاون وزیر گرفته تا افزایش پنج برابری شهریه در یکسال که موجب ترک تحصیل نیمی از دانشجویان یک دانشگاه شده است.
«ح.ا»، دانشجوی ترم چهارم پزشکی دانشگاه علوم‌پزشکی شهید بهشتی درباره‌ی اینکه «در مجموع چند نفر ار دانشجویان افغانستانی در این دانشگاه تحصیل می‌کنند و تعدادی که انصراف دادند چه کاری انجام می‌دهند؟»، گفت: از مجموع تعداد 126 دانشجوی افغانستانی تاکنون بیش از 60 نفر از این دانشگاه بدلیل مشکلات ارزی انصراف داده‌اند.
بیشتر بخوانید:
- انصراف از تحصیل ۵۰ افغانستانی از دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی
- واکنش حسام الدین آشنا به انصراف دانشجویان افغانستانی
نماینده‌ی دانشجویان افغانستانی این دانشگاه ادامه داد: در صحبت‌هایی که با دانشجویان انصرافی داشتم بیشتر آنها در اینباره گفتند که وارد بازار کار می‌شویم، به دانشگاه دیگری می‌رویم که به تومان پول بگیرد یا به سمت رشته‌های فنی می‌رویم که ارزان‌تر هستند. عده‌ای هم بعد از انصراف دیگر قصد تحصیل ندارند و برخی هم بصورت غیرقانونی به فکر رفتن به اروپا هستند.
او با اشاره به اینکه «شرایط برای ادامه‌ی تحصیل در دانشگاه‌های خارج از کشور به چه شکل است؟»، گفت: اولین مورد برای تحصیل در خارج از کشور یادگیری زبان آن است و اینکه – آیا خانواده موافقت می‌کند که فرزندشان برای مدت طولانی در کشور دیگری باشد؟! – و مسایل زیاد دیگری که ممکن است پیش بیاید.
او ادامه داد: وضعیت بهداشتی افغانستان بسیار وخیم است و در همه‌ی حوزه‌ها نیروی انسانی متخصص و بومی کم دارد. در صورتی که بستر مناسب فراهم شود همگی تمایل دارند که به افغانستان رفته تا در آنجا خدمت کنند. تحصیل در ایران فرصت طلایی ایجاد می‌کند تا بتوانیم نقش موثری در وضعیت سلامت افغانستان داشته باشیم. بچه‌های افغانستانی در ایران بزرگ شده‌اند؛ می‌توانند با فرهنگ‌شان ارتباط بهتری برقرار کنند و به این دلایل در اینجا مانده‌ایم، اما با این شرایط نمی‌توانیم ادامه دهیم. [پرداخت ترمی بیش از 30 میلیون تومان برای شهریه]
این دانشجوی پزشکی افزود: در نظرسنجی‌هایی که از دانشجویان افغانستانی دانشگاه علوم‌پزشکی شهید بهشتی انجام دادیم، پدر بیش از 80 درصد آنها کارگر و بیش از 90 درصدشان در حاشیه‌ی تهران زندگی می‌کنند که این هم به نوعی بیان کننده‌ی وخامت اوضاع است.
محدویت‌های اقامتی برای تغییر رشته و دانشگاه
او درباره‌ی انتقال دانشجویان مهاجر به دانشگاه‌های دیگر گفت: اگر بخواهیم از یک دانشگاه به هر دانشگاه دیگری جابجا شویم، به عنوان دانشجوی خارجی با محدودیت‌های ویزا مواجه هستیم که براحتی امکان پذیر نیست.
او در پاسخ به این پرسش که «محدویت‌های ویزا یعنی چه؟»، اظهار کرد: یعنی اگر کسی که دانشگاه علوم‌پزشکی شهید بهشتی می‌خواند، بخواهد انصراف داده و رشته‌ای در یک دانشگاه دیگری که ارزان‌تر باشد بخواند، اداره‌ی کنسولی وزارت علوم ویزای او را تمدید نمی‌کند و به همین سادگی اجازه‌ی تغییر رشته نمی‌دهد. چون رشته‌ی سومی می‌شود که آنها در اینجا می‌خوانند.
جهش پنج برابری شهریه در یکسال
«ه.ت» دانشجوی پرستاری دانشگاه علوم‌پزشکی شهید بهشتی بود که به گفته‌ی خودش بدلیل افزایش نرخ ارز از ادامه‌ی تحصیل انصراف داده است. او در اینباره می‌گوید: ترم اول، یعنی مهرماه 95 دلار سه هزار و 800 تومان بود و شهریه‌ی هزار دلاری‌ام سه میلیون و 800 هزار تومان می‌شد، اما الان قیمت دلار بالای 10 – 12 هزار تومان است.
او ادامه می‌دهد: این ترم [با قیمت دلار در مقطع ثبت نام] بایستی 15 میلیون تومان برای تحصیل در رشته‌ی پرستاری می‌دادم، اما چون توان مالی پرداخت آن را نداشتم برای انصراف اقدام کردم.
قوانین مبهم؛ جایی ایرانی و جایی دیگر خارجی هستیم
«فاطمه حسینی»، دانشجوی ترم پنجم پزشکی دانشگاه علوم‌پزشکی تهران است. او یک ترم هم به علت عدم پرداخت شهریه از تحصیل بازماند. حسینی می‌گوید: چندین بار به فکر انصراف از دانشگاه بودم و اطلاعاتی درباره‌ی اینکه اگر بخواهم تغییر رشته بدهم یا به یک دانشگاه دیگر یا حتی برای تحصیل به خارج از کشور بروم بدست آوردم.
نماینده‌ی دانشجویان افغانستانی دانشگاه علوم‌پزشکی تهران افزود: از نظر قانونی تا زمانی که شما به یک موسسه‌ی حقوقی بدهکار باشید نمی‌توانید در هیچ دانشگاه دیگری تحصیل کنید. یعنی اگر همین الان از دانشگاه انصراف بدهم و دانشگاه آن را بپذیرد تا زمانی که تسویه حساب نکنم در هیچ دانشگاه دیگری نمی‌توانم ادامه تحصیل بدهم.
حسینی افزود: یکی از ضعف‌های قوانین ایران تعریف نشدن «مهاجران» است. در حالی که بایستی سه تعریف داشته باشیم: تابع ایران، مهاجر و خارجی. اگر این مساله درست شود هم مشکلات دانشجویان کنکوری و هم غیر کنکوری خود به خود حل می‌شود و دقیقا می‌دانیم که با چه مشکلی مواجه هستیم، به کجا می‌رویم و چه کاری باید انجام دهیم.
او افزود: خارجی کسی است که منبع درآمدش به ارز باشد، اما مهاجر کنونی در ایران فردی است که از نظر پولی و مالی همه‌ی دریافتی‌هایش به ریال است، اما هنگام پرداخت با قیمت کمرشکن ارز دلار حداقل برای هزینه‌های تحصیلش مواجه می‌شود. این یک مساله‌ی نشدنی است که دخل پایین داشته باشی و خرج سنگین.
او با اشاره به شهریه‌ی دانشجویان مهاجر گفت: مثلا در کنکور دانشجوی خارجی هستیم و باید شهریه‌های میلیونی بدهیم و در جایی دیگر مانند گرفتن بورسیه‌ی تحصیلی ایرانی محسوب می‌شویم و بورسیه به ما تعلق نمی‌گیرد.
او توضیح داد: بورسیه به دانشجویان خارجی، یکی از مزیت‌های دانشگاه علوم پزشکی تهران است. وقتی رزومه‌ام را نگاه کردند گفتند که می‌توانید بورسیه شوید؛ به همین دلیل چند سال پیش در این دانشگاه ثبت‌نام کردم، اما بعد از یک ترم گفتند که چون در ایران دیپلم گرفتید به نوعی ایرانی محسوب می‌شوید و درخواست بورسیه‌ام رد شد و من ماندم و سالی هفت هزار دلار!
حسینی گفت: به مسوولان نامه می‌نویسم، اما روی درخواست‌مان چند دستور ضمنی می‌آید و این می‌رود پیش یک کارشناس سطح پایینی که چند قانون را حفظ است و براحتی درخواست‌مان را رد می‌کنند. به عنوان مثال: با اینکه از دو طریق مختلف که یکی در سطح معاون وزیر بهداشت بود با درخواست بورسیه‌ام موافقت شد، اما بعد از دو سال همچنان به جایی نرسیده است. چرا؟ چون هیچ قانون مشخصی برایمان وجود ندارد؛ هیچکس دقیقا نمی‌داند چکاری باید انجام دهد و این موارد در سطوح پایین با مشکل مواجه می‌شود.
همیشه حسرت می‌خورم
«محمدعلی رضایی»، دانشجوی ترم هفتم پزشکی دانشگاه علوم پزشکی البرز است. او یکی از دانشجویان کنکوری است که توانسته بود در سال ۹۳ با رتبه‌ی ۹۲۰ وارد رشته‌ی پزشکی در دانشگاه علوم پزشکی البرز شود.
بیشتر بخوانید: صدای دانشجویان افغانستانی را بشنوید!
رضایی مشکل شهریه‌ی خود را اینگونه برایمان شرح می‌دهد: تکه زمینی در کرج داشتیم؛ وقتی آن را فروختیم تنها شهریه‌ی دو ترمم شد و همچنان با مشکل پرداخت شهریه دست‌وپنجه نرم می‌کنم.
رضایی می‌گوید: دوستانی داشتم که در دوران پیش‌دانشگاهی معدل‌های بالایی داشته و باهوش بودند، اما بدلیل همین شهریه‌های بالا به دانشگاه نیامدند؛ در صورتی که پتانسیل آن را داشتند که حتی رتبههای یک و دو رقمی را بدست بیاورند. همیشه حسرت این را می‌خورم که نخبگان افغانستانی حیف می‌شوند و این سوال برایم بوده است که چرا هیچ کسی به فکر آنها نیست؟!
انتهای پیام
