یادداشت سلیمی نمین درباره‌ی آیت الله منتظری

عباس سلیمی‌ نمین درباره‌ی مناظره‌ی هفته‌ی گذشته‌ی خود با مجتبی لطفی، مدیر دفتر آیت الله منتظری و مسایل مطرح شده در آن یادداشتی نوشت که دو روز پیش در سایت جماران منتشر شد. متن این یادداشت در ادامه می‌آید:

هفته گذشته در جریان مناظره ای که در دفتر مطالعات و تدوین تاریخ ایران برگزار شد ، آقای مجتبی لطفی (از مسئولان دفتر آیت الله منتظری) تلاش کرد به کمک های آیت الله منتظری به خانواده های منافقین و بهاییانی که به جرم جاسوسی برای اسرائیل در زندان به سر می بردند جنبه انسانی بدهد. این اولین باری است که وجود چنین ارتباطی رسماً ودر یک محفل عمومی پذیرفته می شود:”سایت قطره- شاگرد آیت الله منتظری در نشستی به کمک کردن آیت الله منتظری به مجاهدین خلق و حتی بهایی ها اشاره کرد که پیش از این توسط اطرافیان آیت الله منتظری گفته نمی شد.”

بعد از شنیدن این مطلب یاد یکی از نصایح دلسوزانه امام افتادم که در فروردین ٦٧ خطاب به ایت الله منتظری  فرموده بودند: “سعی کنید افراد بیت خود را عوض کنید تا سهم مبارک امام بر حلقوم منافقین و گروه مهدی هاشمی و لیبرال ها نریزد.”

درباره سخنان امروز آقای لطفی و اذعانی که در آن نسبت به پیوندهای بیت مرحوم آیت الله منتظری با جریانات معاند با اسلام وایران صورت گرفته ،در حقیقت بیان شاهدی در تأیید نامه تاریخی امام است . در این زمینه یادآوری این نکته خالی از لطف نخواهد بود:

همان گونه که مجاهدین خلق دهه هاست در خدمت بیگانه اند(از صدام تا صهیونیسم)، عناصر تشکیلاتی بهاییت نیز در دوران پهلوی از جمله کارگزاران مورد وثوق اسرائیل در ایران بوده اند؛به همین دلیل بعد از استقلال ملت ایران از سلطه بیگانگان همواره این عناصر تشکیلاتی به طرح های ضد ایرانی صهیونیست ها یاری رسانده وبعضاً شناسایی و دستگیر شده اند.

در چنین شرایطی دستگاه های اطلاعاتی کشورهای متخاصم با ایران وگروهک های مرتبط با آنان با هدف تداوم یافتن جذب نیرو از اصل پشتیبانی خانواده های به خدمت در آمدگان خود غفلت نمی ورزند.همچنین در صورت دستگیر شدن عواملشان با تمام توان با استفاده از اهرم های سیاسی، اقتصادی و دیپلماسی از آنان حمایت می کنند. علت اصلی این توجهات از این روست که افراد سست عنصر و دیگر عناصر غیر پای بند به منافع ملی باور کنند که با قدم گذاشتن در وادی های پر مخاطره و ماجرا جویانه جاسوسی،از حمایت وسیع و همه جانبه ای برخوردار خواهند بود که به آنان مصونیت می بخشد.

برای نمونه، بعداز افشای روابط غیر متعارف امیرانتظام با آمریکا و دستگیر شدنش به این دلیل، خانواده وی تحت پوشش قرار می گیرد؛ البته با محمل سازمان های بین المللی همچون صلیب سرخ، زیرا عمل مستقیم واشنگتن در این زمینه می توانست شرایط وی را سخت تر سازد:

“در بهار سال 1359 گروهی از صلیب سرخ جهانی از زندان اوین دیدن کردند. وقتی به سلول من رسیدند، رئیس گروه صلیب سرخ به دیدنم آمد و مدت دو ساعت بدون حضور پاسدار با من صحبت کرد و در باره خانواده و سرنوشت آنها پرسید… وی پس از دو ماه بازگشت وبازهم درحدود2 ساعت با من به گفتگو نشست ونامه ای را به من داد که در آن سازمان صلیب سرخ جهانی، سرپرستی خانواده ام را به عهده گرفته بود. “(آن سوی اتهام،خاطرات عباس امیرانتظام،جلد1،ص154)

همچنین علی رغم برخورداری آقای امیرانتظام از ثروتی قابل توجه، اعطای جایزه بنیاد صهیونیستی کرایسکی به وی نیز صرفاً با این هدف صورت می گیرد که دیگران احساس کنند در کنار مخاطرات، جاذبه ها و مواهبی نیز وجود دارد.

در این جا این سؤال پیش می آید که آیا اصولاً ورود آیت الله منتظری به عرصه پشتیبانی از خانواده های عناصری که در مسیر تأمین منافع دشمنان جمهوری اسلامی قرار گرفته اند را می توان انسانی خواند؟ قابل انکار نخواهد بود که سازمان مجاهدین خلق برای روحیه دادن به اعضای دستگیرشده خود از طریق شبکه ای پنهان به پشتیبانی مالی از خانواده های آنان می پردازد، یا اسرائیل به طرق مختلف به عناصر بهایی که به لحاظ تشکیلاتی با آن مرتبط بوده و دستگیر شده اند به همین گونه پشتیبانی می رساند.

حال  در این میان حتی به فرض قبول اینکه ورود آیت الله منتظری به این وادی با زمینه چینی و محمل سازی انسانی بوده است، اما آیا بعد از مدتی علقه های سیاسی وپیوندهای عاطفی باقی مانده،ایشان را تحت تأثیر قرار نداد تا آنجا که رویکردهایشان به ویژه در عرصه سیاسی یکصدو هشتاد درجه تغییر کند.

گزارش کامل نشست «بیت آیت‌الله منتظری و حوادث دهه۶۰» | ساده‌لوح یا آینده‌نگر؟!

جناب آقای سلیمی نمین، دقت کنید لطفا!

انتهای پیام