عسگری: «سرکوب» یادآور واقعیت‌های سرکوب شده است

علی خسروجردی، انصاف نیوز: اهالی سینما و منتقدین نظرات متفاوتی درباره‌ی فیلم‌های در حال اکران دارند. مضمون، محتوا و ویژگی‌های بصری برخی از فیلم‌ها، توجه اهالی هنر و مخاطبین را به خود جلب می‌کند و مورد توجه قرار می‌گیرد. هنرمندان و منتقدین، مخاطبین را به دیدن این چنین فیلم‌هایی دعوت می‌کنند. پویان عسگری منقد سینما و نگار آدربایجانی کارگردان سینما از میان فیلم‌های در حال اکران، فیلم‌های مورد نظر خود را پیشنهاد می‌دهند. پیشنهاد عسگری فیلم سرکوب  و پیشنهاد آذربایجانی فیلم سرخپوست است.

عسگری: سینمای هنر و تجربه نیاز به بازنگری دارد

پویان عسگری منتقد سینما، درباره‌ی فیلم مدنظرش به انصاف نیوز گفت: « فیلم « سرکوب » نسبت به بقیه‌ی فیلم‌ها قابل پیشنهادتر است. این فیلم هم  با واقعیات جامعه  نسبت دقیق انضمامی برقرار می کند  و هم آنکه یک سری از نابهنجاری هایی که روزگار با آن درگیر است را برجسته می کند.»

او افزود: « سرکوب فضای سه بعدی تازه ای در نسبت با ظاهر فیلم های مرسوم ایرانی این روزگار دارد. فیلم های ملودرام ایرانی یا فیلم هایی هستند که در آنها یک سری مرد عصبانی یا خشن با رگ گردن های برآمده در آن عربده و فریاد می کشند یا آنکه فیلم هایی هستند که قرار است یک سری مسائل یا نابهنجاری که در غالب کلیشه های خبری جاری و مطرح هستند را پوشش دهند. کلیت سینمای ایران عملا در این چند سال همین بوده است و علاوه بر خود فیلمسازان تماشاگران ایرانی هم به این شیوه عادت کرده اند.»

این منتقد سینما در ارتباط با تفاوت فیلم سرکوب با دیگر ملودرام های ایرانی گفت: «اولا سرکوب فیلم زنانه ای است و به درستی می توان صفت ژانری ملودرام را به آن منتسب کرد. اساس شکل گیری این فیلم یک داستان زنانه است. ثانیا چون فیلم در فضای داخلی اتفاق می افتد، به خاطر مولفه های بصری اش یادآور فیلم بوتیک نیز هست؛ فیلمی که در یک فضای بسته اتفاق می افتد و به واسطه شکل ژانری خود یک فانتزی را وارد مناسبات بیرونی و انضمامی اجتماعی می کند.

سرکوب هم از نظر اتمسفر سینمایی برای تماشگر سینمای ایران فیلم تازه و جالبی است و هم از این نظر که فیلم در دورانی فیلم های ایرانی بنا به دلایل مختلف مسائل واقعی ایرانیان را بازتاب نمی دهند تماشاگر را متوجه حساسیت های واقعی سرکوب شده می کنند. فیلم بیانگر آن است که به خاطر یک دیدگاه وحشیانه مردسالارانه همه‌ی ایده ها سرکوب و نادیده شده اند و در گذر سال‌ها به چنین حال پژمرده ای رسیده اند. اسم فیلم نیز متناسب با آن است.»

این منتقد سینما در ارتباط با وضعیت سینمای هنر و تجربه نیز گفت: «ظرفی برای سینمای هنر و تجربه طراحی شده بود که فیلم های مستقل و جریان فرعی سینمای ایران در آن نمایش داده شوند. هنر و تجربه پنج شش سال پیش شروع شد. فکر می کنم این ظرف در گذر زمان نیاز به یک بازنگری دارد. در طول این سالها بسیاری از جوانان با ایده ها و هزینه های شخصی فیلم های ارزان تولید  کرده اند. این فیلم های ارزان در مناسبات این گروه دولتی جایی ندارد. دولتی بودن عملا یک مانع جدی برای آن است که از همه ظرفیت واقعی و استعدادهای هنری درون جامعه ایران به بهترین شیوه استفاده شود.

البته به نظر من آن چیزی که در سینمای هنر و تجربه باقی مانده و باید آن را جدی گرفت نمایش فیلم های مستند است. از فیلم «بهارستان خانه ملت» گرفته تا «قصه بلوار» برای مخاطب امروزی که به دلایل مختلف مساله او تاریخ نیست روایت می کنند. خوبی این مستندها این است که ما را به گذشته ای که خیلی هم دور نیست ارجاع می دهند.

هم قصه بلوار، هم فیلم «میدان جوانان سابق» که در باره فعالیت روزنامه نگاری در اواسط دهه هفتاد است و هم بهارستان خانه ملت که به نظرم از دو فیلم قبلی قابل اعتناتر است.»

عسگری گفت: «هنر و تجربه باید خود را به روز کند که از همه ظرفیت های هنری موجود در جامعه ایران به شکل استفاده کند. شاید نکته اصلی این باشد که از آن جوانان و استعدادهایی که کسی آنها را بهترین نمی بیند دو نماینده در هیات تصمیم  گیرنده هنر و تجربه شرکت کنند. نکته دوم هم نمایش فیلم های مستند است. می دانیم نمایش فیلم های مستند به صورت سراسری در سینماها کار سختی بوده است. حداقل گروه هنر و تجربه این امکان را فراهم آورده است که فیلم های مستند ولو محدود و اندک با مخاطبشان ارتباط پیدا کند که همین مغتنم و ارزشمند است.»

آذربایجانی: سرخپوست همسو با میل و نگاه سینمای جهان است

نگار آذربایجانی کارگردان سینما است. او کارگردانی و نویسندگی «فصل نرگس» و «آینه‌های روبرو» را در کارنامه‌ی هنری خود دارد. این کارگردان درباره‌ی فیلم‌ سینمایی مدنظرش به انصاف نیوز گفت: «فیلم سینمایی «سرخپوست» را برای دیدن پیشنهاد می‌دهم. اولین ویژگی‌ای که از این فیلم می‌توانم بگویم این است که سرخپوست به طور واقعی سینما است یعنی فیلمی است که با توجه به امکانات اجرایی ایران منطبق بر استاندارد سینمای امروز جهان ساخته شده است.

ویژگی بارز این فیلم فیلمنامه‌ی بسیار خوب آن است که  با کمترین ایراد و ضعف به جلو می‌رود. در فیلمنامه ارتباط بین کارکترها جذاب است . به نظر می رسد که نویسنده برای نگارش این فیلمنامه و خلق شخصیت‌ها و موقعیت‌ها علاوه به نگاه و برداشت شخصی‌اش از جهان پیرامون از شناخت و دانش روانشناسانه‌ای هم بهره جسته،اصول روانشناسی لحاظ شده در پس عملکرد کاراکترها در تعامل با یکدیگر به کاراکترها بعد داده و باعث شده که رفتارشان نسبت به یکدیگر  تحلیل پذیر شود که این هم همسو با میل و نگاه سینمای جهان در عصر حاضر است.»

انتهای پیام