نپرسیم کیمیا علیزاده چرا، به کجا رفت؟
یک کاربر توییتر به نام روکسانا که بسکتبال با ویلچر بازی می‌کند، در متنی گلایه آمیز نوشت:
«معلولیت یعنی زمین خوردن و بلند شدن. افتادن و ایستادن…
در کشور من هیچ سیستمی به اندازه‌ی سیستم خانواده به فرد دارای معلولیت سرویس نمی‌دهد و تنها مسوولینی که بار محدودیت‌های جسمی ما را، متعهدانه و دلسوزانه بر دوش می‌کشند، مادر، پدر و اعضای خانواده هستند و حالا در این وانفسای محدودیت‌های حرکتی، اقتصادی و بدون تکیه‌گاه وقتی ورزشکار می‌شوی، یعنی همه چیز!
بله همین که دیگر صرفا فرد دارای معلولیت نیستی، و قدم به عرصه ورزش می‌گذاری، می‌شوی ورزشکار دارای معلولیت، تو نیمی از مسیر قهرمانی را رفته‌ای.
دوستم!
آن منابع اقتصادی محدود که فقط ما، صرفا ما، می‌بایست با همه‌ی محرومیت‌مان درکش کنیم متاسفانه مرزهای ناعادلانه و غیر کارشناسانه‌ای را برای ما مقرر کرده است.
طلایی‌ها، نقره‌ای و برنزی‌هاااا
هیچ‌کس مانند من و تو که هر روز به سختی به باشگاه‌های‌مان می‌رویم و با عشق تمرین می‌کنیم، هیچ‌کس مثل من و تو عمق فاجعه‌ی این مرزبندی‌های مخرب را درک نمی‌کند.
ما همت عالی به خرج دادیم و سهمیه‌ی حضورمان در مسابقات بسکتبال با ویلچر پارالمپیک توکیو را از دل ناداوری‌ها به دست آوردیم و با افتخار به میهن بازگشتیم.
اما نمی‌دانم چطور می‌شود که در این میهن اسلامی امید ما را در کفه‌ی ترازو با احتمالات طلایی و نقره‌ای سرکوب می‌کنند.
نپرسیم کیمیا علیزاده چرا، به کجا، رفت؟
بپرسیم دسته‌بندی طلایی، نقره‌ای و برنزی، امید و آرزوهای ورزشکاران و قهرمانان ما را به کجا خواهد برد؟
این‌بار محرومیت پنج ساله را در خارج از مرزهای وطن بر نام بسکتبال با ویلچر ایران تحمیل نکرده‌اند بلکه ما در داخل مرزهای خودمان با قیمت‌گذاری بر روی مدال‌های فرضی محرومیت را به خود تحمیل می‌کنیم.
خواهش می‌کنم اگه مسائل افراد دارای معلولیت براتون مهمه شما هم از تیم ملی بسکتبال با ویلچر حمایت کنید. این که فقط یک یا دو نفر ازش بنویسن فایده نداره. کمیته‌ی ملی پارالمپیک باید ببینه که مسائل ورزش افراد دارای معلولیت برای همه‌ی مردم مهمه، نه فقط قشر خاصی.
که خب البته این‌جور مواقع سکوت خاصی تایم‌لاینم رو فرا می‌گیره. این‌جاست که متوجه می‌شم این‌جا هم به همون اندازه‌ی بیرون تنهام و دغدغه‌هام فقط مال خودمن و کسی نیست به چیزهایی به این پیشِ پا افتادگی توجه کنه.
#حمایت_از_بسکتبال_با_ویلچر
#ورزش‌برای‌ورزش»
ایجاد کمپین علیه حذف فوتبال و بسکتبال از پارالمپیک
سایت “ورزش سه” روز یکشنبه در گزارشی نوشت:
بعد از اعلام حذف سهمیه پارالمپیک فوتبال ۵ نفره و بسکتبال با ویلچر برخی از ملی‌پوشان تیم المپیکی بسکتبال هم معترض شدند.
در روزهایی که کمیته ملی المپیک با حمایت از ورزشکاران و فدراسیون‌ها شدیدا به دنبال افزایش تعداد سهمیه‌های ایران در المپیک ٢٠٢٠ است، کمیته ملی پارالمپیک با سیاستی کاملا متفاوت حتی ورزشکارانی که دارای سهمیه حضور در پارالمپیک ٢٠٢٠ هستند را از کاروان حذف می‌کند. این سیاست پارالمپیکی وقتی به گوش برخی از ورزشکاران و تیم‌های حذف‌شده رسیده، با اعتراض شدید آنها مواجه شده و حتی کار تا جایی پیش رفته که برای حمایت از اعضای تیم‌ملی بسکتبال با ویلچر و فوتبال نابینایان کمپین تشکیل شده است.
حذف بسکتبال و فوتبال از پارالمپیک
از مدت‌ها قبل کمیته ملی پارالمپیک از سیاست خود برای صرفه‌جویی در اعزام به توکیو خبر داده بود و با ارایه طرحی، یک چارچوب برای اعزام ورزشکاران به پارالمپیک ٢٠٢٠ مشخص کرد. بر این اساس دارندگان مدال طلا، نقره و برنز جهان و طلای آسیا درصورت کسب سهمیه در فهرست اعزامی کاروان ایران قرار می‌گیرند. براساس چنین معیاری، از ٧٣ سهمیه کسب‌شده ایران برای پارالمپیک، ٣٤ سهمیه توسط کمیته پارالمپیک ایران حذف شده است. در این میان علاوه بر ورزشکارانی در رشته‌های دوومیدانی، تیروکمان، شنا، وزنه‌برداری و تیراندازی، تیم‌های بسکتبال با ویلچر و فوتبال نابینایان هم جزو سهمیه‌های حذف پارالمپیکی ایران به حساب می‌آیند.
کمپین اعتراضی به حامد حدادی و صمد هم رسید
بعد از انتشار خبر لغو اعزام تیم‌های فوتبال نابینایان و بسکتبال با ویلچر، در فضای مجازی کمپین‌هایی برای حمایت از این دو تیم تشکیل شد. حتی کار به جایی رسید که حامد حدادی، ستاره بسکتبال ایران به حمایت از اعضای تیم بسکتبال با ویلچر پرداخت. این تیم که به مدال برنز رقابت‌های قهرمانی آسیا و اقیانوسیه رسید، از نظر حدادی می‌توانست در پارالمپیک هم مدال‌آور شود. از سوی دیگر فلفلی، سرمربی تیم فوتبال پنج‌نفره نابینایان که نایب‌قهرمان المپیک ریو شده، شدیدا به این تصمیم اعتراض کرد: «از هر زاویه‌ای به این تصمیم نگاه می‌کنم، منطقی برای آن پیدا نمی‌کنم. این تصمیم نه کارشناسی است و نه فنی. می‌گویند چون قهرمان نشدید، اعزام نمی‌شوید. من نمی‌دانم این چه سیاستی است که دنبال می‌شود؛ آن‌هم وقتی رشته‌ها و مُدل رقابت‌ها و نتیجه‌گیری در آنها هیچ شباهتی با هم ندارد.»
رضایی: در این یک‌سال معیارهای ما را ندیدند؟
هادی رضایی، سرپرست کاروان ایران در پارالمپیک ٢٠٢٠ در واکنش به اعتراض‌های صورت‌گرفته توسط اعضای تیم‌های بسکتبال با ویلچر و فوتبال پنج‌نفره می‌گوید: «ما یک‌سال است که این چارچوب را تعیین کردیم و اتفاق جدیدی رخ نداده است. اعضای همه تیم‌ها و مسئولان فدراسیون‌ها هم از این موضوع باخبر بودند. این تصمیم توسط ستاد بازی‌های پارالمپیک توکیو اتخاذ شده و تحت‌تأثیر فشار یا ایجاد کمپین تغییری نخواهد کرد. ما بارها در این یک‌سال توضیح دادیم و اعلام کردیم که چه ورزشکاران و تیم‌هایی در فهرست نفرات اعزامی قرار می‌گیرند. این دو تیم هم با توجه به اینکه قهرمان آسیا نیستند، در گروه اعزامی نمی‌گنجند.»
او در پاسخ به این سوال که بهتر نبود برای رشته‌های تیمی نباید سیاست جداگانه‌ای درنظر گرفته می‌شد، می‌افزاید: «چرا باید برای تیم‌ها استثنا قایل شویم؟ برای ما رشته تیمی یا انفرادی تفاوتی ندارد. الان می‌دانیم که تیم والیبال نشسته زنان به مسابقات کسب سهمیه اعزام نشده، چون می‌داند اگر سهمیه هم بگیرد، اعزام نمی‌شود. چطور دوستان در رشته‌های دیگر خبر از چارچوب‌ها نداشتند؟ ما سیاست کیفی را در نظر داریم و معتقدیم اگر ٤٠ ورزشکار اعزام ٢٧ تا ٣٠ مدال می‌گیریم و اگر ١٢٠ ورزشکار هم اعزام کنیم، همین تعداد مدال را به دست می‌آوریم.»
رضایی در پایان می‌گوید: «این دوستان از سال قبل چرا اعتراض نکردند؟ شخصا بارها این معیارها را برای اعزام توضیح دادم. البته پاسخ سوالم را خودم می‌دانم، چون آن‌موقع فکر می‌کردند می‌توانند در سطح آسیا قهرمان شوند. نمی‌دانم چطور برخی می‌گویند این تصمیم‌ها شتاب‌زده است. ما از آذرماه سال ٩٧ و بعد از اینکه از بازی‌های پاراآسیایی جاکارتا برگشتیم، این تصمیم را اعلام کردیم و روی سایت گذاشتیم. ما به کمپین، هشتگ یا استوری فلان بازیکن کاری نداریم. روی سیاستی که اتخاذ کردیم، هستیم. البته روز دوشنبه هیأت اجرایی جلسه خواهد داشت و من این موضوع را مطرح می‌کنم. اگر دوستان رأی به تغییر دادند، شاید چارچوب‌های خود را برای اعزام تغییر دهیم، اما اینکه بخواهیم برای یک تیم خاص ارفاقی قایل شویم، اصلا درست نیست.»
انتهای پیام
پرسیدن ندارد ، چو دانی و پرسی سئوالت خطاست .