متهم کنندگان «امام زمان (عج)» به «بدعت‌گذاری در دین» کیانند؟

حجت الاسلام احمد حیدری در یادداشت ارسالی به انصاف نیوز به مناسبت سالروز تولد حضرت مهدی نوشت:

از مظلومیت امام زمان (عج) هر چه بگوییم، کم گفته‌ایم. الآن بیش از یازده قرن از غیبت کبرای آن حضرت می‌گذرد و جامعه بشری هنوز تشنه وجودش نشده تا زمینه قدومش فراهم گردد. او یازده قرن است که با مشاهده وضع اسفبار جامعه بشری، خون دل می‌خورد و «مُنتَظِر» است تا بشر برای اقامه قسط و عدل جهانی خواهان حضور، هدایت و امامتش گردد. از مظلومیت‌های عجیب آن عزیز خدا و مؤمنان، این که بعد از ظهورش، جمعی از مدعیان انتظارش، او را به «بدعت در دین» و آوردن دین و کتاب و امر جدید متّهم می‎سازند. در باره این اتّهام و اتّهام‌زنندگان چند نکته قابل توجه است:

۱. این اتّهام ناظر به بیان احکام فرعی که احیانا تا زمان ایشان بیان نشده و آن حضرت بیان می‌کند، نیست زیرا اتّهام زنندگان از منتظرانی‌اند که «امامت» را پذیرفته و از «امام» بیان چنین احکام فرعی‌ای را انتظار دارند. پس این اتهام ناظر به اصول و کلیات عقاید، رفتار و گفتار امام است که با آنچه آنان به عنوان دین تبلیغ می‌کنند، همخوانی ندارد. در روایتی آمده: «جاء بامرٍ غیر الذی کان» امام امری غیر از آنچه در جامعه به عنوان «دین و مذهب حقّه»، شناخته شده است، می‌آورد (کافی، ج1 ، ص536). در روایت دیگر دارد: «إذا قام القائم عليه السلام جاء بأمر جديد ، كما دعا رسول الله صلى الله عليه وآله في بدء الإسلام إلى أمر جديد» قائم که قیام کند امر جدیدی می‌آورد همچنان که رسول الله در ابتدای اسلام مردم را به امر جدید (و غیر آنچه جامعه به عنوان دین می‌شناخت) فراخواند (انوار البهیه ، شیخ عباس قمی، ص383). پس «امر جدید» با توجه به دین موجود در جامعه است که به اسم اسلام شناخته می‌شود اما از اسلام جز اسمی ندارد.

۲. اتّهام زنندگان مردم عادی نیستند زیرا برای اتّهام مردم عادی، کسی تره‌ای خرد نمی‌کند و آنان هم خود را مجاز و قادر به چنین قضاوت و داوری‌ای نمی‌دانند و به خود چنین جرأتی نمی‌دهند. اتهام زنندگان کسانی‌اند که به «دین‌شناسی» شناخته شده‌اند و سخنشان برای بسیاری از عموم و عوام جامعه سندیت دارد.

۳. به نظر می‌رسد اتهام زنندگان از معتقدان به مذهب اهل بیتند و خود را حافظ و حامی آن مذهب معرفی کرده و از جایگاه «مذهب پناهی»، امام را به بدعت در دین متهم می‌سازند.

با توجه به این مقدّمات و از مجموع روایات مربوط به حضرت (عج)، روشن می‌شود که کانون‌هایی از قدرت دینی که گرفتار غرور و تکبّر علمی هستند و فقط خود را دین شناس دانسته و غیر خود را منحرف از دین معرفی می‌کنند، وقتی با باورها، اهداف و غایات دین و حکومت دینی در بیان و سیره امام مواجه می‌شوند و آن را با سیره و درک خود از دین متفاوت می‌یابند، به جای این که در حقانیت خود شک کرده و در منطق و بیان امام تأمّل ورزند و با یافتن حقیقت، بدان تسلیم شوند، مغرورانه و متکبرانه فهم و روش خود را معیار قرار داده و امام را به آوردن دین جدید متهم ساخته و خود را از آن بی نیاز معرفی می‌کنند. روایت زیر هم مؤید این برداشت است: ««اذا قام القائم (علیه‌السلام) دعا الناس الی الاسلام جدیدا و هداهم الی امر قد دثر و ضل عنه الجمهور»؛ زمانی که قائم قیام کند مردم را به اسلامی غیر آنچه عموم می‌شناسند، دعوت کرده و به حقایقی آنان را رهنمون می‌شود که از آنان پوشیده شده و بدان جاهلند (بحار الانوار، ج۵۱، ص۳۰۲) همچنان که روایت معروف و مشهور «مَنْ كَانَ مِنَ الْفُقَهَاءِ صَائِناً لِنَفْسِهِ … وَ ذَلِكَ لَا يَكُونُ إِلَّا بَعْضَ فُقَهَاءِ الشِّيعَةِ لَا كُلَّهُم» عوام مردم باید به فقیهان و دین شناسانی که بر هوای نفس خود مسلّط‌اند و … رجوع کنند و این چنین فقیهانی بسیار کم‌اند و غالب فقیهان شیعه این گونه نیستند! (وسائل الشيعة؛ ج‌27، ص131)؛ مؤید آن است.

عموم و جمهور مردم دین را به بیان عالمان حکومتی و فریفته و تابع قدرت می‌شناسند و وقتی اهداف و غایات دین به بیان حضرت (عج) با آنچه در جامعه و از طرف کانونهای مذهبی متصل به قدرت به عنوان اهداف و غایات دین تبلیغ می‌شود، مغایر است یعنی دین حکومتی از دین ناب فاصله گرفته به گونه‌ای که با هم مغایر شده‌اند! این روایات به ما هشدار می‌دهد که کانون‌های مذهبی اگر در خدمت قدرت و حکومت درآمدند و دین حکومتی شد، به تدریج از حقیقت ناب دین فاصله می‌گیرد و امر به جایی می‌رسد که با ظهور موعود، این کانون‌های قدرتمند او را بر دینی غیر اسلام گمان می‌کنند و با این که خود را دوستدارترین افراد نسبت به امام زمان می‌خواندند، دشمن‌ترین افراد نسبت به او (عج) می‌گردند. (بحار الأنوار؛ ج‌90، ص۱25) و دست ردّ به سینه او می‌زنند (الغیبة، ص283، اثبات الهداه، ج3، ص516).

انتهای پیام