«دولت کریمه»، «خواری دورویان» و «کرامت دنیا و آخرت مؤمنان»!

حجت الاسلام احمد حیدری در یادداشتی به مناسبت ماه رمضان که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است نوشت:

با شهادت علی بن ابیطالب علیه السلام در سحرگاه 21 رمضان 40 هجری «دولت‌کریمه‌علوی» به انتها رسید و امام حسن علیه السلام فرصت و امکانی نیافت تا «دولت‌کریمه‌علوی» را تداوم بخشد و مجبور شد حکومت را به بنی‌امیه بسپارد و بعد از آنان بنی‌عباس و …؛ گر چه برهه‌هایی هم حکومت به دست شیعیان بود ولی در طول این قرون اجابت نشد دعای مؤمنان و روزه داران که در هر شب رمضان می‌خوانند:

اللَّهُمَّ إِنَّا نَرْغَبُ إِلَیک فِی دَوْلَةٍ کرِیمَةٍ تُعِزُّ بِهَا الْإِسْلَامَ وَ أَهْلَهُ وَ تُذِلُّ بِهَا النِّفَاقَ وَ أَهْلَهُ وَ تَرْزُقُنَا بِهَا کرَامَةَ الدُّنْیا وَ الْآخِرَة (کافی، 3/424)

با پیروزی انقلاب اسلامی امید یافتیم که دولت کریمه‌ای که می‌تواند زمینه ساز ظهور باشد و مطلوب میلیون‌ها روزه‌دار در طول این قرون، تحقق یافته است! ولی آیا این دعا اجابت شد؟[که امیدداریم این گونه باشد] یا خدای نکرده این دولت با دولت مطلوب روزه داران دعاخوان این قرن‌ها، همسانی ندارد یا همسانی‌اش را حفظ نکرده است. در این فراز دعا برای «دولت کریمه» مطلوب، سه صفت و مشخصه بارز ذکر شده و تا این مشخصه‌ها بروز نداشته باشد، هیچ دولتی را نمی‌توان مصداق دولت کریمه شمرد:

۱. تعزّ بها الاسلام و اهله

۲. تذل بها النفاق و اهله

۳. ترزقنا بها کرامة الدنیا و الآخره

عزت اسلام و مسلمانان، همان که در قرآن از آن به استخلاف و حکمرانی مؤمنان مستضعف تعبیر شده است: «قطعاً آنان را حکمران روی زمین خواهد کرد، همان گونه که به پیشینیان آنان خلافت روی زمین را بخشید و دین و آیینی را که برای آنان پسندیده، پابرجا و ریشه‌دار خواهد ساخت و ترسشان را به امنیت و آرامش مبدّل می‌کند، آن چنان که تنها مرا می‌پرستند و چیزی را شریک من نخواهند ساخت»(نور/55) طبیعی است این استخلاف به نحو کامل با ظهور امام زمان محقق خواهد شد و کمرنگ‌تر آن با دولت کریمه‌ای که قبل از ظهور سرکار می‌آید که:

۱.  مردم در آن تصمیم‌گیرنده‌اند زیرا اگر حاکمان، غیر مسلمان و غیر متعهد و با زور حاکم شده باشند، مسلمانان باید زیر دست و مقهور باشند و مقهور و زیردست غیر مؤمنان و جبّاران بودن با عزت و غلبه همخوانی ندارد.

۲.  بعضی مسلمانان مؤمن واقعی، خداباور، تقوا پیشه و خدمتگزار بندگان خدایند و بعضی مسلمان ظاهری، دورو، دنیا طلب، خودخواه و به بندگی گیرندگان خلایق می‌باشند. در دولت کریمه باید مؤمنان خداباور، صادق، خدمتگزار، بی رغبت به دنیا و طالب آقایی بندگان خدا بر سریر قدرت باشند و «دورو» های دنیا طلب، تملق گوی قدرت، خوش زبانانی که در بیان و سخن، مَلَک جلوه می‌کنند و در عمل از هر شیطان و جباری خبیث‌تر و زورگوترند، آنانی که در ظاهر به زهد و خداجویی می‌نمایند و در باطن سر در آخور خلایق دارند و کرور کرور بالا می‌کشند، باید خوار و خفیف باشند. در دولت کریمه باید گروه اول آقا و عزیز و گروه دوم خوار و ذلیل باشند و اگر عکس باشد، آن دولت کریمه نیست.

۳.  دولت کریمه باید سربلندی دنیا و آخرت مسلمانان را فراهم کند. اول دنیای آنان را آباد کند تا در دنیای آباد بتوانند آخرتشان را آباد سازند. رفاه، آسایش، فراوانی، امنیت اخلاقی، روحی و روانی برایشان به ارمغان بیاورد و فقر، بیکاری، ناهنجاری‌های اخلاقی، شکاف طبقاتی و نابسامانی‌های اجتماعی را بزداید. جامعه‌ای که فقر، بیکاری، نابسامانی اخلاقی، کینه و نفرت، دورویی، شکاف عمیق طبقاتی، طلاق و گسیختگی خانوادگی، فساد و فحشای اجتماعی، رشوه و بی عدالتی در قضا، زندان‌های پر و قبرستان‌های آباد داشته باشد، در این جامعه کرامتی دیده نمی‌شود و مؤمنان نه با کرامت که در ذلّت و خواری‌اند!

در این رمضان و بعد از گذشت چهل سال از عمر این نظام، حاکمان و مردم باید به محاسبه بپردازند و ببینند مشخصه‌های سه گانه شمرده شده، الآن در این حکومت بروز و ظهور پررنگ دارد تا بتوانیم این حکوت را همان «دولت کریمه قبل از ظهور» بدانیم یا خدای ناکرده این ویژگی‌ها در این حکومت مفقود شده و باید برای دادن این رنگ به این حکومت همتی دوباره کنیم.

انتهای پیام