چند سطری با تحریمی‌ها

غلامرضا بنی اسدی، روزنامه‌نگار در یادداشتی با عنوان «چند سطری با تحریمی‌ها» که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:

وقتی “رای ندادن” به اندازه “رای دادن” نقش آفرین است، قهر با صندوق، جز دور شدن از خود و آرمان‌ها و آرزوهای خود ثمری ندارد. این را – بدون داوری و ارزش گذاری- خطاب به هموطنانی می‌گویم که هنوز می‌گویند رای نمی‌دهیم. حسابِ دو دوتا، چهار تاست. مثلا فردِ الف، بیشترین فاصله فکری را با شما دارد و فردِ ب، فاصله‌اش کمتر است به خواست‌ها و برنامه‌هایتان. رای ندادن یعنی خالی ماندنِ سبد آن کسی که به شما نزدیکتر است. یعنی کمک به الف که سبد رای خود را در فاصله دورتر از شما گذاشته و پُر کرده است. یعنی همسایه، خشت روی خشت می‌گذارد و دیوار خود را بالا می‌برد و صاحب خانه می‌شود و شما همچنان در زمین خالی مانده‌اید!

تاکید می‌کنم در این نوشته، قصد خوب و بد نمایی کسی را ندارم. روی سخن هم با مردمانِ شریفی که همواره رای می‌دهند هم نیست. این نوشته، مخاطب خاص دارد؛ کسانی که هنوز به تصمییم نرسیده‌اند که باید رای داد. این هموطنانِ شریف، باید توجه داشته باشند که در هر صورت، انتخابات برگزار می‌شود. هر فردی که بیشترین رای را داشته باشد هم “رئیس جمهور” می‌شود و برای چهار سال – و شاید هشت سال – زمام امور را به دست می‌گیرد و رای داده و رای نداده، به یک اندازه در دایره تصمیم‌گیری‌های او، قرار می‌گیرند. از خوبی تدبیرهایش منتفع و در ناکامی برنامه‌هایش، متضرر می‌شوند. یعنی اگر – خدای نکرده – شرایط سخت شود، میان رای داده و رای نداده، فرقی نخواهد گذاشت. در شرایط خوب هم همه بهره‌مند خواهند شد. کسی هم نیت‌خوانی نمی‌کند که در ضمیر رای ندهندگان مثلا فلان پیام بود. ضمن اینکه در پایان انتخابات میزان و معیار، تعداد رای دهنده است که به شمارش در می‌آید و اعلام می‌شود نه تعداد رای نداده‌ها. در دیگر کشورها هم میزان رای بالا و پایین می‌شود و این طبیعی است. کسی هم خلاف طبیعت برداشت نمی‌کند. اگر انتخابات کشورهایی که خود را مهد دموکراسی می‌دانند را هم رصد کنیم می‌بینیم که گاه از 50 درصد هم کمتر شرکت می‌کنند اما کسی برداشت ویژه‌ای نمی‌کند. کشور ما هم از این قاعده مستثنی نیست. رای ندادن چندان صدایی ندارد که بپندارند برخی‌ها، حرف خود را زده‌اند. به حساب و کتاب دو دوتا، چهارتا، با رای به فردی که کمترین فاصله را با نگاه ما دارد می‌توانیم، حرف خود را صریح‌تر بزنیم. فکر کنم برای کشور هم این به صواب نزدیکتر است و برای خودمان نیز هم.

انتهای پیام