اراده معطوف به قدرت | ابوالفضل نجیب

ابوالفضل نجیب، روزنامه‌نگار در یادداشتی با عنوان «اراده معطوف به قدرت؛ تبعات اظهارات عجیب وزیر بهداشت» که در اختیار انصاف نیوز قرار داد، به بهانه‌ی اظهارات اخیر وزیر بهداشت دولت سیزدهم نوشت:

وزیر بهداشت دولت سیزدهم در اظهار نظری عجیب ادعا کرده؛ «نظام جمهوری اسلامی ایران هر وقت اراده کند هر مشکلی از جمله کرونا و واکسیناسیون را حل می کند».

عجالتن تصور کنید اگر این اظهار نظر از سوی یکی از وزرای دولت سابق بیان می‌شد سطح و دامنه و عمق و ابعاد واکنش‌ها چه اندازه و تا کجاها ادامه می‌یافت.

فارغ از این جنبه، اما نفس چنین ادعا و اظهاراتی حامل بار معنایی و گمانه‌زنی‌های بسیاری است. که از هر زاویه به آن نگاه شود تبعات و نتایج مخرب و زیان‌باری نه تنها برای دولت سیزدهم که کلیت نظام در بر خواهد داشت.

به عنوان مثال همین وعده‌های معیشتی اقای رئیسی در جریان رقابت‌های انتخاباتی را لحاظ کنید. وعده‌هایی که در تقسیم‌بندی از نظر تعدد و تراکم و حجم و… بدون اغراق در تاریخ رقابت‌های انتخاباتی چهل و اندی سال گذشته بی سابقه بود. این وعده‌ها از نظارت بر قیمت‌ها تا کنترل آنها و تا قطع ارتباط قیمت‌ها با نوسانات ارزی تا تامین کالاهای اساسی مردم که علیرغم اعلام چند هفته پیش رئیس جمهور به رفع نگرانی‌ها از بابت تامین کالاهای اساسی، اما اظهارات اخیر مسئولان مبنی بر کمبود قریب الوقوع و همزمان افزایش غیر منتظره بسیاری اقلام اساسی تمامی در تقابل با وعده‌های حداقلی داده شده رئیس‌جمهور چه تبعاتی برای نظام و دولت همسو در بر دارد.

به این وعده‌ها اضافه کنید افزایش قیمت دلار و پیش‌بینی‌ها مبنی بر روند صعودی ارز در روزها و هفته‌های آتی از سوی مسئولان اقتصادی را. می‌شود به این موضوعات و وعده‌ها به موضع‌گیری‌های خارجی و روند پادرهوای مذاکرات برجام و موضع‌گیری‌های متناقض و زیگزاگی دولت و مسئولان وزارت خارجه اضافه کرد.

این وضعیت آن هم در ماه‌های اول روی کار آمدن دولت سیزدهم بیش از هر چیز بر بی برنامگی و بلاتکلیفی دولتی تاکید دارد که در ابتدا مدعی تدوین برنامه‌ریزی از ماه‌ها و بلکه سال‌های گذشته بوده است.

در چنین اوضاع و احوالی که همه امور جاری به نوعی خلاف ادعاها و وعده‌های اولیه را حکایت می‌کند، طرح چنین ادعایی و آن هم در خصوص اصلی‌ترین بحران کشور یعنی کرونا، به چه معنی می‌توان تعبیر کرد. دولتی که در همین فقره وارد کردن واکسن کرونا بعد از آن همه اخبار از وارد کردن واکسن‌های خارجی و ورژن بلژیکی فایزر حالا دوباره خبر از تحریم یکسره فایزر می‌دهد. در چنین شرایط بلاتکلیفی که دولتمردان تکلیف‌شان با خودشان معلوم نیست و هر لحظه موضع و اظهارات متناقضی درباره حساس‌ترین و مهمترین موضوعات اتخاذ می‌کنند، مردم چگونه می‌توانند به وعده‌های حداقلی و اولیه دولت اعتماد کنند.

این انتظار که دولت سیزدهم در مدت کوتاهی قادر به حل مشکلات اقتصادی و معیشتی مردم باشد، توقع بیهوده‌ای است. مضاف بر این که حتی ساده‌ترین قشرهای مردم نه چنین وعده‌هایی را باور کردند و نه چنین توقع و انتظاری داشتند. طرفه اینکه مسئولین دولت سیزدهم و همزمان بالاترین مقام‌های حاکمیت و حتی فرماندهان نظامی که معلوم نیست چه نقش و دخالتی در اوضاع اقتصادی دارند، مدام تکرار کردند و می‌کنند مشکلات اقتصادی با یک سال و دو سال حل شدنی نیست و مردم نباید توقع و انتظار بی‌جا داشته باشند.
یعنی وعده‌های مبارزات انتخاباتی در حالی القا می‌شد که بینش مردم به مراتب از اصلی‌ترین کاندیدای انتخابات یعنی اقای رئیسی به مراتب جلوتر و واقع بینانه‌تر بود.

آنچه اما به عنوان کف مطالبات این مردم می‌توان اشاره کرد، ثبات همان قیمت‌های دولت دوازدهم بود. افزایش 40 درصدی لوازم التحریر و به همان اندازه و بیشتر افزایش قیمت گوشت و تخم مرغ و مرغ و … لوازم بهداشتی درست در شرایطی که دولت سیزدهم وعده حل دو سه هفته‌ای برخی مشکلات و دادن اطمینان خاطر به کنترل بازار و قیمت‌ها را داده بود، معنایی جز نداشتن برنامه و طرح‌هایی ادعایی می‌دهد. به این تناقض‌ها اضافه کنید ادعای وزیر بهداشت در حل اراده‌گرایانه تمامی مشکلات نظام از جمله کرونا و واکسیناسیون را.

در چنین وضعیتی آیا مردم حق ندارند نسبت به آنچه تا کنون پیش آمده و در آینده پیش خواهد آمد از اساس با دیده شک و تردید نگاه کنند.

آیا مردم حق ندارند نظام را متهم کنند که همه امور و موضوعات و معضلات کشور و دولت‌ها سیاسی و سیاست‌زده و در پیوند با منافع کسانی است که اساسن برای مردم تره هم خرد نمی‌کنند. آیا می‌شود اظهارات وزیر بهداشت را حمل بر این معنی کرد که نظام تا کنون هیچ اراده‌ای برای تغییر وضعیت مردم نداشته و به طور مضاعف فشارهای روزمره و لحظه به لحظه بر مردم را به اراده نظام منتسب کرد.

اگر چنین برداشتی از سخنان وزیر بهداشت نامربوط و خلاف واقع است، در این صورت به چه معنایی می‌توان تعبیر کرد. در این که چنین اظهاراتی را نباید جز در شعارزدگی و توهمات ناشی از یکدستی نظام و دولت داوری کرد، تردیدی نیست. اما چنین اظهاراتی را سوای جنبه‌های تبلیغاتی، آیا جز در چارچوب مصلحت‌های نظام می‌توان ارزیابی و داوری و نقد کرد.

انتهای پیام