نقدی بر مصاحبه با «مژگان نوی» | محمد مهاجری
محمد مهاجری، عضو شورای سردبیری خبرآنلاین، در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داد، به مصاحبه‌ی انصاف نیوز با مژگان نوی واکنش‌های پس از آن پرداخته است:
«مصاحبه» از جذاب‌ترین و تأثیرگذارترین آیتم‌های حرفه روزنامه‌نگاری است که در مقایسه با دیگر قالب‌ها مخاطبان بیشتری را به خود جلب می‌کند. ازسویی، تسلط مصاحبه‌کننده، اطلاعات و معلومات مصاحبه‌شونده، سؤالات بجا و حرفه‌ای، ویراست مناسب و… بر مقبولیت آن می‌افزاید.
روزنامه‌نگارِ حرفه‌ای برای تولید این فرایند تلاش خود را به‌کار می‌برد. گاهی موفق است و گاهی ناکام می‌ماند. گاهی هم بخش‌هایی از مصاحبه مورد قبول مخاطب قرار می‌گیرد و قسمت‌هایی توی ذوق می‌زند.
مصاحبه «انصاف نیوز» با خانم «مژگان نوی» که روزنامه‌نگار فعال حقوق بشر ایرانی مقیم سرزمین‌های اشغالی است، از نگاه حرفه‌ای ـدست‌کم به گمان من ـ از حیث سوژه مصاحبه و نیز نوع پرسش‌هایی که از او شده است جذابیت حرفه‌ای خارق‌العاده‌ای ندارد و اطلاعات تازه‌ای را نیز به مخاطب نمی‌دهد و حداکثر اینکه مطالب آرشیوی در فضای مجازی را بازتولید و به خواننده ارائه می‌کند.
شاید جذابیت کار از نگاه انصاف نیوز آن بوده که یک ایرانی‌تبار منتقد روش‌های صهیونیستی، واقعیت‌هایی را از درون حکومت اسرائیل بازمی‌تاباند. دراین‌زمینه البته مصاحبه خروجی قابل قبولی دارد، به‌خصوص آنجا که از ایرانیان یهودی مقیم اسرائیل شناختی به‌دست می‌دهد ـ که فارغ از درست و نادرست بودن ـ برداشت مصاحبه‌شونده را از هموطنانش به‌طور حرفه‌ای منعکس می‌کند.
گفت‌وگوی انصاف نیوز با خانم «نوی» در برخی رسانه‌های رسمی و نیز فضای مجازی بازتاب‌هایی داشت. در برخی واکنش‌ها، متن مصاحبه را تطهیر یک عنصر غیرصهیونیست و رژیم صهیونیستی خوانده‌اند.
دست‌کم چنین فهمی از مصاحبه نداشتم و با شناختی که از دوستان این سایت دارم، بعید می‌نماید اصولاً چنین قصدی در میان باشد. به‌علاوه اینکه مصاحبه با وجود نقایص دیگری که به آن اشاره شد، از چنین اتهامی مبرا است و مهم‌تر اینکه صراحتاً اعلام شده مصاحبه‌شونده صهیونیست نیست. افراد متعددی ساکن اسرائیل هستند و ادعا می‌کند صهیونیست نیستند. برخی از آنها که اتفاقاً خاخام هم بوده‌اند بارها به ایران نیز سفر کرده‌اند.
«مژگان نوی» یک یهودی‌الاصل است و در مصاحبه با انصاف نیوز، آنجا که ژست حقوق بشری می‌گیرد از فلسطینیان حمایت می‌کند؛ آن هم نه از حق دیرینه آنها بر خاک و قلمروشان بلکه از ستم‌هایی مثلاً در باب پرداخت دستمزد کمتر انتقاد می‌کند. در این بخش از گفت‌وگو، مصاحبه‌گر با او وارد چالش (منظورم حرفه‌ای است نه سیاسی) نمی‌شود و پرسش‌هایی که می‌توانست پی‌درپی بر سر او آوار شود، مغفول می‌ماند.
انتهای پیام
