پرستویی در «بی همه چیز»: شمایل یک بازیگر بزرگ

محدثه واعظی‌پور در یادداشتی با عنوان «شمایل یک بازیگر بزرگ» در روزنامه‌ی ایران نوشت:

بازیگران بزرگ برای حفظ جایگاه، شان و اعتبارشان مسیری دشوار پیش رو دارند. آنچه در عرض سال ها به دست می آید، ممکن است با انتخابی اشتباه محبوبیت و کارنامه بازیگری در اوج را نابود کند. پرویز پرستویی بازیگر بزرگ و محبوب دهه هفتاد و هشتاد، در دهه نود روندی رو به نزول داشت. تغییر نسل بازیگری، میل به تجربه های متفاوت در حوزه بازیگری و تهیه کنندگی (که اغلب شان پروژه هایی شکست خورده و ضعیف از کار درآمدند) و همکاری با فیلمسازانی که قدر این ستاره را نمی دانستند، پرستویی را به بازیگری تبدیل کرده بود که دوران درخشش را سپری کرده و فقط یک نام بزرگ است.

پس از تجربه موفق همکاری با مصطفی کیایی در «مطرب» که پیش از کرونا روی پرده رفت و بسیار پرمخاطب و پرفروش بود، موقعیت پرستویی به عنوان بازیگری که هنوز می تواند روی فروش یک فیلم تاثیر بگذارد، دوباره تثبیت شد. البته مخالفان بی شمار «مطرب» آنقدر علیه فیلم موضع گیری کردند که بازی پرستویی در نقش یک خواننده در آرزوی خواندن، کمتر نقد منصفانه شد. «مطرب» را نمی توان بدون حضور پرستویی در نقش ابراهیم، تصور کرد و از همین منظر است که جایگاه او به عنوان بازیگر حرفه ای و ستاره اهمیت پیدا می کند. آن هم در شرایطی که فیلم، الناز شاکردوست و مصطفی کیایی را هم دارد که هر دو بازیگران سینمای تجاری هستند. اما تنها حضور و نام آنها نمی توانست تضمین کننده موفقیت «مطرب» باشد.

پرستویی در «بی همه چیز» (محسن قرائی) درخشان است. پس از سال ها در یک نقش دشوار و جدی، به اندازه بازی می کند و دور از پرسونای همیشگی، امیر خان را جان می بخشد، شخصیتی که تماشاگر آهسته آهسته می شناسد و پوسته ظاهری اش را کنار زده و واقعیت او را درک می کند. امیر شخصیت اصلی فیلم است که با حضور لی لی (هدیه تهرانی) معنا پیدا می کند. شخصیت او در این تقابل و درگیری عینیت یافته و رازهای زندگی او و لی لی بر اثر این همنشینی ناخواسته، برملا می شود. پرستویی بدون هیچ واکنش بیرونی یا اغراق، بدون اتکا به نشانه های آشنای بازیگری اش (مثل اشک به چشم آوردن، به جز در فصل پایانی و دیدار آخر با لی لی و فرخ) اقتدار در هم شکسته امیر را نشان می دهد. امیر شخصیت مثبت فیلم نیست، گذشته تاریکی دارد اما حضور پرستویی تماشاگر را با او همدل می کند. گرمای حضور اوست که موازنه در فیلم ایجاد می کند و در جدال بین لی لی و امیر، تماشاگر مایل است که این ماجرا ختم به خیر شود.

پرویز پرستویی مثل هر بازیگر بزرگ دیگری، بارها از خاکستر بلند شده، او راز حرفه ای بودن را می داند. هرگاه فرصتی به دست آورده، نشان داده که هنوز می تواند در سینمای ایران بدون تکرار باشد، حتی اگر این روزها، بهترین نقش ها برای بازیگران دیگری نوشته شوند.

انتهای پیام