در سوگ نبود رسانه مستقل

امید کاجیان، روزنامه‌نگار، در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:

رسانه‌های خبری در ایران بسیارند اما چه گذرتان به دکه‌های روزنامه فروشی بخورد و صفحات روزنامه‌ها را نگاهی بیاندازید چه با چند کلیک خبرگزاری و سایت‌های خبری را در فضای مجازی چک کنید واقعیت این است که با یک حلقه مفقوده مواجه هستیم، اینکه در بسیاری موارد اخبار زیر سایه سیاست‌ها منتشر می‌شود. سیاست‌ها و انگیزه‌هایی که درکنار قوانین یا محدودیت‌ها خواهند بود. رسانه مستقل کلیدواژه‌ای است که درمیان همه رسانه‌ها همیشه وجود داشته اما فارغ از اینکه استقلال رسانه‌ای چیست، اینکه چقدر قابل اجرا است نکته‌ای دیگر است.

حقیقت اینکه فرقی نمی‌کند دوران رئیسی باشد یا حسن روحانی، زمان اصلاحات یا اصولگرایی. تجربه نشان داده است که فضای رسانه کشور با فقدان رسانه‌ی مستقل مواجه است. این یعنی نارضایتی مردم معطوف به رسانه ملی نیست. گاه به نظر می‌رسد رسانه‌ها در ایران در برهه‌هایی خاص وظیفه‌شان مشترک است؛ کم توجهی به برخی واقعیت‌ها و عدم انعکاس آن. البته ممکن است بگویید دست خودشان نیست گاهی از آنها خواسته می‌شود که هر مسیری را نروند و هر چیزی ننویسند که این به معنای همان عدم استقلال است. نتیجه هم می‌شود چیزی که امروز می‌بینیم.

واکاوی رسانه‌های داخلی در شرایط فعلی می‌تواند کمک بسیاری در درک شرایط پیش روی جامعه کند. اما بررسی رسانه‌های داخلی که خود را داعیه‌دار رسانه‌های پیش‌رو در عدالت خواهی و مستقل می‌نامند در این روزها قابل تأمل است. به طوری که در مواردی برخلاف آنچه به عنوان میثاق خود می‌دانند عمل کرده‌اند، چه بسا خود جزوی از بازی سیاست و رانت‌های جناحی‌اند. عملکرد رسانه‌های داخلی را به خوبی می‌توان در این سال‌های اخیر مشاهده کرد. این رویه موجب شده تا گاه به جای هسته اخبار، پوسته را در صدر خبررسانی خود قرار دهند.

بی پرده باید گفت آن چه امروز توی ذوق می‌زند نبود رسانه‌های آزاد با قدرت انتشار افکار متنوع در کشور است. فراموش نکنیم این تنوع به معنای وجود نام های متفاوت و یا روزنامه‌های رنگارنگ روی دکه‌ها نیست. تنوع به معنای تضارب آرای مختلف و عقاید گروه‌های گوناگون بدون در نظر گرفتن چارچوب‌های آزاردهنده در رسانه‌هاست. اینکه شرایط به گونه‌ای پیش برود تا همه مطبوعات و خبرگزاری‌ها به ناچار یا خود را چپ بنامند یا راست و برای ابراز عقیده و ظهور و بروز خود در جامعه، خویش را دراین دو محصور کنند بی تردید تداعی کننده چیزهای خوبی نیست. اگر در کنار این هر بار محدودیت‌های جدیدی بنا به فراخور زمان به رسانه‌ها اعلام شود نتیجه آن می‌شود که دیگر کسی به هیچ نوع رسانه‌ای در داخل کشور اطمینان نمی‌کند کما اینکه تا امروز هم چنین بوده است. رسانه‌هایی که دربحران‌ها می‌توانند به کار آیند اما عملاً ناکارا شده‌اند.

انتهای پیام