نسل ۷۰ تا ۹۰ که باید درک شوند

سیف‌الرضا شهابی در همدلی نوشت: در چند هفته اخیر فضای ایران با نا‌آرامی‌ها و اعتراضاتی همراه شد. تصاویر و مطالبات مطرح شده نشان می‌دهد که و بخش اعظم معترضین متولدین دهه های هفتاد و هشتاد و حتی نود شمسی هستند که خیابان را به عنوان مکانی برای ابراز مطالبات خود برگزیدند. شاید بتوان گفت اعتراض به وضع موجود، تمام فکر و ذهن این نسل را فرا گرفته، زیرا نسبت به آینده خود برای داشتن یک زندگی خوب و متعادل، امیدوار نیستند. فکر می‌کنند در وضعیت فعلی مملکت، با این گرانی و تورم و بیکاری و ناامیدی به آینده و برخی مشکلات و محدودیت‌های متعدد نمی‌توانند چیزی به دست آورند تا زندگی آرامی داشته باشند.این نسل به اقتضای سنش که شور و حرارت است در شرایطی قرار ندارد که بتوان به سادگی با او گفتگو کرد؛ زیرا اولا؛ نظام آموزشی و سیاسی کشور مفهومی به نام گفتگو را به او یاد نداده است، همانطور که مسئولین کشور  نیز تجربه‌ای موفق در گفتگو ندارند . ثانیا؛ پیشنهاد گفتگو را حیله‌ای برای فرونشاندن اعتراضات‌شان ارزیابی می‌کند و از همه مهم‌تر دستاوردی در گفتگو نمی‌بینند و فکر می‌کنند، گفتگو در شرایط فعلی برای او شغل و زندگی خوب وآرام تامین نمی‌کند؛ از همین رو راهی را که برگزیده، فریاد اعتراض است.از موج برخاسته از متولدین دهه‌های هفتاد و هشتاد باید به این جمع‌بندی رسید تا چاه را نکنده به دنبال منار نباید بود؛ یعنی تا فکری اساسی و عملی برای اشتغال، معیشت، زندگی بهتر برای همه مردم خصوصا نسلی که در ابتدای راه زندگی است انجام نگرفته، برخی سیاست‌های اجتماعی و سیاسی مانند افزایش بی‌رویه جمعیت، چندان معقول به نظر نمی‌رسد.
افزایش بی‌رویه جمعیت که در دو دهه اخیر بر روی آن تبلیغ زیادی شده بدون آن که فکر اساسی برای زندگی متولدین جدید شود، سبب شده تا نسلی بی‌آینده تحویل جامعه داده شود و این نسل برای رهایی از وضعیتی که در آن زندگی می‌کند و آینده‌ای نامشخصی که برای خود است؛ بالاخره دست به هرکاری از جمله  اعتراض بزند.
در کنار توجه خاص به موضوع فوق، وقت آن رسیده تا دست‌اندرکاران امور کشور در سایر زمینه‌ها نیز اقداماتی انجام دهند؛ از جمله این مسایل اقتصاد، معیشت، اشتغال و مبارزه با گرانی و تورم لجام‌گسیخته و فساد مالی برخی مسئولین و اختلاس‌های کلان است که اقشار متوسط و فرودست جامعه را آزار می‌دهد .همواره عوامل خارجی به اعتبار وجود زمینه‌های داخلی می‌توانند موثر واقع شوند. اگر دست‌اندکاران کشور تصور می‌کنند عوامل خارجی عامل و محرک اعتراضات است، باید در رفع مشکلات داخلی بکوشند. مشخص است که اگر مشکلات وجود داشته باشد، بدون عوامل خارجی هم اعتراضات بوجود خواهد آمد .مواردی که در بالا به اختصار به آن‌ها اشاره شد از نظر نگارنده مواردی است که نباید از آن‌ها غافل شد و اگر شرایط مانند گذشته ادامه پیدا کند و در برهمان پاشنه بچرخد و همچنان مطالبات مردم و به‌ویژه نسل در حال رشد بر زمین بماند، بدون تردید در آینده شاهد حوادثی شدیدتر از این بار خواهیم بود. شاید کلیت نظام دستخوش تغییر نشود یا بشود، ولی عوارض غیرقابل جبران این مساله جای خود را نشان خواهد داد.

انتهای پیام