نگاهی به پیشنهاد رفراندوم در ایران

در اروپا و آمریکا بحث اعتماد به نظام کشورشان نیست چون از هر عقیده و نظری در احزاب وجود اگه در اکثریت هستند چرا از رفراندوم میترسند ؟

اول : اینکه 43 سال قبل اولین رفراندم برگزار شده و تقریبا اکثر کسانی که آنزمان رای داده اند الان به رحمت خدا رفته اند و اکثریت جمعیت واجد شرایط رای دادن در حال حاضر معلوم نیست که چه رای بدهند در ضمن آقای خمینی در زمان شاه گفتند بفرض که پدران ما به حکومت پهلوی رای دادند نظر پدران ما نمیتواند رای ما باشد
دوم: در11 و 12 فروردین 58 جمهوری اسلامی فقط دو کلمه بیشتر نبوده چون در آنزمان نه قانون اساسی نوشته شده بود که معلوم باشد جمهوری اسلامی چیست و نه مردم ما میخواستند مثلا جمهوری اسلامی مشابه جمهوری اسلامی پاکستان که در آنزمان حکومت پاکستان بود باشد
سوم :رفراندم قانون اساسی در 11 و 12 سال 1358 با مشارکت 75.5 درصد واجدین برگزار شد
چهارم :بازنگری قانون اساسی در 6 مرداد 1368 با مشارکت 54.5 درصد واجدین برگزار شد که بعضی از اصولی که الان مورد مناقشه معترضین است در قانون گنجانده شده کاهش بسیار قابل توجه رای دهنذگان از 98 در صد به 54.5 درصد (کاهش 43.5 درصدی ) نشان از عدم رضایت کسانی است که با جاری شدن قانون اساسی اولیه و بازنگری آنرا مورد قبول نمیدانستند
حال با گذشت 33سال از آخرین رفراندم قانون اساسی فکر میکنید چه درصدی از مردم راضی به این قانون اساسی هستند؟ تنها راه حل رفراندم در مورد اصل موضوع قانون اساسی است نه انتخابات مجلس و ریاست جمهوری یا تظاهرات حکومتی یا معترضین که معلوم نیست تعدادشان چقدر است و رسانه های آنور آبی و رسانه های حکومتی اعداد عجیب و غریب و بعضا چند ده میلیونی که بسادگی معلوم است بسیار اغراق آمیز است گفته میشود
بقول آن مثل آدم زنده وکیل و وصی نمیخواهد رفراندم برگزار کنید تا معلوم شود کدام طرف بیشتر هستند والسلام

این دیدگاه اشکالات اساسی دارد.‌برای نمونه در آمریکا اجازه همه پرسی برای اصل نظام را نمی دهد. درست است اما تفاوت از زمین تا آسمان است. در آمریکا آزادی حد اکثری به رسمیت شناخته شده است. دوم نظام سیاسی آمریکا دینی نیست. ایدئولوژیک نیست.
سوم در دمکراسی های مدرن روحانیون حکومت ندارند تا در فکر یوتوپیای مدینه النبی باشند.
چهارم در ایران ساختارها دست نظامیان افتاده و قانون اساسی به اجرا در نیامده دست.
پنجم در ایران همه احزاب مخالف سرکوب شده اند. ششم در ایران رسانه های آزاد وحود ندارد.
…… و…

شما که میگین این قشر اعتراض کننده کمتر از ۱ درصد هستن پس چرا از رفراندوم می ترسید؟
کجای دنیا قانون اساسی یک کشور باید تا ابد باقی بمونه ، افکار ۴۰ سال پیش مناسب زمان حال نیست

درود واحترام
انتشار این متن مبتذل وسراسر مغلطه از نوع مصادره به مطلوب از سایت شما بعید بود .
هک مک که نشدید ؟

سراسر نشر اطلاعات غلط
از آخر به اول، بعضی از گزاره های مطرح شده رو به اختصار و تا جایی که وقتم اجازه بده پاسخ میدهم.
مدعی شده اند که: “چنانکه «قانون اساسی جمهوری اسلامی» محصول قرن‌ها تلاش و مجاهدت ایرانیانِ مسلمانی است که هر یک از دوره‌های مختلف تاریخ این کشور، سهمی در تحقق آن داشته‌اند.”
در پاسخ باید گفت: بالفرض که اینطور باشد، نسل های گذشته چه حقی دارند که برای نسل فعلی و آیندگان مدل حکومت و قانون تدوین کرده و سرنوشت شان را مشخص کنند؟
نگارنده مدعی شده: “نظام جمهوری اسلامی تنها نظام سیاسی در جهان است که سه بار کلیت خود را در معرض آرای عمومی قرار داده است.”
اولا که نظام فعلی سه بار کلیت خود را به رای نگذاشته بلکه فقط یک بار و آن هم با برگزاری رفراندوم «جمهوری اسلامی؛ آری یا نه، چنین اقدامی انجام داده. باید توجه کرد که تدوین یا بازنگری قانون اساسی به معنی به رای گذاشتن کلیت نظام نیست! دوما، کشورهای زیادی بوده و هستند که بارها قانون اساسی شان را مورد بازنگری و رفراندوم قرار داده اند. مثلا ایتالیا در سال های 2006، 2016 و 2020، برای ایجاد تغییر در قانون اساسی اش تغییرات برگزار کرد. یا مثلا لیتوانی در سال های 2014 و 2019، برای ایجاد تغییرات در قانون اساسی، رفراندوم برگزار کرد و ….
در رابطه با کلیت نظام، اگر کلیت را به معنی نوع و مدل حکومت در نظر بگیریم، کشور های مختلفی در طول تاریخ مدل حکومتی خود را به رفراندوم گذاشته اند. مثلا در استرالیا در سال 1999 رفراندومی برگزار شد که در صورت تمایل مردم، نوع حکومت از پادشاهی به جمهوری تغییر پیدا کند و همین الان هم بدلیل فوت ملکه ی انگلیس ممکن است مجددا چنین رفراندومی برگزار شود. یا مثلا آنتیگوآ و باربودا بدلیل فوت ملکه ظرف سه سال آینده قصد دارد یک رفراندوم برگزار کند تا مردم بین جمهوری و پادشاهی، تصمیم بگیرند.
ضمنا باید توجه داشت اصولا در کشورهایی چون ایالات متحده و یا کشورهای دموکراتیک اروپایی، حاکمیت دوگانه هیبریدی وجود ندارد و نمی توان آنها را با ایران مقایسه کرد. همچنین شورش نامیدن اعتراضات مردمی در این کشور ها و سرکوب نامیدن اقدامات حفاظتی حداقلی دولت های مردمی این کشورها توهین به شعور مخاطب و کنش سیاسی شهروندان این کشورها است.
به این هم اشاره کنم که کشورهایی چون سوئیس، دموکراسی مستقیم نبوده و پارلمان دارند. منتهی در قانون اساسی این کشور ها، روش هایی جهت اعمال دموکراسی مستقیم وجود دارد. مثلا با جمع آوری 50 هزار امضاء می توان یک مساله ی خاص را به رفراندوم گذاشت.
به علت کمبود وقت، به همین حد اکتفا می کنم و در نهایت به این اشاره می کنم که پوشاندن حقیقت کفر است.

فرض انتخابات قانون اساسی هم برگزار شد که در هیچ کجا دنیا برگزار نمی شود! یک مشکل خیلی خیلی بزرگ بر سر راه انتخابات هست آن هم این تفکر دوستان است که :
یا ما در انتخابات پیروزیم یا تقلب شده!
اگر دوستان شکست خوردند قبول نمی کنند مثل همین الان که دوستان قبول ندارند کسانی که در خیابان سر می برند، آدم آتش می زنند، آمبولانس آتش می زنند، مغازه آتش می زنند، این ها اغتشاشگرند، آشاشوبگرند نه مردم معترض!

استدلال نویسنده در مورد عدم امکان برگزاری رفراندم در ایران و انطباق آن با شرایط کشورهای جهان آزاد برخی از مولفه ها و بدیهیات توازن قوا مابین ملت و قدرت را نادیده میگیرد. در کشورهای آزاد شعار مرگ بر جمهوری فرانسه و آمریکا و انگلستان از سوی معترضان شنیده نمیشود و حتی اگر در وقایع مثال زده شده از سوی نویسنده به آن بنگریم بیشتر جنبه مطالبه گری داشته اگر چه که در برخی مواقع به خشونت کشیده شد. البته در این مورد یورش هواداران ترامپ به کنگره جلوه ای از تلاش برای سرنگونی دموکراسی و نفی آرای مردم بود که خوشبختانه در مقابل مقاومت نهادهای دموکراتیک دوامی نیاورد و در انتخابات اخیر هم با اینکه از موقعیت مناسبی برای کسب کرسی های قدرت داشت در مجموع شکست مفتضحانه ای خورد که نشان داد از نگاه مردم اقتدارگرایی و تخریب نهادهای دموکراتیک و تحدید حقوق زنان و اقلیت ها نه تنها راه حل مشکلات مردم نیست بلکه یک بافت تخریبی علیه آزادی و رفاه و برابری مردم از نگاه قانون است. اما صرفا ساختارهای دموکراتیک در این کشورها مانع از برگزاری رفراندم که مستوجب بن بست در توازن قوا برای تغییر بنیادی در سیاست های حکومت است نمیشود, چنانکه رفراندم برگزیت و جدایی اسکاتلند از بریتانیا نمنونه هایی از آن است. برگزیت پیروز شد و جدایی اسکاتلند شکست خورد ولی تبعات آن همچنان در همان ساختار قدیمی و ماندگار دموکراسی پارلمانی بریتانیا و جامعه پابر جاست زیرا تحول ملموس و مثبتی از نتایج این رفراندم در حیات و معیشت و رفاه جامعه مشاهده نمیشود. پس اینکه در انگلستان رفراندم برگزیت برگزار شده و انزوا طلبی انگلو ساکسونی دیگر قابل بازگشت نیست با کنشگری های مدنی فعلی در این کشور دموکراتیک همخوانی ندارد.
با این ملاحظات مقدماتی باید به احتمال و فواید برگزاری رفراندم در ایران برای خروج قطعی از شرایط کنونی هم اشاره ای داشته باشیم. اول به مضمون برگزاری رفراندم بپردازیم که در یک عبارت ساده بشارت دهنده راه حل خروج از بحران است مانند برگزیت آری یا نه. مضمون و محتوای این رفراندم فقط در آری یا نه نیست بلکه آلترناتیو و جایگزینی شفاف و روشن هم در پس آری یا نه به معنای امتزاج اجتماعی و فرهنگی و اقتصادی و سیاسی و امنیتی با اتحادیه اروپا و یا گسست کامل از آن نیز مستتر بود. حال باید دقت کنیم که کدام درخواست برای برگزاری رفراندم از سوی برخی از فعالان و معترضان در ایران چنین پیام و راه حل مشخص و شفافی برای خروج از جامعه ایرانی از بحران های ملی فعلی را در بردارد. حداقل اینکه فعالیت تبلیغی و محوری بخش قابل توجهی از خواستاران رفراندم در عبارت “نه به جمهوری اسلامی” و “رای بی رای” نهفته است که اولی عاری از راه حل و جایگزینیست و دومی دچار تناقض با اصول دموکراسی و فرهنگ اعتماد به صندوق آرای مردم است که به نظر من برگرفته از انگیزه های واقعی معماران و تصمیم سازان اینگونه کنشگری هاست که آلترناتیو مطلوب حکومتداری خود را در پس شعارهایی همچون “دیکتاتور روحت شاد” و ولایت مطلقه مسعود رجوی و ریاست جمهوری همسرش را هم امتحان کرده اند ولی با امتناع ملت روبرو شدند و اکنون در پشت ماسک اتحاد طلبی بر گسترش خشونت و تحمیل نظر خود بر جامعه از طریق فشار بر شهروندان و دو قطبی سازی جامعه پنهان شده اند. این بخش در پی فروپاشی اجتماعی کشور و تضعیف و تکه تکه شدن ایران است که یگانه زمینه حضور و تثبیت آنها را در عرصه اجتماعی و سیاسی کشور در سایه ناامنی و خشونت و جنگ داخلی فراهم میسازد. اما در بطن اعتراضات و در اذهان مردم چه در خانه و چه در خیابان مطالبه دموکراسی, برابری, آزادی, عدالت و جمهور مردم موج میزند و متاسفانه برای این آرمان های دیرباز ایرانی بیشترین هزینه ها را میپردازد و بی پناه به حال خود رها شده و هیچ ارگان و نهادی چه در داخل و چه در خارج از کشور اعتنا و برنامه ای به درخواست واقعی مردم به غیر از حول دادن تاریخی به میز قمار ایران سوز یا ما یا آنها ندارند. پس رفراندم آری یا نه به جمهوری اسلامی لزوما به منظور بازگشایی مسیر دموکراسی, برابری, آزادی, عدالت و جمهور مردم نیست مگر آنکه در نهادها و ساختارهایی فراگیر و متکثر منسجم شوند و به تعریف و تشریح اصول اولیه آن بپردازند و به اجماعی بالنسبه واحد از آن دست یابند. از رسانه های عربی-عبری-آمریکایی- انگلیسی فارسی زبان نمیتوان چنین انتظاری داشت که به حمایت از امری بپردازند که خروجی آن ضامن مطامع و منافع آنها نباشد. استقلال یک امر ملی و فردیست که اختیار بر سرنوشت ایران را به دست ایرانی و اختیار بر سرنوشت ایرانی را به خود او میسپارد که در گفتمان اقتدارگرایان داخلی و خارجی با داد و فریاد های تجدد خواهی و سنت گرایی آمرانه مفقود گشته است. سخن جالبی از یک اندیشمند به ذهن من خطور کرد که میگوید اگر از شرایط فعلی راضی هستی و میخواهی آن را حفظ کنی پس تغییر کن. در هر صورت ما شاهد تغییر و تحولاتی در کشور خواهیم بود اما مهم جهت آنهاست. ما هم میتوانیم شاهد تغییراتی در حکمرانی در جهت انتخابات و رسانه آزاد باشیم و یا جهت عکس آن و هم میتوانیم شاهد گسترش خشونت و کوکتل مولوتف پراکنی و حضور پرچم های عجیب و غریب و نا آشنا و کوچه های باریک و دکان های بسته و طاق های شکسته و شهرهای سوخته باشیم و هم میتوانیم صدای خود را برای دموکراسی, برابری, آزادی و جمهور مردم رساتر کنیم و از استقلال خود با نفی خشونت و اقدام به گفتگو به دفاع برخیزیم. نگاهی به زندان های ایران در گذشته و حال نشان میدهد که این رویکرد هزینه های کمر شکن بسیاری را بر کنشگران مدنی و اصحاب رسانه و مردم عادی تحمیل میکند اما بر یک امر پافشاری مصرانه دارد و آن اینکه انتخابات آزاد حق سلب قدرت از حاکمان را به آرای مردم میسپارد و نه به تظاهرات خیابانی و هیجانات برگرفته از آتش سوزی. دموکراسی شعار و وعده بهشتی نیست و صرفا به نتایج یک انتخابات و یا رفراندم هم وابسته نیست و تا آنجایی کار برد دارد که شهروندان و حکومت به حاکمیت قانون وفادار باشند و نه به حاکمیت افراد و احزاب. “زن زندگی آزادی” یک خواست سلبی نیست بلکه در ارتباط با آرایش اجتماعی ایران کاملا ایجابی و تحول خواهانه است. دلایل این ادعا مبتنی بر اوج خشم و نارضایتی بود که سرتا سر کشور را بعد از درگذشت مظلومانه مهسا امینی شکل داد و امواجش هم از همه شکاف ها عبور کرد اما یک قالب شناخته و ارزیابی شده حکمرانی نیست و لذا باید برای تحقق آن قالب مطلوب را هم در نظر بگیریم و آن را در فعالیت و تلاش خود مد نظر قرار دهیم. آن چه که در انسان ها انگیزه ایجاد میکند و آنها را به حرکت هایی هر چند سینوسی ولی پایدار وامیدارد خواستن هاست و تا زمانیکه به آن نرسند همچنان در طلب آن میمانند. نخواستن ها هم میتواند انگیزه بخش باشد کمااینکه گسترش استفاده از تبلیغات منفی و به عنوان نمونه در انتخابات و دریافت پاسخ دهی مطلوب آن از سوی مخاطبین هم از این روست. اما مخاطب را به خواسته ها نمیرساند و فقط بر آنچه که مخاطب نمیخواهد اکتفا میکند تا به خواست خود برسد.