نگاهی به فیلم‌های جشنواره؛ ، «پرونده باز است»، «هوک»، «بچه زرنگ»
لقمان مداین، منتقد سینما در یادداشتی ارسالی به انصاف نیوز نوشت:
قوه قضائیه با «پرونده باز است» دردهایش را فریاد زد!
فیلم پرونده باز است در چهل و یکمین جشنواره فیلم فجر, به کارگردانی کیومرث پوراحمد و تهیه کنندگی علی قائم مقامی، پیام های مهمی در ریشه یابی علل وقوع جرم قتل و مجازات قصاص، خشونت خانگی و ضعف قانونی در تساوی حقوق زن و مرد که ریشه ای قرآنی دارد می پردازد.
فیلم دستگاه قضایی را پرچم‌دار کمپین نه به اعدام معرفی می کند، ولی نه با بی قانونی، نه با شعار، حکم شرعی قصاص را نفی نمی کند، خانواده مقتول را از حق خود محروم نمی کند، پشت پا به قانون نمی زند، بلکه فیلم آمده تا به روانشناسی علت وقوع جرم بپردازد، آمده تا این مسئله را ریشه یابی کند، آمده ابعاد پنهان یک اتفاق را به تصویر بکشد، تا قاضی و اولیای دم در این حکم حیاتی خطای غیرقابل جبران مرتکب نشوند.
جرم را روان شناسی می کند، از دستان بسته قاضی سخن می گوید از تلاش او برای جلوگیری از حکم اعدام، از محدود بودن تحقیقات، از ناآگاهی متهم نسبت به حقوق خود می گوید، خانواده مقتول را به بعد از اجرای حکم می برد، فرهنگ بخشش را احیا می کند و سعی می کند نگاه جامعه را تغییر دهد.
از خشونت خانگی سخن می گوید، از شیوه های غلط در تربیت فرزندان، تبعات یک برخورد قهرآمیز با فرزند را نشان مخاطب می‌دهد. از سر خوردگی هایی که دامن فرزند را می‌گیرد و از گردونه فعال اجتماعی دورش می کند.
از عدم تساوی حقوق زن و مرد می گوید، از این اصل اسلامی که در قانون مظلوم واقع شده، حق مادر را به اندازه پدر مطالبه می کند. نقش جنجال های رسانه ای را در معکوس کردن نتیجه پرونده نشان می دهد.
هرقدر که در قصه و مفهوم با یک اثر ارزشمند مواجه هستیم، در اجرا ضعیف از آب در آمده است. فیلمنامه مشکلات بسیار جدی دارد، شاهد ضعیف ترین عطف بندی و اوج هستیم، کشش ندارد، کاشت، داشت و برداشت شخصیت ها دقیق نبوده، عنصر ارتباطی درستی ندارد، دقایق ابتدایی و انتهایی فیلم جذاب نگاشته شده اما دیالوگ پردازی خوبی ندارد، اطلاعات را فاش می کند و شعاری است، ساده و روان نیست و کشمکش آن ضعیف است، قهرمان و ضد قهرمان خوبی دارد، دارای کاراکتری است که از ضد ارزش به ارزش تبدیل می‌شود اما تعلیق ندارد، هیچ چیز شما را غافلگیر نمی کند.
علی رغم نقش آفرینی درخشان علی باقری، نسیم ادبی، پژمان بازغی، حسین پاکدل، مه‌لقا باقری، مهبد جهان‌نوش و بازیگر نقش نرگس، شاهد بازی ضعیف و غیر صادقانه دیگر نقش آفرینان بودیم. به تلفظ واژگان و گویش مناسب تسلط نداشتند، دارای انقباض جسمانی بودند و نقش را زندگی نمی کردند، گویی به جوهر کلام نویسنده نرسیده بودند.
تدوین فیلم عالی بود، نورپردازی، گریم، طراحی صحنه و لباس بسیار خوب بود، صدا و موسیقی خوب بود، اما روان شناسی رنگ نداشت.
ضعف کارگردان در انتخاب اشتباه و گرفتن بازی َضعیف از برخی بازیگران، چکش کاری نکردن فیلمنامه، برداشت سکانس های اشتباه جدی بود و باعث کند و بعضا مضحک شدن روند فیلم گردید.
نقد و بررسی فنی و بررسی جزئیات را به زمان انتشار نسخه خانگی موکول خواهم کرد. خدا قوت به کلیه عوامل فیلم.
«هوک»، تلنگری دیگر به وزارت ورزش
فیلم هوک در چهل و یکمین جشنواره فیلم فجر, به کارگردانی حسین ریگی، تهیه‌کنندگی علی آشتیانی‌پور و نقش آفرینی امیر جعفری، رویا تیموریان، امیرمهدی ژوله، علیرضا جعفری، علی اوسیوند، مهتاب ثروتی، محسن آشتیانی‌پور، سبحان رخشانی، آرزو تاج‌نیا و سعید رضایی‌کیا، آمده تا باری دیگر به ظرفیت های پنهان ورزشی کشور که در فقر و سختی شدید با حداقل امکانات رشد می کنند و بخاطر جهل و بی مسئولیتی برخی مسئولین توسط دلال های استعدادربایی، از نعمت افتخارآفرینی برای کشورشان محروم می شود بپردازد.
آمده تا فرهنگ اصیل پهلوانی را در ورزش زنده کند، از کدخدا منشی و بخشش سخن بگوید، از فرهنگ برادری در مردم بلوچ و دوری از دشمنی حرف بزند.
کارگردانی فیلم دارای ضعف جدی است، به تکرار تصاویر از یک موقعیت مثل دریا بسنده شده، صداهای لازم در برخی سکانس ها رعایت نشده، فیلمنامه چکش کاری نشده و بر گفتار برخی هنرپیشه ها اعم از گویش و تاثیر کلام نظارت نشده، در کمال تعجب اغلب بازیگران بعد از قریب به بیست سال پیر نمی شوند گویی از اکسیر جوانی استفاده می کنند اما نوع نورپردازی، اندازه تصویر، حرکت و زاویه دوربین خوب است.
فیلمنامه عطف بندی و اوج خوبی داشت، اما کشش مناسب نه، روان شناسی رنگ نداشت، پیام داشت، قهرمان و ضدقهرمان خوبی داشت، اما تعلیق درستی نداشت، پیرنگ و خرده پیرنگ هایش خوب بود اما دیالوگ پردازی آن در عین برخی نقاط قوتی که داشت، ضعیف بود، شعاری بود، اطلاعات را لو می داد، ساده و روان و صادقانه نبود، قصه مشکل داشت، شخصیت پردازی ها باگ داشتند، کاشت، داشت و برداشت برخی کاراکتر ها رعایت نشده بود، نویسنده گره گشایی می کرد و چیزی باعث غافلگیری نمی شد اما ضد ارزشی که تبدیل به ارزش شود داشت.
شاهد نقش آفرینی درخشان امیرمهدی ژوله، علیرضا جعفری بودیم که به خوبی از پس ادای گویش محلی برآمده بودند، نقش را زندگی می کردند، کلامشان دارای صلبیت نبود و بر آن تسلط داشتند و عمیق و پر روح بازی می کردند، به شخصیتشان بعد داده بودند از تکرار الگوی مکرر پرهیز می کردند، خلاقیت داشتند و نقش را به روش خودشان شخصی کرده بودند. گریم، تدوین، نور و رنگ، طراحی صحنه و لباس، موسیقی و صدا خوب بود.
نقد و بررسی فنی و بررسی جزئیات را به زمان انتشار نسخه خانگی موکول خواهم کرد. خدا قوت به کلیه عوامل فیلم.
«بچه زرنگ»، اثر خوش ساخت جشنواره
انیمیشن بچه زرنگ، در چهل و یکمین جشنواره فیلم فجر, به کارگردانی مشترک هادی محمدیان، بهنود نکویی و محمدجواد جنتی، تهیه‌کنندگی حامد جعفری و نویسندگی هادی محمدیان، مدیر دوبلاژی سعید شیخ زاده و صداپیشگی هومن حاجی عبداللهی، هدایت هاشمی، میرطاهر مظلومی و هنرمندان خوب دیگر یک انیمه خوش ساخت، جذاب و تراز است که در کنار جذابیت از آموزش بیننده اش غافل نشده است.
پیام های مثبتی چون حفظ محیط زیست، حمایت از حیوانات، تربیت فرزند و بحث معرفتی را با زبانی پذیرا به مخاطبش ارائه می دهد.
متن قصه بسیار خوب است، مرزها را می شکند و وارد دنیای خیال می شود، از شازده کوچولو الهام گرفته و با طنزآلود کردن ماجرا بیننده را محو خود می کند، شاهد صداپیشگی جذاب کاراکترها هستیم که به نمایش نقطه قوت بسیاری می دهد.
اما ضعف های جدی نیز دارد، برخی صداپیشه ها به قدری پر قدرت وارد می شوند و با دیالوگ های درجه یکی که برایشان طرح شده می درخشند که سطح انتظارات بالا می رود اما دیالوگ و صدای برخی دیگر از کاراکترها در گام هایی به مراتب پایین تر بودند که مخاطب را سرد می کرد.
قصه در اوج کشش ناگهان دچار سقوط می شد، مخاطب را خسته می کرد و ناگاه دوباره اوج می گرفت.
برخی دیالوگ ها، رفتارها، صداها بخاطر تکراری شدن مخاطب را زده می کرد.
ضعف نویسنده علی رغم نقاط قوتی که داشت، در دیالوگ پردازی، استفاده از الگوهای مکرر، ضعف در طنز مایه به کار صدمه زده بود.
شاهد کاراکتر آهویی بودیم که همه را شفا می داد اما خود از ناتوانی بیان رنج می برد و این ضعفی جدی بود که صداپیشه و دیالوگی مناسب برایش طراحی نشده بود.
برخی کاراکتر ها رندرشان تمام نشده بود و دارای باگ در تصویر بودند، مثل آهو.
اما یک شاهکار را در تدوین، جلوه های ویژه و خلق کاراکترهای تصویری شاهد بودیم.
کارگردان ها نیز در کنار پتانسیل های مثبتشان در اندازه، زاویه و حرکت تصویر، متن را چکش کاری نکرده بودند، از گفتار و صدای صداپیشه‌گان غافل شدند، چینش سکانس ها و پلان هایی را که باعث کند شدن سرعت نمایش، و خسته کردن مخاطب می شد اصلاح نکرده بودند.
با تمام این بحث های فنی، در نگاه عام این انیمه یک رشد شگفت انگیز در عرصه خود داشته و امیدواری و انتظارات را برای کارهای آینده بسیار بالا می برد.
نقد و بررسی فنی و بررسی جزئیات را به زمان انتشار نسخه خانگی موکول خواهم کرد. خدا قوت به کلیه عوامل فیلم.
انتهای پیام
