مساله‌ای به نام حضور زنان
ژاله شادی‌طلب، جامعه‌شناس در یادداشتی در روزنامه ی شرق نوشت:
یکی از مهم‌ترین دستاوردهای انقلاب اسلامی دعوت از توده زنان برای حضور در عرصه‌های سیاسی و مشارکت در فرایند انقلاب اسلامی بود. اگرچه متحجران با این دعوت مخالف بودند ولی زنان با اعتماد به رهبران و دعوت‌کنندگان اصلی و انگیزه بسیار برای استفاده از فرصت پیش‌آمده، به طور جدی اعلام حضور کردند و بیش از آنچه انتظار می‌رفت، سهم و مسئولیت در پیروزی انقلاب بر عهده گرفتند. این انگیزه بعدها بنا بر مقتضیات زمان و شرایط، تحول یافت و جنبه‌های دیگری از تمایل به مشارکت در جامعه در آن نمایان شد؛ بارزترین آن و شاید بهترین فرصت فراهم‌شده، استفاده از امکانات آموزشی از سطح دبستان تا دانشگاه‌ها بوده و هست. حالا که زنان به سرمایه انسانی بدل شده‌اند و استحقاق و شایستگی مشارکت در تمامی زمینه‌ها و تمشیت امور جامعه خود را یافته‌اند، با مجموعه‌ای از اماواگر‌ها مواجه شده‌اند که حقوق انسانی آنها را نادیده می‌گیرد. انگار فراموش شده که انسان‌ها «حق انتخاب» دارند و کشور‌ها هرچه توسعه‌یافته‌تر باشند، دامنه انتخاب مردم در آنها گسترده‌تر است. برنامه‌های توسعه برای این نوشته می‌شود که انسان‌ها فرصت فکر، مشارکت و انتخاب داشته باشند، نه اینکه از انسان‌ها موجوداتی ساخته شود که دیگران برای آنها تصمیم می‌گیرند که چه باشند و چه نباشند.
اگر در فرایند توسعه ما فقط یاد بگیریم که برای انتخاب دیگران احترام قائل شویم، قدم بزرگی در جهت توسعه برداشته‌ایم. انتخاب نوع و چگونگی حضور در جامعه با توجه به توانایی‌ها حق انسان‌هاست. اگر در شرایط کنونی و آینده، زنانی انتخاب می‌کنند که در خانه بمانند و همه وقتشان را صرف خانه‌داری کنند، کاملا محترم است و کسی نباید و نمی‌تواند آنان را وادار به انتخاب دیگری کند. اگر این گروه از زنان مایل‌اند در تصمیم‌گیری در امور خانواده و جامعه کمتر دخالت و اختیار را به دیگران واگذار کنند، این تصمیم آنها محترم است. این زنان می‌توانند مادر بزرگ یا دختران ما باشند. اما به همان اندازه نیز، زنانی که تصمیم گرفته‌اند در عرصه‌های اقتصادی جامعه حضور یابند و برای استفاده از دانش آموخته و کسب درآمد تلاش کنند، باید به آنها احترام گذاشت و زمینه‌ها برای تحقق این انگیزه و اعلام تمایل برای حضور فراهم شود. حکمرانی خوب و توسعه یعنی همین؛ یعنی انسان‌ها بر اساس توانایی‌ها و انتخابشان بتوانند برای ارتقای کیفیت زندگی خود تلاش کنند. به‌طور یقین در این فرایند، فرهنگ جامعه نیازمند تحول خواهد بود که طی زمان و به‌تدریج اتفاق خواهد افتاد. مهم این است که همه آمادگی داشته باشیم و بپذیریم سرمایه‌های انسانی این جامعه و مدیریت خوب، شرایط جدیدی را فراهم می‌کند که لزوما همه زنان تحصیل‌کرده نباید بوی قورمه‌سبزی بدهند تا «زن خوب و شریک خانه» قلمداد شوند.
انتهای پیام
