مرثیه ای برای شکست پیروز!

مهدی نورمحمدزاده در یادداشتی ارسالی به انصاف نیوز نوشت:

اولین تجربه ام از حیوان کشی، یک تصمیم احمقانه تمام عیار بود! اینکه جوجه و اردک هایی که یک سال تمام آب و دانشان داده ای، نازشان را کشیده ای، باهاشان حرف زده ای و دست در پرهای نرمشان کشیده ای را خودت برداری و ببری پیش سبزی فروش محله تا ذبح کند و جسدهای بی روحشان را داخل زنبیل پلاستیکی قرمز رنگ بگذاری و حتی از شدت لرزش چشمها یادت برود که دستمزد قصابی اش را حساب کنی!

تمام مسیر برگشت را اشک ریختم و در یازده سالگی آرزوی مرگ کردم که چطور توانستم با توجیه خلاصی از گلایه های دایمی مادر از بوی بد حیاط و… فواره خون از گردن نازکشان را تماشا کنم و پرت شدن سرهای رنگی و زیبای اردک هایم جلو گربه های محل را تاب بیاورم! روزها گذشت و آرام نشدم، شاید اولین بار بود که قساوت آدمیزاد را چشیدم و از همه سبزی فروش ها بیزار شدم!

دومین تجربه هم وسط جاده اتفاق افتاد. ترمز زدم و کنار کشیدم. بلبل رنگارنگ جنگلهای ارسباران خودش را کوبیده بود وسط شیشه ماشین و درجا تمام کرده بود. نه! ما خطا کرده و از وسط جنگل جاده کشیده بودیم و درست وسط خانه و کاشانه اش، ماشین را کوبیده بودیم به سینه آبی اش! به زور خودم را نگه داشتم تا سفر به کام دوستان تلخ نشود. بعد از ظهر که همه در خنکای جنگل داخل چادر پناه برده بودند، خودم را کشیدم وسط جنگل و برای بلبلی که بانی مرگش شده بودم، اشک ریختم. زیبایی مسحور کننده و معجون رنگ هایش هنوز هم یادم هست. انگار بهشتی بود نازل شده بر زمین، یا سفیری آسمانی که طیران زمین می کرد و با اعجاز رنگ و صدا فاش می کرد رمز «یحب الجمال» حضرت حق را!

آن روز اول صبح با دیدن خبر تلف شدن پیروز، همان بغض تلخ و فراموش شده حیوان کشی سراغم آمد. به گمانم همه ما مقصریم در قتل تدریجی گونه های جانوری پر ارزش ایران زمین! چطور؟! با اصرارمان بر توسعه نامتوازن، با تخریب جنگلها و زیستگاههای طبیعی، با سوخت بی کیفیت و هوای آلوده، با به هم زدن اقلیم های منطقه ای و هدر دادن آب در باغهای مینیاتوری، با جهل‌مان به قوانین طبیعت و حتی نگاه توریستی و پاستوریزه به زیبایی های آن!

پیروز برای ما ایرانی ها فقط یک یوزپلنگ معمولی نبود، هم نماد بود و هم نمود! نماد امید به آینده و شکوفایی و نمود زیبایی طبیعت ایران و رمز و رازهای شگفت آن. فقدان این دو سرمایه، اتفاق تلخی است که طبیعت چشیده ها بیشتر احساسش می کنند. هر چه باشد یال رنگی پیروز و خالهای سیاهش که تمثل عشقهای بزرگ تاریخ و ادبیات است، حاصل میلیونها سال تکاپو و تکامل طبیعت بود و هزاران حیف که از شکوه حیات تهی شد!

عجیب نیست که در آخرین روزهای سال غم انگیز 1401، پیروز هم از ما اشک گرفت و رفت. کاش دست‌کم یوزهای دیگر را دریابیم که به توصیه عارفان، طبیعت تجلی حق است و باید عاشقانه دوستش داشت. آنقدر که شیخ جعفر مجتهدی موقع بازگشت از کوه وقتی متوجه مورچه چسبیده به دستمالش می شود، راه آمده را بر می گردد تا مورچه ساکن قله را به خانه اش برساند! ما هم چنین نگاه مهرآمیز به جانداران و طبیعت داریم؟!

انتهای پیام