چرا؟

به گزارش انصاف نیوز، «رضا بابایی»، پژوهشگر فرهنگی در یادداشتی تلگرامی نوشت:

آقای منصور ارضی، مداح مشهور، در تلویزیون گفته است: چون امام حسین به مخالفانشان فحش داده‌اند، ما هم چنین اجازه‌ای داریم. بعد هم «دعی بن دعی» را مثال زده‌اند.

بگذریم از اینکه «دعی» به معنای زنازاده نیست و بگذریم از اینکه روی سخن امام با ابن زیاد بوده است و فحش‌های آقای ارضی و دوستانشان معمولا نثار کسانی می‌شود که شباهتی به ابن زیاد ندارند، و بگذریم از اینکه درشت‌گویی در فرهنگ و ادبیات عرب، به‌ویژه اعراب صدر اسلام معمول بوده و چندان نامتعارف به شمار نمی‌‌آمده است (بر خلاف فرهنگ‌ها و سرزمین‌های دیگر) و بگذریم از اینکه اگر دیگران هم با ایشان و دوستانشان اندکی درشت‌گویی کنند، چه عاشورایی در ایران بر پا می‌شود و بگذریم… سؤال اصلی من این است که چرا مدافعان حریم و مکتب اهل بیت(ع) در این گونه مسائل لب به اعتراض نمی‌گشایند و احساس خطر نمی‌کنند و نالۀ وااسلاما سر نمی‌دهند؟

چرا خطرهای اصلی را نمی‌بینند و چرا این همه از خطرهای فرعی هراسان‌اند؟

چرا برای حذف چند درويش و بستن چند خانقاه، همايش‌ها مي‌گذارند [لینک] اما حاضر نيستند براي بستن دهن‌هايي که دين خدا را تحريف مي‌کنند، يک قدم بردارند؟

چرا فقر را به اندازۀ بدحجابی دشمن دین نمی‌دانند؟ چرا حساسیت‌های آنان بیشتر در احکام است و سپس در عقاید و پس از آن دو در اخلاق، اما این ترتیب در قرآن، برعکس است؟

چرا برای جلوگیری از مسابقۀ فوتبال در شب عاشورا اعلامیه می‌دهند و اعلان عزا در عزا می‌کنند، اما در برابر هیچ‌یک از خطاهای که شده است، حاضر به عذرخواهی نیستند؟ چرا؟

رضا بابایی