انتقاد کویتی پور از برخورد نامناسب با بهروز وثوقی

غلامرضا کویتی‌پور می‌گوید: چرا وقتی یک شاعر شعری تاثیرگذار می‌گوید باید ممنوع‌الکار شود؟ چرا یک جوانی که می‌تواند ۲۴ ساز را بنوازد باید از کشور برود؟ چرا راحت از قدرت‌مان استفاده می‌کنیم و هنرمند را از کشور خارج می‌کنیم؟

به گزارش  امیدنامه، غلامرضا کویتی‌پور (موسیقی‌دان و مداح) با اشاره به سابقه آشنایی خود با موسیقی گفت: من از کودکی در یک خانواده در کنار ۱۴ فرزند بزرگ شدم. مادرم رادیو داشت و موسیقی در خون ما بود. من به موسیقی بین‌الملل گوش می‌دادم؛ موسیقی هند را نیز دوست داشتم و به سینما نیز علاقه داشتم.

وی که در سامانه فیلم نت و با فریدون جیرانی گفتگو می‌کرد؛ افزود: قبل از انقلاب سرباز نیروی هوایی ارتش بودم و عضو گروه موسیقی ارتش بودم و در هتل‌های ارتش برنامه اجرا می‌کردیم. در آن زمان با مجید قناد و حمید مهرآرا تئا‌تر نیز کار می‌کردم ولی بعد موسیقی را ادامه دادم.

وی ادامه داد: من آن زمان هم موسیقی را در ایران و هم در غرب دنبال می‌کردم. همیشه زمان آهنگسازی به دوستانم می‌گفتم که سکوت‌های پینک فلوید و فضاهای اسفندیار منفرد‌زاده را انتخاب کنید.

کویتی‌پور تاکید کرد: بعد از پیروزی انقلاب اسلامی یک نوارفروشی بزرگ داشتیم که محصولات ۵ استان را تامین می‌کردیم ولی بعد از انقلاب آن را تعطیل کردیم و بعد جنگ شروع شد.

وی با اشاره به اثرگذاری موسیقی‌های اوایل انقلاب در تهیج فضای آن روزها و پیروز انقلاب اسلامی گفت: مدیران فرهنگی کشور ما قدر هنرمندان بزرگی مانند فرهاد مهراد و فریدون فروغی را ندانستند.

کویتی‌پور با اشاره به حضورش در هشت سال دفاع مقدس و خواندن قطعه‌ای معروف برای محمد جهان‌آرا گفت: جهان‌آرا حکم پدر را برای ما داشت با اینکه فاصله سنی زیادی نداشتیم اما او انسان بسیار مومنی بود و من بعد از جهان‌آرا این ویژگی را در سردار شهید همدانی دیدم. قطعه یادواره جهان‌آرا که مردم آن را با عنوان “ممد نبودی ببینی شهر آزاد گشته” می‌شناسند؛ را اولین بار شب تاسوعا و در مسجد جامع خرمشهر بدون ساز و همراه با نیروهای انقلابی خواندم.

خوانننده قطعه غریبانه با انتقاد از وضعیت امروز موسیقی در کشور گفت: این چه نگاهی است که موسیقی را در کنار امثال من بد می‌دانند؟ مگر محمدرضا شجریان و محمد اصفهانی قاری قرآن نبودند؟ متاسفانه نگاه هنری مسولان فرهنگی ما کور است درحالیکه هنرمندان ما در هر عرصه‌ای که هستند؛ در حد اعجاز هستند.

وی ادامه داد: امروز ۳۷ سال از انقلاب گذشته است و باید فضای هنر بیشتر باز شود اما چرا جوان ما وقتی نفر شماره یک موسیقی در جهان می‌شود؛ دو روز بعد در کشور خود تحریم می‌شود؟ در این سال‌ها دافعه ما بیشتر از جاذبه بوده است.

کویتی‌پور افزود: چرا وقتی یک شاعر شعری تاثیرگذار می‌گوید باید ممنوع‌الکار شود؟ چرا یک جوانی که می‌تواند ۲۴ ساز را بنوازد باید از کشور برود؟ چرا ما راحت از قدرت‌مان استفاده می‌کنیم و هنرمند را از کشور خارج می‌کنیم؟

کویتی‌پور تاکید کرد: رفتار مسئولان در ذوق هنری تاثیر می‌گذارد و جلوی رشد را می‌گیرد. هنرمند روحیه حساسی دارد. حتما باید هنرمند دق مرگ بشود تا قدر او دانسته شود؟ امروز جشنواره موسیقی دفاع مقدس برگزار می‌شود و بعد من که سال‌ها در دفاع مقدس بودم؛ به آن دعوت نمی‌شوم درعوض کسانی که ده متر عقب‌تر از ما در جنگ حرکت می‌کردند؛ پست و مقام گرفته‌اند.

وی با اشاره به رفتاری که با حبیب محبیان در ایران شد؛ گفت: اگر نمی‌خواهید خواننده‌ای بخواند چرا به وی پیغام می‌دهید که بیاید و بعد که به کشور می‌‌آید فوت می‌کند؛ بعد فاجعه‌ای مانند حبیب رخ می‌دهد. آنهم برای شخصیتی که سمبل ادب بود.

وی ادامه داد: ما امروز از موسیقی جهان خیلی عقب هستیم چرا نباید موسیقی صداوسیما بودجه داشته باشد و چرا نباید ارکستر سمفونیک بودجه داشته باشد؟ جوان‌های ما رفتند تا مردم و هنرمندان به راحتی زندگی کنند.

کویتی‌پور افزود: مگر من نمی‌توانستم ۳۷ سال پیش از کشور بروم؟ اگر ما ماندیم به عشق مردم و نگاه هموطنان خودمان بود زیرا همه هموطن‌های ما؛ خانواده ما هستند. اما امروز ۳۷ سال است حقوق مرا نداده‌اند حتی پرونده من گم شده و بیمه نیز ندارم.

وی با انتقاد از رفتار صداوسیما با موسیقی گفت: امروز تلویزیون صدای شجریان که نقش استادی در موسیقی دارد را پخش نمی‌کند ولی صدای افرادی را پخش می‌کند که حتی حرف زدن هم بلد نیستند.  وقتی اثری با خون و رگ مردم عجین شد صداوسیما آن اثر را پخش کند یا نکند، دیگر تاثیری ندارد.

وی ادامه داد: صداوسیما در بخش دفاع مقدس هم بسیار بی‌سلیقه است آنقدر صحنه‌های هشت سال دفاع مقدس به صورت تکراری نشان می‌دهد که حتی من که در جنگ بودم دلزده می‌شوم درحالیکه هنوز صحنه‌های نابی از این روزها باقی مانده است.

او که به‌تازگی موزیک ویدیوی «حریم» را برای مدافعان حرم خوانده است، گفت: «ما 37 سال است دافعه‌مان بسیار بیش از جاذبه‌مان است. چرا تا این حد راحت از قدرت استفاده و هنرمندان‌مان را دربه‌در می کنیم؟! بهروز وثوقی چه گناهی در حق هنر ایران کرده است که باید بیاید پشت مرز ترکیه بایستد، پدر مریض‌اش را که در حال احتضار است ببیند و خداحافظی کند؟! این حرف بسیار بد است که شما به یک ریش‌سفید، به یک پیشکسوت هنر بگویید ببخشید ما برای راه دادنتان به کشورتان مشکل داریم. حق‌الناس این انسان هنرمند کجا می‌رود؟! یا ما به حق‌الناس اعتقاد داریم یا این فقط یک شعار است. رفتار مسئولان در ذوق هنری من حقیر هم تاثیر می‌گذارد. وقتی با احساس من بازی می‌شود، یعنی با احساس مخاطبانم بازی شده است.»

کویتی پور که در اواخر دوران جنگ خطبه عقدش توسط امام خمینی (ره) خوانده شد، در پایان این پیش‌نمایش سه دقیقه‌ای تصریح کرد: «جوانان ما با هنر جان دادنشان رفتند که هنرمندان ما این جا با عزت زندگی کنند. مگر من نمی‌توانستم 37 سال پیش از این مملکت بروم؟! یقین دارم اگر رفته بودم، الان برای خودم سوپر‌استاری بین‌المللی بودم. ما متاسفانه از موسیقی بین‌المللی بسیار عقب هستیم.»

انتهای پیام