پاسخ به شیخی که پیشگویی می‌کند!

حجت الاسلام هادی سروش، استاد حوزه، در یادداشتی با عنوان «بیگانگیِ حریمِ روحانیت از پیشگوئی سیاسی غیر واقعی» در واکنش به سخنانی از حجت الاسلام قاسمیان، رئیس کتابخانه‌ی مجلس که این روزها در رسانه‌ها ترند شده است، نوشت:

بسیار واضح است که مردم از روحانیت؛ علم‌، سلامت نفس و خیرخواهی میخواهند و نه پیشگوئی!

تیرِ پیشگویی های سیاسی وقتی از زبان یک روحانی آزاد میشود و قابل قبول افکار عمومی نیست ، لامحاله به دین آسیب میزند!
چون از دو حال خارج نیست؛ اگر آن پیشگوئی به هدف نخورد که یک آبروریزی برای روحانیت است! و اگر هم بصورت اتفاقی به هدف بخورد و درست از آب درآید ، مردم را با ساده دلی و باورهای آبکی آشنا میکند و جامعه را تبدیل به یک جامعه خرافاتی می کند و درنتیجه هر کسی میتواند بعنوان پیشگویِ مرتبط با غیب، دست به دزدی از مال و دین مردم زند و از همین راه بر باورهای دینی و اموال عمومی مردم تسلط پیدا کنند و آنان را استحمار کنند!

پیامبر رحمت (ص) فرمودند: کسى که پیشگویى کند و یا نزد پیشگو برود، از آیین اسلام برائت و بیزارى جسته است ؛ مَنْ تَکَهَّنَ اوْ تُکَهِّنَ لَهُ فَقَدْ بَرِءَ مِنْ دِینِ مُحَمَّدٍ . ” (خصال شیخ صدوق/۱۹)

پیشگویی یک نقصیه بزرگی است که اوهام را خام میکند و عقل را از تدبیر بهنگام باز میدارد و رفته رفته فرد را از ساده ترین پیش بینی های ساده و روزه مره محروم میکند. در حالیکه امروز روز عقل و درایت و برنامه ریزی است و نه توهم زدگی!

دین مقدس” همیشه گرفتار کاهنان بوده ، کاهنانی از جنس احبار و رهبان که کارشان “کهانت و پیشگوئی” بود تا شکم خود را بزرگ کرده و با خام و یا بیخیال کردن مردم ، بر آنان سوار شده و زمینه ظلم سلاطین را رقم زنند. پس جا دارد که قرآن با شدت برخورد کرده و میفرماید : «اتَّخَذُوا أَحْبَارَهُمْ وَرُهْبَانَهُمْ أَرْبَابًا مِنْ دُونِ اللَّه .. ؛ – آنان دانشمندان خویش را خدای خود گرفتند نه خدای بر حق را، …..» (توبه/۳۱)

پیشگویی های احتمالیِ امروز رنگ ولعاب پیشگویان آن روز ندارد. چون آنان در فریب جامعه دست به دامان جن و شیطان میشدند تا خبری را اخذ کنند ، اما پیشگویی امروز فقط توهم تصاحب و یا حفظ “قدرت” است!

تردید نکنید این نابسامانی در تدبیر و عقلانیت در مهمترین مسائل کشور داری وقتی دو چندان می‌شود که پیشگوئی از “امانت داران دین” رسانه‌ای شود! در حالیکه اگر زبان از پیشگویی برای ملت بسته و بجای آن تفکر و اندیشه را بستر پیش بینی و درایت و تقوای زبانی در جهت خدمت به دین و مردم قرار دهند؛ اگر هم توفیق یارشان نباشد ، حداقل به دین و دینداری آسیب نزده اند.
اما اگر اوهام را جای علم گذاشته و حرف بی اساس را جای حرف متکی به قرآن و اهلبیت (ع) قرار دهند؛ نه تنها اهانت به شعور مردم به حساب می آید، بلکه چون با کسوت و لباس و ظاهرِ روحانی هستند وارد بازیی شده اند که دین و دینداری را جریحه دار میکنند و نیاید آن روز که “دین را شهید” مقاصد شوم خود کنند.

بر اهل پژوهش مخفی نیست که روحانیت بعد از صدها سال هنوز پرداخت کننده پیشگویی های دوران صفویه است ! «آزموده را آزمودن خطاست».

“راه صواب” برای روحانیت که بی ثواب نیست و برگرفته از منابع دینی است ؛ تقوا ، تقویت بُنیه علمی ، تربیت نفوس و امربمعروف و نهی از منکر نسبت به حاکمان است ؛ «وَلَـكِن كُونُواْ رَبَّانِيِّينَ بِمَا كُنتُمْ تُعَلِّمُونَ الْكِتَابَ وَبِمَا كُنتُمْ تَدْرُسُونَ ؛ -به سبب آنكه كتاب [آسمانى‌] تعليم مى‌داديد و از آن رو كه درس مى‌خوانديد، علماى دين باشيد.» (آل عمران/۷۹)

انتهای پیام