روسپی گری و گریزناپذیری امر اجتماعی

دکتر عباس نعیمی جورشری، جامعه شناس در یادداشتی برای انصاف نیوز نوشت:

امر اجتماعی تابعی از امر سیاسی محسوب نمی شود اگرچه در کوتاه مدت به جبر آن تن دهد. امر اجتماعی دارای سپهری گسترده تر از سپهر سیاسی است اما از آنجا که مولفه نظامی گری در اختیار امر سیاسی قرار دارد، کوتاه آمدن امر اجتماعی رخ می دهد. همچون خمیری که زیر ورز رفته باشد ریخت عوض می کند. اما ماهیتش تغییر نمی کند.

روسپی گری مصداقی از امر اجتماعی است. یکی از کهن ترین اشتغال ها در جوامع بشری که نتیجه بالفعل تضاد طبقاتی است. دو عامل تاریخ و جغرافیا بر کم و کیف آن موثر بوده اما هرگز رخت بر نبسته است و نخواهد بست. همچون عامل تضاد که در روح تولید و توزیع قرار دارد.

نشست اخیر انجمن جامعه شناسی ایران به بحث درباره آخرین وضعیت روسپی گری در ایران اختصاص داشت. پژوهشها نشان داده که سن روسپی گری به 16 سال رسیده است. درصدی از این جمعیت شامل زنان متاهل هستند.

این در حالی است که با تخریب «شهر نو» پس از انقلاب، روسپی گری هرگز به رسمیت شناخته نشد. همین مساله سبب شده مطالعه آن توسط جامعه شناسان دشوار شود و آمارهای موجود، نسبی و گمانه زنی باشد.

در برهه ای در مجلس شورای اسلامی صدور کارت سلامت برای روسپیان مطرح شد که به دلیل فوق الذکر مسکوت ماند.

جامعه شناسان متفق القول هستند که سیاستگذاری های گذشته که محصول نگاه انکاری و پلیسی است تاکنون توفیقی نداشته و در کنترل این آسیب اجتماعی شکست خورده است.

نگاه جامعه نیز دچار یک تضاد ماهوی است. بدون اینکه پدیده انکار شود ترجیح داده می شود که درباره آن سخن گفته نشود. آنچه شنیده می شود پچ پچ است که با تجربیات غیر دقیق و غلو شده همراه است. این مواجهه اجتماعی همواره با تقبیح روسپی گری همراه است. ولی این سوال مطرح می شود که بنابراین روسپی ها و مشتریان آنها چه کسانی هستند؟!

این همان پارادوکس ارزشی حاکم بر جامعه ایران است که ناشی از گسستهای ساختاری است. پارادوکسی که در کلانشهرها وضعیت مزمن یافته است.

اینگونه امر اجتماعی توسط امر سیاسی انکار می شود. بدون مدیریت شدن به حال خود رها می شود و ترجیح داده می شود درباره اش سخنی به میان نیاید. اکنون اما روسپی های شهرنو با آن تصاویر رقت انگیز و اندوهبار، رنگ و رخسار نو بهم زده اند و زیر پوششهای روغنی جلوه ای دیگر یافته اند.

فروپاشی اجتماعی محصول مستقیم این شرایط است که آرام و بی صدا رخ می دهد.

جامعه شناسی همواره به نهاد قدرت هشدار داده است که امر اجتماعی خودش را نهایتا به زندگی تحمیل می کند لذا باید آن را به رسمیت شناخت، مطالعه و کنترل کرد.