جواز «نقد معصوم»

حجت الاسلام احمد حیدری در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:

با توجه به ردّ صلاحیت روحانی بعد از سابقه آشکار وی در دوره انقلاب، ده سال (از۱۳۶۸ تا ۱۳۸۴) دبیری شورای عالی امنیت ملی و رئیس تیم هسته‌ای و مذاکره‌ کننده ارشد ایران با سه کشور اروپایی و بعد از آن تا سال 92 عضو این شورا به نمایندگی از رهبری، پنج دوره نمایندگی مجلس(از مجلس اول تا پنجم)، سه دوره (24 سال) عضویت در مجلس خبرگان و دو دوره ریاست جمهوری به انتخاب مردم، در باره علت ردّ صلاحیت او گمانه‌زنی‌هایی می‌شود از جمله این که علت ردّ صلاحیتش، جایز شمردن انتقاد از انبیا است.

البته هیچ کسی که کمترین آشنایی با فرهنگ اسلام داشته باشد، نمی‌تو‌اند به صراحت انکار کند که انتقاد از رهبری و حتی امامان و حتی پیامبر اسلام در باره تصمیمات حکومتی‌شان[نه در بیان و تبیین احکام دین که معصومان آنجا مبلغ از جانب خدا هستند و خودشان هم کاره‌ای نیستند] جایز بلکه لازم و ضروری است و آیات و روایات بی‌شمارحاکی از سیره معصومان، بر آن دلالت دارد و خوشبختانه در این زمینه اسلام بر لیبرال دموکراسی سبقت آشکار دارد و لذا پیامبر و امام علی در دوران حکومت خود، به صراحت مردم را بر اعتراض و انتقاد، جسارت و جرأت می بخشیدند. البته مسخره کردن، استهزا و کاریکاتور[البته اگر کاریکاتور را استهزا بدانیم که مورد تردید جدی است] نه تنها در باره معصومان و رهبر؛ که در باره هر انسان محترم، جرم و محکوم است.

متأسفانه یکی از سخنرانان مذهبی در جلسه‌ای رسمی در حضور رهبری و ریاست جمهوری به صراحت سخن روحانی مبنی بر «جواز نقد معصوم» را نقل و ابطال می‌کند. او در آن جلسه می‌گوید:

«حریمی برای پیامبر قائل نیستند و پیامبر را هم انسانی مانند بقیه انسان‌ها می‌دانند و طبیعتا منتقد را آزاد می‌گذارند. آزاد می‌گذارند کتاب نوشتن علیه دین یا کتب مقدس را، استهزا کردن را به عنوان آزادی بیان آزاد می‌گذارند، آزاد می‌گذارند انتقاد کردن حتی از انبیا را که متأسفانه در کشور ما بعضی این حرف را زدند که وقتی امام زمان هم بیاید، نقد او هم جایز است. این سخن [جواز نقد معصومان و رهبری] مال فرهنگ دین نیست! مال فرهنگ قرآن نیست! مال همان فرهنگ لیبرالی است که برای مقدسات حریمی قائل نیست و تعهدی برای آن حس نمی‌کند. تقدّس زدایی در برنامه کارشان است و گر نه در فرهنگ دینی ما نسبت به ولیّ معصوم که متصل به حقیقت است، جسارت و نقد در مقابل چنین کسی هنر نیست بلکه هنر در برابر معصوم اطاعت محض و تسلیم است: (فرهنگ اسلام این است:) «ما کان لمؤمن و لا مؤمنة اذا قضی الله و رسوله امرا ان یکون لهم الخیرة من امرهم»؛ و «فلا و ربک لایؤمنون حتی یحکّموک فیما شجر بینهم ثم لا یجدوا حرجا فی انفسهم مما قضیت و یسلّموا تسلیما»»

البته این که یک واعظ و سخنران که آشنایی عمیق با فرهنگ دین ندارد، نسبت به انتقاد از معصوم این گونه سخن بگوید و آیه‌ای که مربوط به “قضای خدا و رسول و بیان حکم دین” است که دیگران حق اظهار نظر و پیشنهاد در آن را ندارند؛ را به تصمیمات حکومتی معصوم و رهبر تسرّی دهد یا آیه‌‎ای که حاکی از مقام بالای ایمان و ذوب شدگان در ولایت هست[مقام کسانی همچون سلمان که در هر زمان از انگشتان دست کمترند و انتظار چنان تسلیمی از عموم، انتظاری نانشدنی است] را به عموم مردم سرایت دهد، عجیب نیست بلکه مورد انتظار است.

اگر با اقتدای به رسول خد ا و امیر مؤمنان مردم را به نقد دعوت می‌کردیم و جسارت نقد و اعتراض می‌بخشیدیم و بعد هم سعی در قانع کردن معترضان و جوابگویی منطقی داشتیم، امروز وضع جامعه این گونه نبود. به امید اصلاح این خطای فاحش آن سخنران.

انتهای پیام