«مهم‌ترین دستآورد روحانی» چیست؟

«رضا نصری» کارشناس حقوق بین الملل در یادداشتی تلگرامی با عنوان «مهم‌ترین دستآورد روحانی» نوشت:

سیاست خارجهٔ دولت قبل مصداق فردی است که از بالای یک ساختمان بلند به پایین پرت می‌شود و در حین سقوط – به هر طبقه که می‌رسد – با خود می‌گوید «تا اینجا که مشکلی نیست! تا اینجا که مشکلی نیست!». اما نمی‌داند که در فرایند سقوط، «فرود آمدن» الزاماً بخش مهم ماجرا نیست، «اصابت به زمین» است که مشکل‌ساز است!

به خاطر همین ندانستن بود که با صدور اولین قطعنامه‌های آژانس بین‌المللی انرژی اتمی علیه ایران، دولتمردان اصولگرای دولت قبل به خود و به مردم گفتند «تا اینجا که مشکلی نیست!»؛ سپس با انتقال پرونده ایران از آژانس به شورای امنیت سازمان ملل باز گفتند «تا اینجا که مشکلی نیست!»؛ وقتی اولین قطعنامه‌ٔ تحریمی و فصل هفتمی شورای امنیت صادر شد، همچنان تکرار کردند «تا اینجا که مشکلی نیست!»؛ وقتی تعداد این قطعنامه‌ها از جانب مهم‌ترین نهاد بین‌المللی به چهار، پنج، شش، هفت قطعنامه رسید، باز گفتند «تا اینجا که مشکلی نیست!»؛ وقتی اتحادیه اروپا و کشورهای مستقل به قافله پیوستند و شروع به تصویب قوانین ضد ایرانی کردند، باز گفتند «تا اینجا که مشکلی نیست!»؛ وقتی رئيس‌جمهور و کنگرهٔ آمریکا با صدرو فرامین و قوانین فرامرزی و سختگیرانه عملاً تمام شریان‌های تجاری، مالی و اقتصادی ایران را مسدود کردند، باز گفتند «تا اینجا که مشکلی نیست!». وقتی کار به جایی رسید که دانشجویان ایرانی را از رشته‌های علمی دانشگاه‌ها اخراج کردند و حتی در مغازه‌های اروپا و آمریکا از فروش یک کامپیوتر ساده به مشتری فارسی‌زبان سر باز زدند، باز هم تکرار کردند «تا اینجا که مشکلی نیست!». وقتی زندان‌های آمریکا، امارات متحده عربی، فیلیپین و کانادا سرشار از ایرانیان بی گناهی شد که بخاطر یک تبادل مالی متداول به دلار یا بخاطر خرید و فروش یک کالای ساده متهم به «نقض تحریم» و مجازات شدند، باز هم به همه گفتند «تا اینجا که مشکلی نیست!». وقتی بحث حملهٔ نظامی به تاسیسات هسته‌ای ایران، محاصرهٔ دریایی کشور، رساندن فروش نفت ایران به «صفر»، پیاده کردن برنامه‌ای مشابه «برنامهٔ نفت برای غذا»، از مباحث اصلی و روزانهٔ سیاستمداران و رسانه‌های جهان شد باز هم گفتند «تا اینجا که مشکلی نیست! تا اینجا که مشکلی نیست!»

اما حقیقت این است که در حین سقوط پر سرعتی که داشتیم، «مشکل» فراوان بود و اگر دولت روحانی به موقع وارد صحنهٔ عمل نشده بود، «اصابت به زمین» تمام شیرازهٔ‌ کشور را از هم فروپاشیده بود.

در نتیجه، اگر در مقابل این پرسش هدفمند که «مگر دولت روحانی چه کرد؟» تنها یک پاسخ متصور باشد، آن پاسخ این است که روحانی مانع اصابت ما به زمین پس از یک سقوط آزاد هشت ساله شد! همین دستآورد هم کافی است که در شرایط بحرانی و خطرناک بین‌المللی کنونی، او را نامزد اصلح پُست ریاست‌جمهوری بدانیم.

انتهای پیام