تجربه سفر با هواپیمای نو!

به گزارش انصاف نیوز، «حامد ذاکر» در اینستاپستی نوشت: برای گرفتن کارت پرواز در صف بودیم. مسافری که پشت کانتر مشغول گرفتن کارتش بود با شادی زیادی برگشت و به همراهش گفت «همون هواپیما جدیداست!» همین یک جمله کافی بود تا آدمهای تو صف که تا اون موقع توی لاک خودشون بودند، برگردند نگاهی به هم بندازند، لبخندی بزنند و سر صحبت باز کنند. به طور آشکاری از اینکه قراره سوار هواپیمای نو بشوند حس خوب و شادی داشتند. حتی منم که هواپیماهای آخرین مدل رو قبلا تجربه کرده بودم از این مساله حس خوبی داشتم. اولین بار، تحت نام و برند ایرانیِ «#ایران_ایر» قراره سوار هواپیمایی نو بشوم.

سوار هواپیما که شدیم، دیدن صندلی‏ها و وضعیت هواپیما، از نورپردازی داخلی گرفته تا امکانات صندلی و راحتی آنها، شگفتی و خوشحالی مسافران رو بیشتر کرده بود. به این فکر رفتم که واقعا هواپیمای نو سوار شدن این همه خوشحالی داره؟ یک جورایی – به قول شیرازی ها- نشدیم شبیه «آدم‎های ندید پدید»؟!

ولی نه! اینکه ملتی نزدیک به چهل سال، از آخرین تکنولوژی و دستاوردهای بشری که مستقیما برای خود آنها (یعنی #شهروندان عادی) طراحی و ساخته شده، عقب افتاده باشند و نتوانند از آنها بهره‎مند باشند، البته چیز کمی نیست. باز، صد البته که به اهمیت حفظ استقلال و آزادی و ارزشها و خیلی چیزهای دیگه‎ای که برامون مهم بوده و هست، نخواهد رسید.

اما دولت جدید کاری کرده بود که نشان می داد می توان همان استقلال و آزادی ها رو حفظ کرد، بر مسیر همان انقلاب رفت و عزت ملی را حفظ کرد، اما با تدبیر درست، با عقلانیت کافی، با پرهیز از ادا و ژست و فحاشی آنچنان با جهان تعامل داشت که کمترین هزینه‎ها – بخصوص برای ملت – تحمیل شوند و همچنان سر بلند ماند. واقعا وجود تفکر و مدیریت روحانی و دستاوردهایش را نعمتی برای کشور می دانم و امیدوارم همچنان ادامه داشته و روز افزون باشد.

پ.ن.1. ایران ایر در سالهای اخیر بجز مشکل هواپیماهای فرسوده، از آدمهای خسته و بد خلق هم رنج می برد. با این حال در این پرواز، برخوردهای میهمانداران فوق العاده بود. گویی هواپیما تکانی! خلق آنها را هم تکانده بود. اما هنوز فرهنگ استفاده از هواپیماهای نو آنچنان که باید جا نیافتاده است. مانیتورهایی با کلی فیلم و موسیقی و امکانات خوب داشت، اما به مسافران گوشی نمی دادند و همه چیز صامت بود! یا صفحه های برخی مانیتورها با کلید خط انداخته بودند!

پ.ن.2. ای کاش دوستان ژست پسند ما می‎گذاشتند از این نعمت به تمام وجه استفاده شود. دوستانی که فرصتهای گرانبهایی را از دولت خاتمی سوزاندند. فرصتهای مهمی که برای کاهش هزینه های گفتار و رفتار احمدی نژاد پیش آمده بود را نگذاشتند به ثمر رسند. و اکنون هم برای همان ژستهایشان چشم دیدن روحانی را ندارند! دوستان ظاهر بینی که انقلابی گری را بیش از آنکه در حفظ منافع خودی (حتی با وجود ژست دوستانه) بجویند، رفتارهای دشمنی ورزانه (حتی با ایجاد منفعت واقعی برای دشمنان!) آنها را آرامتر نگه می دارد. در این فکرم که شاید بخشی از هزینه های مادی و معنوی و جانی که مردم ما در چهار دهه گذشته بابت انقلاب اسلامی صبورانه داده اند، بیش از آنکه بابت خود انقلاب باشد، بابت ژستها و کج فهمی های انقلابی گری بوده است.

انتهای پیام