سختی کار پرستاران در بیمارستانهای روانپزشکی
لیلا مقیمی در سایت اصفهان زیبا نوشت: «روانهای فرسوده و رنجوری که خستگی شاید هیچ گاه از تنشان بیرون نمیرود، میشود ثمره سالها کار کردن در بخشهای اعصاب و روان؛ پرستارانی که به دلیل شرایط خاص بیماران روانی سختیهای بسیاری را تحمل میکنند.
گاهی بیماران با آنها درگیر میشوند و صدمه میزنند و بعضی وقتها هم صحنههای غمانگیزی را میبینند که شاید کمتر کسی از آن خبر داشته باشد و بداند در این بیمارستانها چگونه روز به شب میرسد و شب به روز!
سخت، اما شیرین
پرستاری کردن از بیماران اعصاب و روان آسان نیست و آنها پس از مدتی فرسوده میشوند؛ مثل آقای «الف» که این روزها دوران بازنشستگیاش را طی میکند؛ اما هنوز ذهنش به آرامش نرسیده و لابهلای دلمشغولیهایش به بیمارانی فکر میکند که روزی با آنها سروکار داشته است. میگوید: «پرستاری شغل سختی است؛ بهویژه وقتی پرستار در بیمارستان روانپزشکی کار کند و با بیماری همنشین باشد که هیچگاه بهبودی قطعی به دست نمیآورد.
مسلما دیدن این آدمها تأثیر سویی بر روح و روان پرستاران میگذارد؛ آدمهایی که ممکن است پرخاشگری کنند و حتی با پرستار و دیگر پرسنل بیمارستان درگیر شوند. بهخاطر همین مسئله اگر پرستاری عاشق نباشد و خودش بهصورت داوطلبانه در بخشهای اعصاب و روان مشغول به کار نشده باشد، نمیتواند در این بیمارستانها دوام بیاورد؛ مثل خیلی از همکارانم که میآمدند و بعد از مدتی دیگر تابوتوان آنها تمام میشد و از ماندن منصرف میشدند!»
او میگوید درگیری بیماران با کادر بیمارستان در بخشهای اعصاب و روان، حالا دیگر به مسئلهای عادی درآمده است و هر روز رخ میدهد: «برای مثال، روزی نیست که عینک پرستاران یا دیگر پرسنل را نشکند. یکبار یکی از بیماران با من درگیر شد و مرا هُل داد. به زمین خوردم و پایم شکست. بیماری آنجا بود که با دستههاون زده بود بر سر مادرش و او را کشته بود.
استفاده از فندک برای بیماران ممنوع است و حتی اگر آنها بخواهند سیگار بکشند، خودمان برایشان روشن میکنیم؛ اما یکبار همراه بیماری که به آن دستگاه اکسیژن وصل بود، فندک را روشن کرده و این باعث شده بود تا آتش سوزی رخ دهد و صورت بیمار بسوزد. همه پرستارانی که در بخشهای اعصاب و روان کار میکنند، میدانند که در طول شبانهروز ممکن است صدمه ببنید و بیماران به آنها آسیب بزنند؛ اما با این وجود از دل و جان برایشان مایه میگذارند و به آنها خدمات ارائه میدهند.»
آنها که فراموش شدهاند
بیماران بیمارستانهای روانپزشکی تنها و بیکس هستند؛ انگار که فراموش شدهاند و وجود ندارند؛ بیمارانی که به اسکیزوفرنی و افسردگی و پرخاشگری و… مبتلا هستند و رفتارهای غیرارادی و عجیب و غریب از خود نشان میدهند. خانم «ب» در این باره میگوید: «برای مثال، بیمار در روز 100 بار یک در خواست را تکرار میکند و مدام سؤال میپرسد. فحاشی میکند. تعداد بیماران در هر بخشی حداقل 30 تا 40 نفر است.
همه اینها باعث میشوند تا پرستاران دچار فرسودگی جسمی و ذهنی شوند و روح و روان آنها به هم بریزد. این موضوع در روابط پرستاران با اعضای خانواده خود نیز تأثیر میگذارد؛ برای مثال، پس از اتمام شیفت خستگی بر تن آدم مینشیند و اجازه نمیدهد با بچههایت به گپ وگفت بنشینی! نمیتوانی به مسافرت بروی و توان انجام خیلی از کارهای دیگر را هم نداری! دیدن استیصال خانوادهها و بیمارانی که شرایطشان اسفبار باعث است بر روح و روان پرستاران تأثیر میگذارد.»
غلامرضا جعفری که 7 سال در بیمارستان روانپزشکی کار کرده و حالا مدیر اجرایی سازمان نظام پرستاری اصفهان است نیز میگوید: «زمانی که من به بخش اعصاب و روان رفتم کمبود نیرو به خوبی احساس میشد؛ البته کمبود پرستاری وجود دارد و بیمارستانهای مختلفی با این مساله روبه رو هستند. در بخش اعصاب و روان این مساله به خوبی احساس میشود. فکر کنید 2 پرستار در طول شیفت باید به 40 نفر رسیدگی میکردند. آن زمان این کمبود به حدی بود که در بخش حاد مردان، پرستاران زن خدمت میکردند؛ بخشی که بیماران در آن با زنجیر نگهداری میشوند و بسیار خشن هستند.»
او میگوید کار کردن در بیمارستان روانپزشکی با پرستاری کردن در سایر مراکز درمان متفاوت است: «در این مراکز آدم با روح و روان افراد سر و کار دارد و نحوه ارتباط برقرار کردن با آنها سخت است. در دوران کرونا این سختیها چند برابر شد؛ چرا که بیماران متوجه وضعیت نبودند و نمیتوانستند پروتکلهای بهداشتی را رعایت کنند.»
او میگوید علی رغم تمام این سختیها پرستاران در بخشهای روانپزشکی از حقوق و مزایای چندانی برخوردار نیستند: «ضریب سختی کار کارکنان بخشهای روانی و سوختگی 3 هزار و در بیمارستانهای عمومی این ضریب یک هزار است. از سوی دیگر، قانون پرستاری را جزو مشاغل سخت و زیانبار میداند؛ درحالیکه این مساله اعمال نمیشود و افراد باید با شکایت از دیوان عدالت عداری آن را پیگیری کنند.»
در این باره احمد نجاتیان، رئیس سازمان نظام پرستاری به ایسنا میگوید: «شرایط پرستارانی که در بخشهای اعصاب و روان به ارائه خدمت میپردازند، خاص است و میبایست در کانون توجه قرار گیرد. همچنین برخی پرستاران در بخشهای آنکولوژی حضور دارند و در مواجهه با داروهای خطرناک قرار دارند. مواجهه با داروهای خطرناک از معیارهای مشاغل سخت و زیانآور است.»
او درباره ضرورت تأمین بودجه برای افزایش فوقالعاده سختی کار پرستاران تصریحمیکند: «منابع این موضوع میبایست در سازمان برنامه و بودجه تأمین شود. بودجه نشاندار میبایست برای افزایش فوقالعاده خاص پرستاران در نظر گرفته شود و اگر چنین موضوعی لحاظ نشود، افزایش فوقالعاده سختی کار پرستاران به سرنوشت افزایش اضافهکار این گروه شغلی که طی سال گذشته تجربه کردیم، دچار میشود. اگر تصمیم بر این است که افزایش فوقالعاده خاص سختی کار پرستاران در حکم کارگزینی این گروه شغلی لحاظ شود و قانون اجرا شود، پرداختیها میبایست از منابع عمومی باشد.»
انتهای پیام
