ماه عسل با روکش شکلات تلخ

به گزارش انصاف نیوز، «اصغر احمدی» جامعه شناس در یادداشتی درباره‌ی برنامه‌ی تلویزیونی «ماه عسل» نوشت:

نمی‌توان انکار کرد که ماه عسل در نوع خودش نوآورانه بوده و هست و نمی‌توان منکر توانایی‌های مجری جوان و توانمند آن شد. امکان نادیده گرفتن خدمات اجتماعی و فرهنگی این برنامه هم وجود ندارد؛ ماه عسل، بی‌نوایان زیادی را به نان و نوا رسانده است، کودکان بی‌سرپرستی را از نعمت سرپرست بهره‌مند کرده است، بانی آزادی زندانیان زیادی شده است، شیرازه‌ی فروپاشیده‌ی خانواده‌های زیادی با تدبیر مجموعه‌ی ماه عسل از نو ترمیم شده است، والدین و فرزندان زیادی پس از سال‌ها دوری و کدورت در قاب این برنامه همدیگر را در آغوش کشیده‌اند، افراد زیادی با اعتراف به اشتباهاتشان خود را را از زیر بار رنجی سهمگین و دیرینه رها کرده‌اند، توجه بسیاری از مردم و مسوولان در همین برنامه جلب آسیب‌های اجتماعی شده است، و افراد گمنام و فراموش شده‌ی زیادی از لای به لای انبوه جمعیت به صحنه کشانده شده‌اند تا دیده و فهمیده شوند. این‌ها خدمات کمی نیست و هرگز نمی‌توان آن‌ها را به کلی نادیده یا کم ارزش دانست.

اما یک چیز این برنامه حسابی می‌لنگد؛ چند روز پیش پسر 7 ساله‌ام از من پرسید: ماه عسل یعنی چه؟ و من هم بدون تأمل چندانی پاسخ دادم: یعنی ماه شیرین… ولی او که انگار به این موضوع از پیش فکر کرده بود با یک پرسش دیگر مرا غافلگیر کرد؛ او پرسید: «پس چرا خودشون این همه چیزهای غمگین پخش می‌کنند!؟».

توضیح این که تلویزیون ما به لطف شیطنت‌های همین آقا پسر آسیب دیده و ما چند روزی‌ست صرفاً از تلویزیون به عنوان یک رادیو استفاده می‌کنیم و تصویری مشاهده نمی‌کنیم و قضاوت اخیر ایشان صرفاً مبتنی بر چیزهایی بود که از این برنامه شنیده بود! و اگر تصاویر را هم می‌دید شاید قضاوتش از این هم انتقادی‌تر می‌بود!

من پاسخ مناسبی برای پرسش دوم او نداشتم و موافق با او بر این عقیده‌ام که همین یک ایراد می‌تواند تمام خوبی‌های برنامه‌ی عسل را زیر سؤال ببرد. ماه عسل با نمایش مکرر صحنه‌های حزن و اندود و گریه‌آور دارد کم کم در ذهن بیننده‌ی ماه رمضان را با گریه و زاری همنشین می‌کند و این همنشینی نابجا جفایی نابخشودنی‌ست.

من این انتقاد را به عنوان کسی مطرح می‌کنم که بارها در مقابل تلویزیون نشسته‌ام و بر سرنوشت‌های منحصر به فرد راویان و سوژه‌ها گریسته‌ام. گریه‌ی من به عنوان مخاطب یک چیز است و ایراد این برنامه یک چیز دیگر. ما می‌توانیم به بهانه‌های دیگر و در مجالی دیگر بیننده‌ی برنامه‌ی مشابهی باشیم و از گریستن خود لذت ببریم! اما روا نیست ماه رمضان را که در میان اکثر مسلمان ماه شادی و نشاط است را به ماه حزن و اندوه مبدل کنیم. بهتر است این روکش تلخ را از روی آن برداریم تا شیرینی آن آشکارتر شود.

به یاد داشته باشیم که ما مسلمانان همه چیز دینمان را از قرآن می‌دانیم و این کتاب آسمانی را گرامی می‌داریم. قرآن عزیز ما در این ماه برای پیامبر گرامی‌مان نازل شده است. آیا شایسته نیست از داشتن چنین توفیقی و وقوع چنین رخدادی بسیار شادمان باشیم!؟ ما در این ماه میهمان سفره‌ی پروردگار خود هستیم، آیا شادمانی ما احترام و تکریم او نیست!؟ و آیا گریستن مداوم در این ماه نوعی بی احترامی به میزان محسوب نمی‌شود!؟

به احسان علیخانی و همکارانش اکیداً توصیه می‌کنم با مدیریتی که قطعاً از پس آن برخواهند آمد، بساط گریه و اندوه را از این ماه عزیز برچینند و از میان سوژه‌هایی متعددشان، شادترین‌ها را برای نمایش در این ماه سراسر زیبا برگزینند. نمایش مابقی بماند برای ماه محرم و صفر که با آن حال و هوا متناسب‌تر است.

انتهای پیام