علیزاده شراره خورشید موسیقی ایران است

هانا کامکار در سالروز تولد استاد حسین علیزاده گفت: من با استاد حسین علیزاده بزرگ شدم، حسین علیزاده شراره خورشید موسیقی ایران است. حسین علیزاده به درستی در دل مردم ورود پیدا کرد و مردم همچنان موسیقی و صدای مضراب علیزاده را دوست دارند. علیزاده از لحاظ اخلاقی یکی از موسیقیدان‌های درجه یک ایران است و با تمام وجودم خوشحالم در عهدی به دنیا آمدم که استاد حسین علیزاده حضور دارد.

هانا کامکار در گفت و گو با خبرنگار انصاف نیوز درباره موسیقی حسین علیزاده گفت: من با استاد حسین علیزاده بزرگ شدم، زمانی که خودم را نمی‌شناختم، در کنار دوستان و همکاران پدرم بزرگ شدم و پیش از آنکه سلیقه موسیقیایی من شکل بگیرد من با این موسیقی‌ها شکل گرفتم.

وی ادامه داد: موسیقی‌هایی که در خانواده کامکارها در بخش فولکلور یا ارکسترال اجرا می‌شد مانند آثار هوشنگ کامکار و ارسلان کامکار و چه موسیقی‌هایی که در کانون چاووش در همان خردسالی می‌شنیدم، انگار نطفه من با این ژانر موسیقی بسته شده است.

کامکار اضافه کرد: اکنون من نمی‌توانم با هیچ نوع و ژانر دیگری از موسیقی خوشحال شوم چون آثار آن دوران را می‌شنیدم. من الان نیز وقتی چاووش‌های آن دوره و کارهای علیزاده و دیگر آهنگسازهای گروه «شیدا، عارف و چاووش» را می‌شنوم یک احساس شعف می‌گیرم که غیر قابل وصف است. آثار علیزاده برای من آثار بسیار تأثیر گذار و خوشحال کننده است.

این نوازنده درباره تأثیر علیزاده در پیشبرد موسیقی ایران افزود: بطور کلی زمانی که کانون چاووش بوجود می‌آید، اعضای آن از گروه شیدا و عارف و اساتیدی که در حرفه موسیقی بودند؛ مانند آقای علیزاده و مشکاتیان، به خاطر شرایط اجتماعی آن دوران به هم ملحق می‌شوند، این‌ها هر کدام از اساتید موسیقی این دوران هستند و شراره‌های یک خورشید بودند که هنگامی که در کنار یکدیگر قرار می‌گیرند یک خورشید را تشکیل می‌دهند و به نظر من حسین علیزاده مانند دیگر افراد کانون چاووش شراره خورشید موسیقی ایران است.

هانا کامکار ادامه داد: این اساتید وقتی در کنار هم قرار گرفتند، یک خورشید تابان را به وجود آوردند که باعث شد، نسل ما و حتی نسل زمان خودشان که در اواخر دهه 50 و اوایل دهه 60 بود، از نظر موسیقی تربیت شود، چه علیزاده و بقیه هم قطاران او در کانون چاووش که خانواده من نیز جز همین قطار بودند، باعث شدند مردم با موسیقی به درستی آشنا شوند و موسیقی را دوست داشته باشند و برای موسیقی پول خرج کنند و یک فرهنگ سازی عجیبی بود.

وی افزود: کانون چاووش موسیقی‌های مختلف داشت، موسیقی دستگاهی ایرانی و در کنار آن نیز موسیقی‌های نوین ایجاد شد که زمزمه‌های آن توسط علیزاده شکل گرفته بود، از آنجایی که علیزاده گرایش نوینی به موسیقی داشت، بر پایه همان موسیقی دستگاه و ردیف باعث شد که یک طیفی از مردم که حوصله ردیف و دستگاه را نداشتند شیفته موسیقی او شدند.

کامکار خاطر نشان کرد: زمانی که از خورشید حرف می‌زنیم یعنی همین، من نمی‌توانم این اساتید را جدا از یکدیگر بدانم و این‌ها خورشید موسیقی ایران بودند که در کنار هم بوده و از یکدیگر تأثیر می‌گرفتند. با رفاقتی که در آن گروه وجود داشت و تأثیر از شرایط آن دوران باعث شد که قطعات ماندگاری را بسازند که موجب تأثیر گذاری در جامعه بشوند.

هانا کامکار درباره راز ماندگاری حسین علیزاده گفت: راز ماندگاری حسین علیزاده دو عامل دارد، اول همان پایه قوی علیزاده است که در کانون چاووش و در آن فضا، موسیقی قوی را می‌ساخت و یک ارکستر قوی اجرا می‌کرد که موجب رسوخ در قلب مردم شد و مردم همچنان موسیقی وی و صدای مضراب علیزاده را دوست دارند. علت آن نیز ورود درست به دل مردم است و بسیار مهم است که یک موسیقی دان درست وارد قلب‌های مردم بشود.

عامل دوم به علت روح و معرفت علیزاده است، من به شخصه علیزاده را از لحاظ اخلاقی یکی از موسیقیدان‌های درجه یک ایران می دانم و این را بارها چه در پشت سر ایشان و چه رو در رو مطرح کرده‌ام که علیزاده یکی از با اخلاق‌ترین اساتید موسیقی ایران است و من این را با گوشت و استخوان خود لمس کردم.

وی ادامه داد: بعنوان فرزند کسی که در گروه‌هایی که علیزاده بود نیز حضور داشت، این رفتار را مشاهده کردم. از همه لحاظ حسین علیزاده حرفه‌ای و بسیار مهربان است و به نظرم اگر امروز ایشان ماندگار است، به خاطر اخلاق، روح و ضربان خوشی که قلبشان دارد و بازتاب آن را در آثار او نیز مشاهده می‌کنیم.

هانا کامکار درباره بهترین آثار علیزاده گفت: من همچنان «حصار» و «سواران دشت امید» علیزاده در چاووش سه را که اکنون نیز در آلبوم نینوا وجود دارد، هر لحظه که بشنوم تحت تأثیر قرار می‌گیرم و به نظرم قوی‌ترین و پر احساس ترین آثار علیزاده می‌باشند. اثر «خاموشی» که آقای ناظری آن را خوانده‌اند نیز یکی از آثار فوق العاده ای است که در وصف شرایط خاموشی‌ها که در دوران جنگ اتفاق می‌افتاد، حسین علیزاده تحت تأثیر آن شرایط این قطعه را می‌سازد.

این هنرمند درباره خاطره‌ای از علیزاده افزود: من به قدری خاطره دارم که نمی‌توانم هیچ خاطره‌ای از حسین علیزاده تعریف کنم، از دوران کودکی به قدری خاطره دارم که نمی‌دانم کدام را تعریف کنم. اما برای من همکاری حسین علیزاده با فیلم مستندی که ساختم بزرگترین خاطره است.

وی ادامه داد: اگر بخواهم یک خاطره‌ای را در بسته تعریف کنم، من در یک شرایط خیلی حساسی درباره مستند چاووش قرار گرفته بودم، ساخت این مستند که با همراهی «آرش رئیسیان» بود 15 سال طول کشید و نگرانی‌های متعددی درباره آن داشتیم و در دوران تدوین بود که یک زنگ به حسین علیزاده زدم و آنروز به قدری به من قدرت و انرژی داد که وقتی تلفن را قطع کردم به آرش رئیسیان گفتم «آقای علیزاده یک ژلوفن بسیار قوی به من داد و خیالم راحت شد»، می‌خواهم بگویم که ایشان انسانی بسیار مصلح و طرفدار حق است و سر حرفش نیز می‌ایستد و بارها با چشمان خودم نیز این را دیده‌ام.

هانا کامکار در تبریکی برای حسین علیزاده گفت: با تمام وجودم خوشحالم در عهدی به دنیا آمدم که حسین علیزاده رفیق، همراه و همکار پدرم شد و الان نیز استاد حسین علیزاده شده است.

انتهای پیام