والدین داغدار

یادداشت مادر «سپهر سرداری» در دومین سال درگذشت فرزندش که در اختیار انصاف نیوز قرار گرفته است در پی می‌آید:

دو سال از داغ جانسوز شهریورماه نود و چهار گذشت. ولی برای والدین داغدار و صاحبان غم هرگز این زمان نگذشت. این فقط خاطرات پسرک بی‌گناهم بود که مثل برق و باد از پیش چشمانِ کم سوی من می‌گذشت. خاطرات نوزادی و مهد کودک و دوران مدرسه‌ی پسر عزیزم که دشنه‌ی یک به ظاهر روان پریش شیشه‌ای هرگز نگذاشت پسرم، این غنچه‌ی پر پرم، به گلی پر برگ تبدیل شود. فقط، و فقط این لحظات تلخ را مادران ستایش و آتنا و بنیتا و تبسم و…درک می‌کنند. آن‌ها می‌فهمند که من چه کشیدم و من درک می‌کنم که آنها چه خواهند کشید. شاید مادران با گریه و شیون و زاری، قدری به اصطلاح خود را خالی کنند. ولی آیا کسی فهمید پدر سپهر و دیگر پدران چگونه مانند شمع از درون سوختند و آب شدند؟ کسی فهمید که خواهر سپهر دیگر هیچ چیز برایش زیبایی ندارد مگر عکس‌های یادگاری برادر سفر کرده؛ دیگر تفریحی ندارد مگر، درد دل با سنگ مزار برادر! چه زمان‌هایی که گمان می‌کردیم خواب دیدیم و همه‌ی این اتفاق‌ها فقط یک خواب تلخ بوده و غیر قابل تعبیر، و گاهی خواهر سپهر مرا دلداری داد و گاه پدر، ولی هیچکس نتوانست پدر را دلداری دهد مگر تنهایی…

جملگی این نوباوگان توسط بیماران روان پریش از میان ما پر کشیدند. واقعاً جامعه‌ی ما به کدام سو پیش می‌رود که جرات نکنی فرزندت را برای بازی کودکانه به درب منزل رهسپار کنی، مبدأ کفتاری فرزندت را شکار کند؟ کودکت را زمانی که به مدرسه می‌فرستی هزاران دلشوره برای بازگشتش به خانواده داشته باشی که آیا سالم باز می‌گردد؟!

طرفه آنکه همه‌ی این بزهکاران جانی دارای سوابقی هر چند کوچک کیفری بوده‌اند ولی در خیابان رها شده‌اند و ظاهراً با دیده‌ی اغماض با آنها برخورد شده و برخوردی محکم و بایسته با ایشان نشده چه بسا که اگر برخوردی مناسب شده بود این حوادث غمبار حادث نمی‌شد و یا با تشخیص بیماری این مبتلایان به سادیسم روانی و جنسی؛ آن‌ها به مراکزی خاص برای درمان و بازپروری فرستاده می‌شدند، امروز ما مادران و پدران داغدار عزیزانمان نبودیم.

سپهر من و ستایش‌ها و.. آتنا و… رفتند ولی خدا کند کسی در نوبت نباشد. خدا کند که دیگر خانواده‌ای این داغ کمر شکن را نبیند و ای کاش و ای کاش و ای کاش.

مادر نوگل پر پر شده سپهر سرداری در دومین سال فراغ جانگدازش

انتهای پیام