اگر خبرنگاران سینمایی با سواد داشتیم سطح جشنواره پایین نمی‌آمد

«فرهاد حبیبی»، منتقدسینما، در یادداشتی برای انصاف نیوز نوشت: سی و ششمین جشنواره فیلم فجر هم آغاز به کار کرد. جشنواره­ای که کانون توجه مردم به سینماست.

روزهایی که بیش از هر زمانی در سال مردم به سینما احساس نزدیکی می­کنند. صف­‌هایی که هر سال طولانی­تر از سال قبل می­شود. مردمی که عاشقانه سینما را دوست دارند و هربار به امید دیدن یک فیلم خوب ساعت­‌ها در سرمای بهمن­‌ماه در صف­های طولانی جشنواره می‌­ایستند اما سال به سال شاهد افت وحشتناک فیلم­ها نسبت به سال قبل هستند.

به راستی دلیل وقوع این سیر نزولی فیلم­ها در چیست؟ مگر نه اینکه در سال­های اخیر سینمای ایران مهم­ترین جوایز جشنواره­های خارجی را درو کرده است. پس چرا مجموعه سینما هرسال شاهد افت کیفیت فیلم­‌های حاضر در جشنواره است.

مجموعه ای بسته که شامل چند تهیه­ کننده و کارگردان و بازیگر ثابت است. گویی هم­چون متغیرهای تصادفی این مجموعه در به شکل­های مختلف در کنار هم قرار می­گیرند. فیلم­هایی می‌­سازند که هرچقدر هم دست­ پایین و با اغماض بررسی­ شان کنیم، حتی فیلم هم نیستند.

این مجموعه به دلیل بسته بودن توان معرفی چهره جدید را هم ندارد و بعضا چند سالی یکبار فقط دختر یا پسر فلان کارگردان یا تهیه ­کننده را می­ پذیرد که از بد روزگار هیچ استعداد هنری و سینمایی ندارد.

یکی دیگر از آفت­های این کلونی بسته دوری هرچه بیشترشان از مردم است. این دوری سبب می­شود هرگاه عضوی نیت بر ساخت فیلم اجتماعی کند، نتیجه­اش یک فیلم لوس و جلف خواهد بود که آدم­ها و دیالوگ­هایش ذره­ای جنس مردم را ندارند.

اگر بخواهیم از ضعف­های سینما و ساختار جشنواره فجر بگوییم بی­شک تکرار مکررات است و چیزی نیست که بر هیچ­کس حتی متولیان آن پوشیده باشد؛ اما آنچه که مورد تحلیل است، فقدان رسانه­ های تخصصی­ست که توان و قابلیت تشخیص و تحلیل این ضعف­ها را داشته باشند.

چنان­که می­بینیم، در جلسات نشست فیلم­های جشنواره در کاخ هیچ سوال تخصصی سینمایی پرسیده نمی­شود. هیچ یک از فیلم­سازان دچار چالش­های جدی سینمایی در پاسخ به سوالات نمی­شوند.

همین امر سبب گریز سینمایی­‌ها از پاسخ می­شود. افرادی که وقتی بخش نقد تخصصی از مهم­ترین برنامه سینمایی صداوسیما حذف می­شود حتی نمی­توانند جلوی ابراز شادیشان را بگیرند، چطور می­توانند جامعه را نقد کنند.

برای نمونه بارها شاهد بوده­ایم که کارگردانی که تخصصش ساختن فیلم­های توقیفی است، در نشست­های خبری فیلم­هایش به منتقدان حمله لفظی کرده است.

واقعا اگر خبرنگار سینمایی باسواد و چالش­زا داشتیم یا منتقدان صحیح سینما تریبون رسمی داشتند، این مجموعه بسته انقدر راحت می­توانست کار کند.

کافیست نگاهی به نحوه برگزاری و سوالات مطرح شده در جشنواره­های خارجی بیاندازیم. برای مثال، در جشنواره کن، یکی از نگرانی­های اصلی فیلم­سازان شرکت­کننده در کن نشست بررسی فیلم­هایشان است.

جلساتی که بعضا با کیفیتی در حد کلاس­های تدریس سینما برگزار می­شوند. بی­شک خروجی این جلسات افزایش سواد سینمایی فیلم­ساز است، اما نه سینماگری که با رانت و رابطه آمده تا فیلمی بسازد که قرار است آبی را در دل هیچ­کس تکان ندهد.

بدون تردید اگر رسانه­ سینمایی تخصصی داشتیم، امروز سینمایمان اینگونه نبود. شاید به جای افرادی که این روزها  یکه تاز جشنواره هستند، تقوایی یا بیضایی فیلم می­ساختند.

اما چه حیف از فرصت­هایی که رفتند و فرصت­هایی که می­آیند و حتی متوجه آمدن و رفتنشان نخواهیم شد.­

انتهای پیام