ایران و آلیس در سرزمین عجایب

«مصطفی رسته مقدم» عضو بخش تحلیلی انصاف نیوز در یادداشتی درباره‌ی وضعیت تیم ملی فوتبال ایران قبل از بازی با پرتقال در رقابت‌های جام جهانی 2018 روسیه نوشت:

تیم ملی فوتبال ایران، در یک بازی تحسین برانگیز در مقابل اسپانیا شکست خورد و اکنون برای صعود به مرحله‌ی بعد، نیاز به پیروزی در مقابل پرتغال قهرمان کنونی اروپا دارد. شرایط امروز تیم ملی، از نظر ظاهر، مشابه وضعیت جام جهانی 98 فرانسه است، جایی که ایران با یک باخت در برابر یوگوسلاوی و یک برد در برابر آمریکا، باید در دیدار نهایی به دیدار آلمانی می‌رفت که قهرمان اروپا بود. آن بازی‌ها را اگر می‌بردیم، آلمانِ قهرمان اروپا حذف می‌شد؛ البته با توجه به نتیجه‌ی بازی همزمان – درست مثل بازی دوشنبه‌ی آینده که اگر ایران پیروز میدان سارنسک شود، احتمال حذف قهرمان اروپا زیاد است.

اما این فقط ظاهر ماجراست، در بطن قضیه تفاوت‌هاست. مهم‌ترین تفاوتش این هست که امروزی که ما در مورد بازی سوم ایران در جام جهانی 2018 صحبت می‌کنیم، به پیروزی امیدواریم و یوزهای ایرانی به این خودباوری رسیده‌اند که می‌توانند هر تیمی ولو قهرمان اروپا باشد را از سر راه بردارند. این فرق را دارد که پسران تیم ملی از شکست در برابر اسپانیا افسوس می‌خورند و این باور را دارند که اگر کمی شانس یارشان می‌بود، حتی می‌توانستند با دست پر و با برد، میدان نبرد با قهرمان اسبق جهان را ترک کنند.

نکته‌ی دقیقاً همین است! ایران به این خود باوری رسیده که می‌تواند یکی از شانزده تیم حاضر در مرحله‌ی بعد باشد. به قول کیروش، «رویاهای ما هنوز زنده است»، ما می‌توانیم برای این رویاها بجنگیم و غیر ممکن‌ها را ممکن کنیم. این اعتماد به نفس البته دفعی به دست نیامده، از همان روزی که کافو گوی ایران را باز کرد تا مشخص شود ایران باید در گروه مرگ بازی‌ها به میدان رود، به‌رغم نا امیدی اکثریت جامعه‌ی ایرانی که تیم خود را از پیش بازنده و زنگ تفریحِ جام جهانی می‌دانستند، مربی و بازیکنان تیم ملی در اندیشه‌ی خلق حماسه‌ای بزرگ بودند.

در بازی با پرتغال، هر نتیجه‌ای که حاصل شود، یک چیز مسلم است و آن فرصت رؤیاپردازی است که به دست آوردیم، فرصت امید و آرزوهای مشترک. مجال این که همه با هم برای تحقق یک امر دعا کنیم و همه با هم یک رؤیا داشته باشیم. اصلاً زیبایی فوتبال این هست که می‌توانیم در آن رؤیابافی کنیم و بابت این بلند پروازی در رؤیا پردازی هم به کسی پاسخگو نباشیم. رویای ما الان این است که اگر در جام جهانی 98 فرانسه این باور را نداشتیم که می‌توانیم آلمان پیر را از سر راه برداریم، امروز این پتانسیل را در خود می‌بینیم که ارتش یک نفره‌ی پرتغال را به خانه بفرستیم.

دوشنبه اگر صعود کنیم، همچون آلیس در سرزمین عجایب، به دنیایی پای خواهیم نهاد که برایمان پر از شگفتی است. دنیای شانزده تیم برتر جهان. در این مرحله اصلاً می‌توانیم به حرف لوئیز فیگو کاپیتان اسبق پرتغال فکر کنیم که در ویژه برنامه‌ی قرعه کشی جام جهانی در برنامه‌ی نود گفت اگر ایران از گروهش صعود کند، می‌تواند تا فینال برود. خدای را چه دیدی، شاید ایران توانست باز هم هتلش را برای اقامت تمدید کند و کاش این اقامت تا پایان تیر به طول بیانجامد! بیایید سقفی برای رؤیاپردازی قائل نباشیم!

انتهای پیام