بحران قره‌باغ و نقش ما

علیرضا ایمانخانی، دانش آموخته علوم سیاسی در یادداشتی ارسالی به انصاف نیوز با عنوان «بحران قره‌باغ و نقش ما» درباره‌ی درگیری‌ها در قره‌باغ نوشت:

چند روزی است که جنگ قره باغ بعد از نزديک به دو دهه به شدت برافروخته شده است و کشته شدن نظامیان و مخصوصا غیر نظامیان بی‌گناه که ماحصل تمام جنگ‌ها بوده و هست و آوارگی هزاران خانواده بدون اینکه کوچکترین نقشی در به وجود آمدن شرایط حال حاضر داشته باشند.سوغات این ماجرا است.

قره‌باغ منطقه ای است در داخل خاک آذربایجان که به لطف سیاست‌های کمونیستی استالین از نظر جمعیت ساکن ارمنی‌نشین بوده اگر چه از نظر مختصات جغرافیا داخل خاک آذربایجان می باشد درست مقابل و قرینه منطقه نخجوان که محصور در خاک ارمنستان بوده ولی آذری نشین است.

در ابتدای فروپاشی جماهیر شوروی و استقلال جمهوری‌های جدید و نوپا، این منطقه با یورش ارامنه قره‌باغ و حمایت قاطع ارمنستان همراه بود که منجر به اشغال چندین روستای آذری نشین نیز شد.

به لطف آمادگی نظامی و ساختاری ارامنه و چربش حمایت روس‌ها، بیشتر پیروزی‌ها از آن ارمنی‌ها بود و اگر حمایت ایرانی‌ها در خفا و پنهان نبود هیچ بعید نبود که باکو نیز به اشغال ارمنستان درمی‌آید.

متأسفانه با افزایش درآمدهای نفتی جمهوری آذربایجان و اتخاذ بعضی تصمیات اشتباه توسط دستگاه دیپلماسی ایران، آذربایجان تمام دوستی‌های و محبت‌های گذشته مردم ایران را فراموش کرده و به پایگاه تجزیه طلبان ضد ایرانی و یک حامی جدی اسرائیل در منطقه قفقاز تبدیل شد
.
در درگیری‌های اخیر که بالعکس دفعات قبل به لطف تجهیز نظامیان آذربایجانی به پهپادهای اسرائیلی و حمایت کامل ترکیه، برتری از آن آذری‌هاست بهترین زمان برای عقده‌گشایی شبکه‌های خبری آذربایجان و خیانتکاران داخلی مبنی بر حمایت ایران از ارمنستان شد.ه است.

تصاویر فیک و مجعول در مورد انتقال سلاح روسی به ارمنستان از مرز نوردوز و… همه و همه سعی در تحریک و تهییج ترک زبان‌های ایران مبتنی بر حمایت دولت ایران از ارمنستان است.

در صورتی که اگر ایران به واقع خود را ام‌القرای شیعه بداند غیر از عراق تنها کشور، با اکتربت شیعه جمهوری آذربایجان می باشد. پس عقیل سلیم هیچ وقت چنین اشتراکاتی را علی رغم، کدورت از دولت آذربایجان فراموش نمی کند.

کیست که نداند حداقل یک چهارم جمعیت ایران را ترک زبان‌ها تشکیل داده و فقط مرکز ایران به تنهایی از کشور آذربایجان، تعداد بیشتری ترک زبان دارد.

البته انتقاداتی نیز به دستگاه دیپلماسی ایران و سیاست اطلاع رسانی خبری داخل نیز وارد است. شرایط خاص منطقه و تبلیغات تجزیه طلبان ایجاب می‌کرد که ایران حتی در صورت بی طرفی در جنگ از نظر عاطفی چربش و گرایش بیشتری به آذربایجان داشته باشد و با پررنگ کردن نقش کمک به مردم آذربایجان و مخصوصا کمک‌های بی شائبه به نخجوان همدلی بیشتری با آذریهای داخلی کرده تا تجزیه طلبان خائن از این شرایط سو استفاده نکند. نه اینکه یه جهت اینکه روس‌ها از یک طرف جنگ حمایت می‌کنند و ما (مثلا) متحد آنها هستیم سیاست‌های خارجی ما نباید مورد رنجش آنها واقع شود، در صورتی که موجبات رنجش بخش بزرگی از هم وطنان خود را فراهم کنیم.

ولی در عین حال دولت حاکم آذربایجان نیز باید بداند حتی در صورت تصرف تمام قره باغ، تا ابد جهت کمک به نخجوان محتاج ایران است و راه دسترسی به نخجوان فقط و فقط از ایران می‌گذرد. و دوستی مردم ایران و آذربایجان پایان ناپذیر است.

انتهای پیام