درک حال داغداران | یادداشت
«علی رضا ایمانخانی»، مددکار اجتماعی در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز گذاشته است، نوشت:
امروز بنا بر دعوتی از پیش تعیین شده در اولین سالگرد درگذشت کودکی خردسال که به بدترین حالت ممکنه به قتل رسیده بود شرکت کرده بودم و ناگفته پیدا بود که یک سال زمانی نیست که آثار غم بی پایان از چهره پدر و مادر داغدیده ی کودک مقتول زدوده شده باشد و فضایی بسیار حزن انگیز و اندوهناک بر مراسم حاکم بود و پریشانی و بی تابی بستگان درگذشته کاملا مشهود بودکه امری است کاملا طبیعی و قابل تصور برای والدین کودکی که آنهم نه به مرگ طبیعی بلکه قتل فجیعی درگذشته باشد.
ولی نکته ی تلخ و گزنده ای که بسیار به چشم می آمد کورس گذاشتن چند نوحه خوان در منقلب کردن بستگان متوفی؛ به ویژه مادر داغدار کودک بود. علی رغم وضعیت خاص روحی و روانی مادر متوفی که بیماری و پریشان حالی بر او غالب بود و بارها دچار ضعف و تشنج شد اصرار نوحه خوانان بر ادامه ی خواندن مرثیه به بهانه ی سوگواری امام جواد باعث بیهوشی کامل مادر متوفی شد که ایندفعه با هیچ آب و یخی به هوش نیامد و موجبات اعتراض مدعوین و بستگان حاضر در جمع را سبب شد و نزدیک بود کار به جاهای بدتری کشیده شود که نهایتا با مدیریت چند نفر از ریش سفیدان حاضر مساله جمع شد و …
واقعا باید بررسی کنیم که از نظر انسانی و شرعی در سوگواری و یادواره ی درگذشتگان باید موجب تسلی خاطر بستگان آنها باشیم یا خدایی نکرده موجبات به خطر افتادن هستی اقوام آنها شویم؟ آیا این اجتماعات که قطعا در جهت همدلی و ذکر یاد درگذشتگان برگزار می شود با این کج روی ها به سمتی و سویی نمی رود که خیلی از مردم از بیم به خطر افتادن سلامت روح و روان خود یا فرزندانشان یکسره قید حضور در مراسم اینچنینی را بزنند و از حضور عذرخواهی کنند؟
آیا آموزه های دینی و شرعی ما بر جریان داشتن زندگی و نشاط تاکید نداشته و یا بالعکس تاکید دارد که با بروز چنین اتفاقاتی خانواده متوفی تا آخر عمر جامه عزا بر تن کرده و از تمام ارکان زندگی غافل شده و فقط یکسره به سوگواری بپردازند؟
با اندک مطالعه‌ای در جوامعی که از نظر علمی و پزشکی پیشرفته و توسعه یافته محسوب می‌شوند پی می‌بریم که راه کار آنها در موارد مشابه علاوه بر تسکین دادن بستگان آسیب دیده؛ رهنمون کردن آنها به پزشکان متخصص و حاذق؛ تشویق به حضور در اجتماعات و پرهیز از عزلت و گوشه نشینی و کمک در ترمیم کیان خانواده است.
قطعا هیچ شخص متدین و عاقلی نمی پذیرد که به جای آنکه همراه و همدرد بستگان متوفیان باشد موجبات آزار و اذیت آنها را به هر بهانه ای فراهم کند.
انتهای پیام
چند سال پیش من داشجو بودم و به طریقی نتونستم تو تشییع جنازه ی بابام باشم.. روز مراسم ختممون دنیا دور سرم می چرخید و خیلی داغون بودم… مداح مهربان ما نمی دونم از کجا فهمیده بود که یکی از بچه های متوفی حضور نداشته.. همین طور که مرثیه میخوند نبودن یکی از فرزندان را چنان با سوز به نظم در آورد که من بیهوش شدم… مرگ حقه و از دست دادن عزیزی ناراحت کننده.. ولی دلداری کجا و دلزاری کجا….
اشک در آوردن هنر مداح است ، اگر هم سوژه کم آورد میزنه به صحرای کربلا. خوب دیگه همه اش محض رضای خداست؟
و صدا هم باید چنان گوش خراش (آلودگی صوتی) باشد که گفته شود
به به چه مجلس گرمی!!
تسلی دادن به داغ دیدگان، در خیلی از فرهنگ ها در محیطی آرام و سکوتی خاص و با نظم و سخنرانی آرام و تسلی بخش صورت میگیرد
متاسفانه عزا داری ما هم یک جور دیگر است مثل اکثر چبز های دیگرمان .