واکنش یک جانباز جنگ به اختلاس‌ها و نجومی‌ها

«جواد» از جانبازان شیمیایی، در یادداشت ارسالی به انصاف نیوز نوشت:

در افکار خودم غرق بودم که صدای عصبانیت جانباز ۷۰ درصدی مرا به خود جلب کرد. طوری عصبانی بود که فکر کردم الان سکته می کند. داشت می گفت سن ما بالا رفته و با حقوق اندکی که می گیریم باید خرج درمان و دارو را هم بدهیم. گلوله تیربار ضد هوایی به لگنش خورده بود و یک پایش فلج و کلستومی شده بود. بارها عمل شده بود و حالا هزار مشکل داشت و باید برای عمل جراحی به تهران می رفت که ماشین به او نداده بودند و سه بار خودش رفته بود دارویش را تایید نکرده بودند و حتی عصا و تشک طبی را نیز قبول نکرده بودند.

می گفت برویم چند نفری پیش مسوول بنیاد! می گفت ما سیب زمینی که نیستیم اینقدر بی تفاوت باشیم. جانباز دیگر ۷۰ درصدی حرفش را تأیید کرد. البته یک طرف بدن و دست و پایش فلج بود. بر اثر اصابت ترکش به سرش ضربه مغزی شده بود. جانبازی که جای ترکش زیادی در بدنش داشت و چشمش مصنوعی بود با او برخورد بدی شده بود. او هم ۷۰ درصد بود. جانباز قطع عضو و شیمیایی و موجی دیگری برای گرفتن پروتز رفته بود و حسابی شاکی بود. جانباز ۷۰ درصد دیگری می گفت به یک بیمارستان خصوصی برای عمل جراحی رفته و بنیاد گفته ما فقط تعرفه دولتی را پرداخت می کنیم و بیشترشان می گفتند خدمات بنیاد به دهه ۷۰ برگشته یعنی هیچ. و جانباز ۷۰ درصد دیگری می گفت ماه هاست هزینه ی عمل جراحی اش هنوز پرداخت نشده است.

راستی یک جانباز از پا و دست فلج و یا نابینا و غیره چطور باید برای چهار دارویی که استفاده می کند در صف انتظار چهار پزشک متخصص بماند؟! شنیده ام مسوول بنیاد قم سردار جانباز هستند! و من که یک بار حضوری خدمتشان رسیدم جواب سلامم را ندادند. ان شاالله که حواسشان نبوده. (من در عملیات های زیادی بوده ام و همیشه به فرماندهان سپاهی می گفتم به شوخی بعد از جنگ هم همینقدر خودمانی و خاکی خواهید ماند!)

گرفتن نسخه جانبازان و اعزام به تهران را مختص جانبازان قطع نخاع کرده اند یعنی تبعیض. حتی بین ۷۰ درصدها قانون بر پرداخت صد درصد هزینه ی درمان تأکید دارد، آن وقت اسپری شیمیایی و داروهای دیگر خارجی حتی جانباز ۷۰ درصد را هم نمی دهند و داروی هندی بی خاصیت آورده اند.

عزیزان! در جبهه همه در یک سنگر بودیم، چرا حالا مسوول و مسوولان با نفوذ دیگر بنیادهای شهرستان ها قانون را دور می زنند؟ درصد پایین ها را که دیگر به حساب نمی آورند. اصلا انگار آنها برای کشور دیگری جنگیده اند. دوستم ویدیویی نشانم داد از غرب که به معلولانش! نه جانبازانش، چنان خدماتی می داد که دختر بچه دوست قطع نخاع ۷۰ درصدم در عین سادگی وقتی آن را دید گفت بابا جان پس چرا شما نمی توانید از خانه خارج شوید و این امکانات را ندارید! من خنده ام گرفت؛ در دلم گفتم آنقدر اختلاس کرده اند، فیش های نجومی گرفته اند و املاک نجومی، دیگر برای قهرمان جنگشان بودجه ندارند. در خارج قهرمانانشان را بسیار ارج می نهند و اینجا از درصد پایین و رزمنده و درصد بالا و آزاده همه گله دارند.

باور کنید مجروحان جنگ بیشترین خواسته شان درمان و دارو و تجهیزات پزشکی است و حقوقی که لااقل یک رفاه نسبی داشته باشند. شاید توقع زیادی باشد که نیست ولی وقتی همین عزیزان مجروح به دوروبرشان نگاهی می اندازند و این همه ریخت و پاش رامی بینند از دوستان شهیدشان شرمنده می شوند که هدف ما چه بود و حالا چه شد! از عمر ماها زیاد نمانده، مسوولان کمی به خود بیایید.

انتهای پیام