آیا جنگ چهرهی زیبا هم داشت؟
متین رمضانخواه، جامعهشناس، در کانال تلگرامی خود نوشت: «امروز ۱۰ روز از حمله متجاورگرانه سفاک معاصر به خاک ایران میگذرد. جنگ، همان سیاه دردناک نخواستنی و جبران ناپذیر، “زشتی مطلق”.
اما میان این همه زشتی، در این هفته بسیاری از زشتیهای چهره جنگ در ایران دیده نشد:
جلوی فروشگاهها صفهای طولانی تشکیل نشد. مجموعه اقلام ضروری توسط مردم یا فروشندهها احتکار نشد.
حفظ تمامیت ارضی و حس ایراندوستی علیرغم وجود نارضایتیها و خشم انباشته از حسرت ها، حتی در نسلهای جدید سلاحی قدرتمند برای پشتیانی از توان دفاعی شد.
هنرمندان، ورزشکاران، دانشگاهیان و متخصصانی که سرمایه نمادین هستند پای دفاع از ایران و منافع اش آمدند و جنگ را متهم کرده و با صدایی رسا اعلام کردند که: “هیچ جنگی رهایی بخش نیست”.
میزان بالای تنفر ایرانیان از اسرائیل که در تمام نظرسنجیها اعلام شده بود، در میدان واقعیت به گواه رفتاری و کلامی مردم در آمد.
تنفر از تجاوز رژیم منحوس مجدد روایت روزمره شده و نسل به نسل انتقال خواهدیافت. این روایت نسل نو به روایت نسل گذشتگان که رد آنرا در خاطرات و اسناد ساواک ( شاه، علیرغم موافقت با آمریکا از خباثت اسرائیل و دخالت آن عصبانی بوده) میتوان دید، پیوند خورد.
مردم برای مردم، ایثار کردند. از منافعشان برای دیگری گذشتند و حاضر شدند، مال، خانه و امکاناتشان را با دیگر شهروندان سهیم شوند.
مردم خودخواسته حول نمادهای “ملی” گرد آمدند. سخن تندروهای جناح های مختلف کم مخاطب شد و میانهروی حول مفهوم “ایران” به عنصر هویت ساز تبدیل شد.
صدا، رویکرد و ایده بسیاری از منتقدان از سوی کسانی که در این سالها تلاش برای نشنیدن و ندیدن داشتند، بیان شد که خود میتواند راهی برای توسعه ایران و همدلی و همکاری برای ساختن پس از روزهای جنگ است.
تغییرات و تحولاتی که سالها دور از دسترس تصور میشد و عدهای گمان میکردند انجام آنها برابر با از بین رفت هویت شان است، اجرایی شد و نه تنها کسی بیهویت نشد، بلکه توانست وفاقی معنادار با تعداد بیشتری از ایرانیان را ایجاد کند.
فاصله ایرانیان خارج از کشور با آنان که ساکن سرزمین هستند، در راستای پاسداری از “ایران” کاهش یافت که خود بسترساز مسیری برای کاهش شکاف پس از این روزها است.
به عبارتی “ایران” همان کهن سرمایه مانا باری دیگر معجزه آفرید و ایرانیان حول آن همبسته شدند.»
انتهای پیام
