درباره لیست شورای شهر اصلاح طلبان

«احسان كيان ارثی» یادداشتی درباره لیست شورای شهر اصلاح طلبان در اختیار انصاف نیوز قرار داده است که در پی می آید:

در این چند روز پس از اعلام اسامی لیست شورای شهر، به وسیله شورای عالی اصلاح طلبان، نکات فراوانی در نقد آن گفته شده است. ولی از نکات مثبت آن نباید غافل ماند که تلاش کردم به بعضی از آنها اشاره کنم:

1- گردش نخبگان و تفوق نداشتن شهرت: شاید کمتر کسی فکر می کرد که نام های اصلاح طلبان با سابقه مانند آقای صوفی و آقای مهرعلیزاده، یا اعضای شورای فعلی مثل آقای حقانی یا آقای حکیمی پور یا آقای مهدی تندگویان، در لیست شورای اصلاح طلبان نباشند. از این جهت که روال گذشته بر این بوده که چنانچه فردی با این سابقه برای انتخابات حضور پیدا کند، مرجح بر دیگران دانسته شود. ولی در این لیست این گونه عمل نشده است.

با اینکه تعداد بالایی از وکلای سابق مجلس (بیش از یک لیست کامل)، و تعدادی از وزرا و معانان رییس دولت اصلاحات، ثبت نام کرده بودند، ولی از بیشتر آنان در این لیست خبری نیست. گردش نخبگان، که همواره مورد تاکید بدنه اصلاح طلبان بوده، به این ترتیب دیده می شود.

2- میدان دادن به جوانان: شاید بعضی از احزاب و جوانان انتقاد داشته باشند که چرا به جایگاه حزبی و تشکیلاتی آنها توجه نشده است. یا این که چرا به سابقه فعالیت اصلاح طلبانه و هزینه هایی که آنها در راه اصلاحات داده اند بهای لازم داده نشده است. ولی نمی توان از این نکته مهم غافل شد که دست کم 3 جوان زیر 40 سال (معیاری که به وسیله شورای عالی برای جوان شناختن اعلام شده بود)، و 2 نفر دیگر ( خانم فخاری و آقای فراهانی) که از لحاظ سنی و تشکیلاتی نزدیک به جوانان هستند، در این لیست گذاشته شده اند. جوانانی که از لحاظ تخصص و تحصیلات، در نرم های رایج، قطعا جز جوانان شایسته محسوب می شوند.

شاید گفته شود که در لیست های قبلی هم این اتفاق افتاده است. ولی نکته این جاست که به نظر می رسد تنها انتخاباتی که اصلاح طلبان احتمال برد خود را بسیار بالا می دانند، و درعین حال به این تعداد جوان میدان حضور داده اند، همین انتخابات پیش روست. همچنین، از این نکته نباید غافل شد که تفاوت مهم این لیست، با لیست مجلس در سال 94، این است که در سال 94 با حذف عمده چهره های شناخته شده جریان اصلاحات، تصمیم گیران، ناگزیر به تن دادن به گنجاندن افرادی که چندان از لحاظ جامعه شناخته شده نبودند شدند. از همین رو، کمتر کسی دل خوش به این بود که در این انتخابات، سهمیه وعده داده شده به جوانان در لیست شورای شهر تهران، حتی به 1 نفر هم برسد.

برای این موضوع بایستی از شورای عالی اصلاح طلبان قدر دانی کرد، که درست است که سهمیه 30 درصدی وعده داده شده عملی نشد، ولی دست کم به 15 درصد آن عمل شد.

3- تفوق نداشتن نسبت های فامیلی: بیشترین هجمه در این انتخابات شاید به آقازاده‌ها شد. ولی واقعا آقازاده‌ها که بودند؟ آقای مهدی مازنی، که سال‌هاست در حزب اعتماد ملی فعالیت تشکیلاتی می کند و فعالیت اجرایی و فرهنگی دارد؛ آقای سید مصطفی موسوی لاری، که جزو معدود متخصصین شهرسازی در 800 نفر بود (تقریبا کمتر از 10 نفر) و شاید آقای علی سلطانی فر، که دکترای مدیریت بحران دارد. از آغاز عده ای حدس می‌زدند که نسبت‌های فامیلی، به ویژه در خصوص سید مصطفی موسوی، مانند بعضی از انتخابات های قبلی، کار خودش را بکند. ولی شاهدیم که این اتفاق به کمترین شکل ممکن، در این خصوص افتاده است. آقای محمد علیخانی، قطعا اگر سوابق اجرایی‌اش در شهرداری و … را نداشت، نمی‌توانست صرفا بر پایه نسبت فامیلی ش در لیست حاضر باشد. پر واضح است که حضور آقای محسن هاشمی در لیست، جدا از خاطره حضور موثرش در مترو، ماجرای دیگری ست.

4- توانایی تصمیم گیری جمعی: نباید دور از نظر داشت که جریان چپ، که از مجلس سوم و با تشکیل مجمع روحانیون مبارز پا گرفت، و بعد به نوعی از دل آن، دولت جناب خاتمی و اصلاحات شکل گرفت، فراز و نشیب های فراوانی را پشت سرگذشته است. ولی به نظر می رسد یکی از نقاط عطف این جریان در این انتخابات شکل گرفته است. در حالی که آینده ناروشنی پیش روی اصلاحات است، این که بخش های عمده ی جریانات اصلاح طلب بتوانند دور یک میز بنشینند و با درنظرگرفتن نکات بالا، به یک تصمیم جمعی برسند، به خودی خود مهم است.

با تمام انتقاداتی که به لیست حاضر وارد است، و بعضی از آنها حتما به جاست، از جمله چرایی و چگونگی حضور اعضای شورای عالی اصلاح طلبان و حضور خود آنها در انتخابات ها، نوع و شفافیت تصمیم گیری ها و امتیازدهی ها، و …، که در این مدت فراوان به آن ها اشاره شده است، به عللی که گفته شد، امیدوارانه، در 6 روز باقیمانده، برای پیروزی کل لیست اصلاح طلبان در انتخابات شورای شهر فعالیت می کنیم. تا شاهد این نباشیم که هزاران میلیارد از سرمایه های مردم، هزینه خودنمایی شود.

انتهای پیام