«مادر قلب اتمی»؛ساختاری متفاوت، روایتی تهی

«مادر قلب اتمی» که چند روزی از اکرانش در سینما می‌گذرد، در سال 92 تولید شده و در ادامه فیلم اول احمدزاده یعنی «بعد از مهمانی کامی» روایت می شود.

به گزارش ایرنا، این فیلم دومین ساخته بلند علی احمدزاده در مقام کارگردان است، احمدزاده بعد از آنکه فیلم نخستش هیچگاه راهی به چرخه اکران پیدا نکرد به سراغ تولید مادر قلب اتمی رفت.
درواقع داستان این فیلم از یک شب تا صبح اتفاق می‌افتد و تماماً در خیابان‌های تهران جلوی دوربین رفته که هنرمندانی چون ترانه علیدوستی، پگاه آهنگرانی، مهرداد صدیقیان و محمدرضا گلزار در کنار احسان امانی و رضا بهبودی در آن ایفای نقش می‌کنند.
نخستین حاشیه این فیلم به گفته سیدامیر سیدزاده تهیه کننده اثر، به زمان دریافت پروانه نمایش بازمی گردد که با وجود موافقت 6 نفر از اعضای 7 نفره شورای پروانه نمایش، دریافت این مجوز 2 سال زمان بُرد و در نهایت اسفندماه گذشته (1395) مجوز اکران فیلم صادر شد.
هر چند صدور این مجوز برای دومین تجربه فیلم بلند احمدزاده، به سادگی نبود و اصلاحیه هایی که توسط وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به فیلم وارد شده بود توسط یک نماینده از طرف شورای صنفی نمایش رصد و در نهایت فیلم آماده اکران در سینماهای سراسر کشور شد.
البته ماجراهای این فیلم به همین جا ختم نشد و چند روز پس از نمایش «مادر قلب اتمی» در سینماهای کشور، حوزه هنری که بخش قابل توجهی از سالن های سینمایی کشور را در اختیار دارد از نمایش این فیلم در سالن های خود سرباز زد.
هرچند این موضوع، پیش از این نیز برای برخی فیلم ها رخ داده بود، اما این بار از طرف مدیران حوزه هنری متن یا سخنی درباره اکران نکردن فیلم عنوان نشد و مدیران این مجموعه هنری با سکوت و اکران نکردن مادر قلب اتمی به نوعی اعتراض خود به مجوز نمایش این فیلم را اعلام کرده اند.
اما سوال اینجاست که به واقع چرا این فیلم با این همه حاشیه، اکران شد تا بسیاری از مخاطبان سینما را بی دلیل برای دیدن آن کنجکاو کند در حالیکه مادر قلب اتمی نیز مانند بخشی از آثار سینمایی ایران با سردرگمی در قصه و روایت همراه است و کمتر می تواند مخاطب خود را راضی از سالن سینما بیرون آورد.
به عنوان نمونه در پرده نخست این فیلم با دو دختری آشنا می شویم که با شرایط نامتعادل در پشت فرمان ماشین و خلاف جهت اتوبان در حال رانندگی هستند.
آنها در ادامه و به صورت اتفاقی با «کامی» رو به رو می شوند که در حال پیاده روی در کنار اتوبان با عینک آفتابی در شب است.
فیلم بدون اینکه معرفی درستی از شخصیت‌های داستان داشته باشد پیش می‌رود و مخاطب تا نیم ساعت ابتدایی فیلم در انتظار اتفاق تازه و هیجانی یا اوج گیری داستان است که البته این انتظار، مخاطب را تا پایان معطل می گذارد.
در واقع باید فیلم مادر قلب اتمی را در زمره آثار متوسط به پایین سینمای ایران دانست که نه تنها نتوانسته فراز و فرودهای لازم را در داستان ایجاد کند بلکه روایت یک خطی آن هم آنقدر کنجکاوی در مخاطب ایجاد نمی‌کند تا بنشیند و منتظر اتفاق هیجان انگیز یا موقعیت‌ دراماتیک در فیلم باشد.
به نظر می رسد قصه‌گویی به روش فیلم مادر قلب اتمی در سینمای ایران و حتی دنیا از سکه افتاده و جای خود را به قصه‌های حداقل نصفه و نیمه‌ای داده که مخاطب پیشاپیش پایانش را حدس نمی‌زند و یا با پایانی باز، مخاطب را به تفکر وامی دارد.
احمدزاده در «مادر قلب اتمی» شکل متفاوتی برای فیلمش انتخاب کرده اما بیش از آنکه این تازگی، نوعی تجربه در فرم یا ساختار باشد به ترکیب آشفته‌ای از آثار پست مدرن شبیه شده که پوسته جدیدی دارد اما از درون، خالی و بدون محتواست.
مادر قلب اتمی علاوه بر فیلمنامه ضعیف و سردرگم از بازی‌های متوسط هم بهره می‌برد که کمکی به پوشاندن و ضعف قصه نمی کند، ترانه علیدوستی که پیش از این در سریال شهرزاد و یا فیلم فروشنده در میان مخاطبان هنر هفتم بیش از بیش جلوه کرده است در مادر قلب اتمی، فراز و فرودهای یک فرد نامتعال را چندان چشمگیر به نمایش نمی گذرد و این اتفاق در بازی پگاه آهنگرانی، مهرداد صدیقیان و محمدرضا گلزار نیز به وضوح، مشاهده می شود.
حال نکته اینجاست که سر و صدای‌های بی‌جهت و حاشیه سازی، گاهی فیلمی در این حد و اندازه را به گونه ای در نظر مخاطبان جلوه می دهد که کنجکاوی برای دیدن آن باعث می شود تنها در 7 روز نمایش در تعداد محدودی سالن سینما، بیش از 700 میلیون تومان فروش داشته باشد.

انتهای پیام