مساله کوچک ابوطالبی، فرصت حل مسایل بزرگ؟ /مهدی بوترابی

به نظر می رسد که فشار زیادی برای عدم حضور آقای حمید ابوطالبی در سمت نمایندگی ایران در سازمان ملل وجود دارد. فشاری که اینک از سوی آمریکایی ها وارد می شود و آن هم نه از سوی گروههای افراطی تر حکومت آن بلکه به صورت اجماعی از کل حکومت آمریکا، مقدمه  همراهی نیز در داخل می داشت اگر اتفاق نمی افتاد و آن هم از سوی معترضین دائمی به آقای روحانی که به دلیل پیشگامی آمریکا و تز پذیرفته شده بعضی ها در مخالفت و موافقت با هر آنچه دشمن فرضی موافقت و مخالفت دارد.

آنچه موضوع را عجیب می کند دو نکته است:

1 – همراهی هر دو جناح آمریکا در این مساله.

2 – عدم تطابق این اقدام با رویکرد توافقی ایران و آمریکا در توافقنامه هسته ای.

پرسش و پاسخ:

آیا تغییری در توافقات رخ داده است؟ که نیفتاده است و توافق طرفین به سرعت مراحل عملی را طی می کند.

آیا آمریکایی ها اختلافات داخلی را در باره ی توافق هسته ای کنار گذاشته اند و در مسایل مرتبط به نفع تند رو ها به توافق رسیده اند؟ که نرسیده اند و منافع اسرائیلی ها و حامیان افراطی ترشان همچنان از این توافق متضرر می گردد.

آیا نقشه راه تغییر کرده است؟ یا نقشه راه بخش های متنوع و طیف های مختلفی دارد و این ماجرا نیز از جمله موارد نقشه راه است؟

بی تردید عدم حضور آقای ابوطالبی منفعت قابل ملاحظه ای برای طرف آمریکایی ندارد و بالعکس به منافع آنان و انعطاف پذیری شان صدمه می زند و موضع  آمریکا را در سازمان ملل، اتحادیه اروپا و روابط با ایران به چالشی پایدار می کشد. 

گاهی دعوا بر سر موضوعات کوچک فرصتی برای حل مسایل بزرگتر ایجاد می کند و دعواهای کوچک نیز به بهانه ی حل همان مسایل مهمتر حل می شوند.