اگر کسی در ایران بدنش را خالکوبی کند اعدام می‌شود!

«امیر هاشمی مقدم»، پژوهشگر، در یادداشتی با عنوان «اگر کسی در ایران بدنش را خالکوبی کند، اعدام می‌شود!» که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:

اگر با خواندن جمله‌ی بالا شوکه شده‌اید، اجازه بدهید بخش بعدی‌اش را هم بنویسم تا در شوک کامل فرو بروید: اگر زنی موی سرش را رنگ کند، دستش را قطع می‌کنند. اینها قوانین ایران است؛ بر پایه‌ی آنچه دو جوان ایرانی در ترکیه گفته‌اند.

دیروز یکی از کارمندان دانشگاه که مرا دید، ماجرا را پرسید. من هم روحم از همه‌جا بی‌خبر، گفتم نمی‌دانم درباره‌ی چه صحبت می‌کند. تا اینکه اخبار را نگاه کرده و دیدم در رسانه‌های ترکیه نوشته که دو جوان ایرانی که قاچاقی به ترکیه آمده بودند، توسط پلیس دستگیر شده و قرار بود به ایران باز گردانده شوند. اما دختر خانم که موهایش را رنگ کرده، مثل باران بهار گریه می‌کرد که چون حجابم را برداشته و موهایم را رنگ کرده‌ام، اگر به ایران برگردم، دستم را قطع می‌کنند. دوست پسرم هم که بدنش پر از خالکوبی است، اعدام خواهد شد. البته در کلیپی کوتاهی که از این دو در شبکه‌های اجتماعی دست به دست می‌شود، پسر ایرانی با گریه می‌گوید: «هفت سال». به نظر می‌آید منظورش این است که به خاطر خالکوبی‌اش هفت سال به زندان خواهد رفت. اما اینکه بعدها چه گفته‌اند مشخص نیست. اینکه آیا چنین سخنانی را واقعا گفته‌اند یا مترجمان سازمان امنیت درست نفهمیده‌اند، باید بررسی شود. اما اگر همان هفت سال را هم ادعا کرده باشد که به زندان می‌رود، جای شگفتی است. فعلا که رسانه‌های ترکیه (و به‌ویژه روزنامه‌ی جمهوریت) چنین ادعایی دارند.

به هرحال این خبر آنچنان بازتاب گسترده‌ای یافته که شهروندان ترکیه با آنها همدردی نموده و در شبکه‌های اجتماعی، هشتکی به نام «اجازه مرگ جوانان ایرانی را نده» راه انداخته‌اند. روی سخن‌شان هم به دولت ترکیه است که این جوانان را به ایران باز نگردانند تا اعدام نشوند. همچنانکه بسیاری هم در حال جمع کردن امضا برای یاری به آنها هستند.

در این باره چند نکته را باید یادآوری کرد:

نخست، برخی محدودیت‌های عجیب و غریب در ایران که نه توجیه شرعی دارد و نه پشتوانه‌ی قانونی (همچون اجازه ندادن به زنان برای ورود به ورزشگاه، سانسور خبری ورزش بانوان، سانسور ساز موسیقی در تلویزیون، لغو کنسرت‌های موسیقی، تصمیم‌گیری‌های سلیقه‌ای درباره‌ی نوع و رنگ پوشش جوانان و…)، آنچنان فضای ذهنی خارجیان را درباره‌ی شرایط ایران آماده کرده که هرگونه سخنی درباره‌ی ایران را می‌پذیرند.

دوم، با این دستگاه عریض و طویل صدا و سیما و شبکه‌های بین‌المللی‌اش، و خبرگزاری‌های به اصطلاح بین‌المللی‌ای که هر کدام‌شان بودجه‌های میلیاردی بیت‌المال را از وزارتخانه‌ها و سازمان‌های متبوع‌شان دریافت می‌کنند، ما هنوز نتوانسته‌ایم یک تصویر بسیار ساده و ابتدایی از ایران را به نمایش بگذاریم. تا آنجا که هنوز خیلی از شهروندان کشور همسایه‌مان، ترکیه، گمان می‌کنند در ایران روزانه مجازاتهایی همچون سنگسار، قطع دست، شلاق زدن زنانی که چند تار موی‌شان بیرون باشد و… در جریان است. همین، یکی از دلایل ترس ترکیه‌ای‌ها برای سفر به ایران است. البته صدا و سیمایی که با اخبار نادرست از یکسو، و نادیده گرفتن واقعیات جامعه از سوی دیگر، هنوز نتوانسته اعتماد شهروندان خودش را به دست آورد، چه انتظاری است که شبکه‌های بین‌المللی‌اش بتواند اعتماد خارجیان را به دست آورد؟

سوم، بخش قابل توجهی از ایرانیانی که درخواست پناهندگی می‌دهند، از همین قشر و گروه هستند. نه توجیهی دارند برای پناهندگی، نه هنر و دانشی دارند که به درد کشوری دیگر خورده و بتوانند شهروندی آنجا را بگیرند. همین است که به چنین دروغ‌های شاخداری متوسل می‌شوند. چند سال پیش هم در یادداشتی در رسانه‌ها نوشتم بخش قابل توجهی از ایرانیانی که برای پناهندگی به ترکیه می‌آیند، سخنان و ادعاهایی بسیار سخیف و دروغ‌هایی شاخداری درباره‌ی وضعیت‌شان در ایران می‌گویند. همچنانکه تعداد زیادی‌شان هم ادعا می‌کنند همجنس‌باز بوده و یا از دین اسلام برگشته‌اند و اگر به ایران بیایند، اعدام خواهند شد.

چهارم، حقیقتا نمی‌دانم بخش فرهنگی سفارت ایران در ترکیه چقدر در خودش جدیت می‌بیند که این خبر را پیگیری کرده و از رسانه‌هایی که این خبر را منتشر کرده‌اند (به‌ویژه روزنامه‌ی جمهوریت که به نظر می‌آیِد نخستین بار این خبر را منتشر کرد)، بخواهد بر پایه‌ی اخلاق رسانه‌ای، در همان صفحه‌ای که این خبر نوشته شده، تکذیبیه را هم منتشر کنند. از سوی دیگر، رایزنی فرهنگی سفارت لازم است به نمایندگی از مردم ایران، از این دو جوان شکایت کرده و در دادگاه‌های خود کشور ترکیه، آنها را محکوم نماید تا مجازات شوند (هرچند باید پیش از همه، ریشه‌ی رفتارهایی را خشکاند که هر ادعایی درباره‌ی ایران را باورپذیر کرده‌اند).

انتهای پیام