«تبِ تُند جناب سیدمهدی صدرالساداتی»

محمدصادق دهنادی در یادداشتی با عنوان «تبِ تُند جناب سیدمهدی صدرالساداتی» در صفحه‌ی اینستاگرام خود نوشت:

«ساعاتی پس از ارائه‌ی پست افشاگرانه درباره‌ی تازه داماد رئیس‌جمهور با ارائه‌ی یک پست مبهم ، اعلام کرد به رودروایسی کسی که توان دور زدن او را ندارد؛ از صفحه اینستاگرام خداحافظی می‌کند.

صدرالساداتی در پست‌هایش به بسیاری از مراجع تقلید نیز تاخته بود؛ و نمی‌توان تصور کرد که وی به امر شرعی کسی یا حتی ترسیدن از چیزی رفته باشد.اما درباره‌ی این‌که آن فرد عزیز که تکلیف شرعی ایشان را از روی دوش او برداشته است؛ می‌توان حدس‌هایی زد که گرچه مهم است اما فعلا قصد پرداختن به آن را ندارم.

در شرایطی که تب تند افشاگری‌های این روحانی عدالت طلبهم در میان حزب‌اللهی هایی که اعتقادی به نظام به معنای دیوانی‌اش ندارند و هم میان آمدنیوزی ها که به دنبال اثبات فساد سیستماتیک جمهوری‌اسلامی بودند؛تشویق می‌شد و هرگونه مخالفت سلزشکاری تلقی شده و هزینه اجتماعی بالایی داشت (و دارد)خیلی از رفقای مومن و انقلابی به صورت در گوشی و برخی از فعالان رسانه‌ای مثل بنده به روش غرغر بارها بر عدم امکان استمرار این روش و گیرهای اساسی‌اش در روش و نتیجه تاکید کرده بودند.

من نه امروز بلکه در همان سال‌هایی که آن فرد به عنوانعدالتخواهی نهادهای کشور را زیر سوال می‌برد درباره‌ی جریانی که تصور می‌کند باید یک جمهوری‌اسلامی در میان جمهوری‌اسلامی شکل بگیرد ، حرف زده بودم و از آفت خود عمار پندار ی در فضای فکری و عملی سخن گفتم.

خیلی از رفقای هیجان‌زده ما تصور می‌کنند ما سازشکارها،چون در مبارزه با #اشرافیت دیدگاه عملی نداریم یا وامدار این نوع اشرافیت هستیم ؛ از این هیاهوهای مقطعی استقبال نمی‌کنیم اما واقعا این طور نیست.

من به خود جناب صدرالساداتی هم عرض کردم(و ایشان حرف‌هایم را تکراری خواندند) که از نردبام حرام نمی‌توان به بام سعادت رسید. من حتی گفتم اگر قرار باشد ما در کشورمان از روش غربیها یعنی نظارت و مصونیت رسانه‌ها در افشاگری چهره‌ها استفاده کنیم نیاز به فقه اطلاعات و فقه رسانه داریم. زیرا نمی‌توانیم با عوض کردن کلمه اتهام و تبدیل آن به سوال ، مجوزی برای #تجسس بیابیم و رسما برای افشای اشراف فراخوان جمع‌آوری اسناد بدهیم!

ما دینی داریم که در آن یک تازیانه‌ی اضافه به مجرم ، قصاص دارد . پس ما نمی‌توانیم مردم را تحریک به انتشار عکس‌های دوره.ی مجردی یک مدل بکنیم و بعد داد بزنیم ؛ما قصد بدی نداشتیم.

ایشان چندین بار در این مدت برخی پست‌هایشان را پاک کردند و برای آن توجیهاتی عرضه کردند اما معنی این کار آن بود که فهمیدند در آن پست دچار اشتباه بودند.

عرض و آبروی مردم ، آزمایشگاه نیست که اول ببریم و بعد با او درباره‌ی ابرویش مناظره کنیم.

من خشم عمومی درباره‌ی آقازاده‌ها را درک می‌کنم اما اعتقاد دارم التزام به جمهوری اسلامی یعنی پیگیری فساد در خود سازمان جمهوری اسلامی!

جمهوری اسلامی از طریق بی‌اعتبار کردن جمهوری اسلامی حفظ نمی‌شود.

جمهوری اسلامی از طریق بی‌توجهی به ساز و کارهای قانونی مبارزه با فساد در آن حفظ نمی‌شود.

جمهوری اسلامی با برگزاری دادگاه صحرائی و آرزوی ظهور شهید نواب صفوی (که روش او در زمان او موضوعیت داشته صیانت نمی‌شود.

تصور جمهوری اسلامی به عنوان یک مفهوم انتزاعی بدون آدمها و دستاوردهای خوب یا ضعیف‌ش و نهادهایش یک توهم است.همان طوری که دور زدن جمهوری اسلامی به بهانه‌ی حفظ آن یک جوک بی‌مزه است.

حکومت دینی قبل از هر خصوصیتی عهده دار نظم و اعتماد عمومی است و برای توازن بین این دو اولا نیازمند قانون و سپس نیازمند عدالت است.

عدالت یعنی قرار گرفتن هر چیزی در جای خودش و بر همین اساس اگر کسی که صلاحیت قضاوت ندارد ؛ حکم مشروع و عادلانه هم بدهد؛ دچار ستم شده است.

از بن جان اعتقاد دارم که به رغم همه‌ی معضلات و محدودیت‌ها و مشکلات و فسادها خیچ راهی به جز پیگیری مطالبات مان در قالب ساز و کارهای جاری نظام نداریم.

درباره‌ی بحث عدالتخواهی سخن زیاد است اما فرجام جریان صدرالساداتی بهانه و دلیل دیگری است که همچنان بر این اعتقاد پای بفشاریم که جمهوری اسلامی احتیاج به نظریه پردازی دقیق در باب عدالت دارد.»

انتهای پیام