درباره‌ی وزیر تنهایی
حمید بعیدی‌نژاد، سفیر ایران در لندن نوشت: «چند ماهی است که نخست وزیر انگلیس خانم «تریسی کراوچ» را به عنوان وزیر امور «تنهایی» در انگلستان منصوب کرده است. این موضوع در ابتدا ممکن است قدری مضحک بنظر برسد ولی انتصاب یک وزیر به این سمت بدلیل نیاز جامعه برای حل مشکلات مربوط به تنهایی افراد انجام شده است.
بر اساس مطالعات انجام گرفته از هر ده نفر انگلیسی یک نفر در تنهایی زندگی می کند و این فارغ از سن و جنس افراد است. پدیده ی تنهایی هم در افراد سالمند و هم در جوانان وجود دارد و در زن و مرد هر دو هم شایع شده است. بر اساس تحقیقات، تنهایی برای سلامتی انسان مضر است و هر روز تنهایی مانند پانزده نخ سیگار به انسان صدمه وارد می نماید.
تنهایی از عوارض جامعه ی مدرن است و علل مختلف مانند سرخوردگی، طلاق، جابجایی اعضای خانواده بعلت اقتضای شغلی، بیماری های روحی و دلایل مشابه باعث تنهایی افراد میشود.
متاسفانه وجود شبکه های اجتماعی امروزه بعنوان نوعی مسکن قوی عمل می کنند و تا مدت زمانی بصورت کاذب باعث میشوند که افراد تنهایی خود را حس نکنند. ولی بعد از زمان کوتاهی درد و آلام حاصل از تنهایی افراد را در بر می گیرد و آنها را رنج می دهد.
تنهایی، سطوح و طیف های مختلفی دارد. در مرحله حاد آن، فرد بصورت واقعی هیچکس را ندارد که حتی با او‌صحبت کند. این افراد در مواقع بسیاری برای پیدا کردن شخصی که بتوانند با او صحبت کنند به اماکن عمومی مانند پارک می روند ولی بسیاری از اوقات کسی حوصله ی صحبت با آنان را هم ندارد. امروز سازمانهای مردم نهاد با شناسایی این افراد کسانی را پیدا می کنند که حاضر باشند با این افراد از هر دری صحبت کنند و آنها را از تنهایی دربیاورند.
اما در سطح دیگری از تنهایی، فرد در جمع هست و در کنار جمع حرفهایی زیادی هم با افراد می زند ولی حرفهای او حرفهای دل او نیست و حس می کند که به جمع تعلق ندارد و هیچکس او را درک نمی کند. او در درون جمع هست ولی دلش جای دیگر است. این حس تنهایی، مقدمه بروز درجات پیشرفته تر تنهایی در افراد است.
تنهایی افراد را باید جدی گرفت چرا که ممکن است به نتایج خطرناکی چون افسردگی، دلزدگی و یا فرار از زندگی جمعی، بی میلی به ازدواج، پرخاشگری، طلاق و احتمال ورود به جرم و جنایت منجر گردد.
تنهایی عمدتا از عوارض زندگی مدرن است و کشور ما هم از این پدیده نمیتواند برکنار باشد، هر چند که فرهنگ ایرانی و اسلامی با تاکید بر حفظ ارزشهای خانوادگی مبانی قوی برای مقابله با این پدیده را در خود دارد که باید قدر آنرا دانست. اما برای مصون ماندن از عوارض این پدیده ی جدید، نهادهای اجتماعی و فرهنگی ما هم باید برای این موضوع فکر کنند و برنامه ریزی نمایند. ما هم همگان موظفیم از تنها شدن افراد در خانواده و یا حداقل در محیط خود جلوگیری کنیم و در ارتباطات با آنها نیازهای روحی آنها را هم در نظر بگیریم و در این ارتباطات فقط به تامین نیازهای روحی خود فکر نکنیم. بگذاریم دیگران هم ابراز وجود کنند.»
انتهای پیام
