سازمان ملل و زیستگاه جهانی ما
رضا بابایی، پژوهشگر فرهنگی در یادداشتی تلگرامی نوشت: دوم آبان، برابر با ۲۴ اکتبر، سال‌روز تأسیس سازمان ملل متحد است. هفتاد و سه سال پیش در چنین روزی، کشورهای پیروز در جنگ جهانی دوم، تصمیم گرفتند که مرجعی معتبر و جهانی برای حل دعاوی بین‌المللی و کمک به صلح تأسیس کنند. نخستین نهاد جهانی با هدف انسان‌دوستانه، صلیب سرخ جهانی است که آن نیز پس از جنگ فرانسه و اتریش در سال ۱۸۶۴(مشهور به جنگ سالفرینو) برای کمک به مجروحان جنگی تأسیس شد.
سازمان‌های بین‌المللی با همۀ ناکامی‌ها و گاه تبعیض‌ها، تاکنون توانسته‌اند جهان را از برخی جنگ‌ها و مصیبت‌ها بیرون آورند و اکنون کرۀ زمین بیش از هر زمان دیگری به اقتدار این سازمان نیازمند است. اما دو عامل، مانع کارایی و گره‌گشایی بیشتر و امید‌بخش آن است: نخست ساختار نیمه‌دموکراتیک سازمان ملل و فاجعه‌ای به نام حق وتو برای چند کشور معدود است و دوم، خصومت ساختاری برخی کشورها با این نهاد جهانی است. سازمان ملل برای جهان به مثابۀ قوۀ قضاییه برای کشور است. هر کسی ممکن است منتقد قوۀ قضاییۀ کشورش باشد؛ اما هر کسی هم می‌داند که بدون قوۀ قضاییۀ مقتدر و آبرومند، امنیت حداقلی نیز دست‌یافتنی نیست. کشورهایی که به بهانه‌های درست یا نادرست، سازمان ملل را تضعیف می‌کنند و تنها عیب‌های آن را در جلو چشم‌ها می‌آورند،
به‌واقع کلنگ نابودی بر بنایی می‌کویند که روزی به خشت‌خشت آن محتاج می‌شوند. آن روز که قذافی منشور سازمان ملل را در صحن علنی سازمان پاره کرد و به گوشه‌ای انداخت، هرگز نمی‌اندیشید که درست یک‌سال بعد تنها نهادی که می‌تواند جلو دخالت کشورهای خارجی را در لیبی بگیرد و او را از مرگ فیجع در صحرا نجات دهد و زمینه را برای دادگاهی صالح فراهم کند، همین سازمان ملل است؛ سازمانی که او و برخی دیگر از کشورها، آنقدر آن را ضعیف و مردنی کردند که اکنون از عهدۀ بودجۀ سالانۀ خود نیز به‌سختی برمی‌آید. در جهانی که راه قدرت برای ترامپ‌ها نیز هموار است و کرۀ زمین با مشکلاتی بی‌سابقه همچون گرمایش و آلودگی هوا و جنگ سرد روبه‌رو است، برداشتن هر خشت از دیوارهای سازمان ملل، افزودن بر ناامنی و زورگویی در جهان است.»
انتهای پیام
