ثروت خود را با تخم‌مرغ محلی به رخ بکشید، نه با لامبورگینی

نشانه‌های آشنای ثروت برای ما اتومبیل‌های بسیار گران‌قیمت، ساعت‌های چندمیلیاردی، یا خانه‌های کاخ‌مانند است. اما الگوی جدیدی از مصرف در میان ابرثروتمندان دارد این شیوۀ مصرف متظاهرانه را از میان می‌برد. در الگوی جدید، ثروتمندان با لباس‌های معمولی و دوچرخه‌هایشان این‌طرف و آن‌طرف می‌روند و، به‌جای سوپِ بالۀ کوسه، سیب و کلم می‌خورند اما چنان برای آموزش و سلامت خود خرج می‌کنند که برتری‌شان تا نسل‌ها بعد تضمین شود.

«الیزابت کاریدهکت» در مقاله ای در وبسایت ایان که در تاریخ ۱۰ دی ۱۳۹۶ با ترجمه‌ی سجاد امیری در وبسایت ترجمان منتشر شد، نوشت:

در سال ۱۸۹۹، تورستن وبلن، اقتصاددان آمریکایی، می‌دید که قاشق‌های نقره و کرست‌های زنانه نشانه‌های جایگاه اجتماعی نخبگان هستند. وبلن در رسالۀ خود، نظریه طبقۀ تن‌آسا^۱، که حالا کتابی شناخته‌شده است، اصطلاح «مصرف متظاهرانه»^۲ را برای اولین بار به کار برد تا به وضعیتی اشاره کند که در آن اشیا و کالاها به‌منزلۀ شاخص‌هایی برای جایگاه و منزلت اجتماعی به نمایش گذاشته می‌شوند. پس از گذشت بیش از صد سال، مصرف متظاهرانه همچنان بخشی از چشم‌انداز سرمایه‌داری امروزی است، هرچند در دنیای امروز، دسترسی به کالاهای لوکس نسبت‌به دوران وبلن به‌شکل قابل توجهی افزایش یافته است. سیل کالاهای تجملاتی و غیرضروری، از کارکردهای اقتصاد مبتنی بر تولید انبوه قرن بیستم، برون‌سپاری تولید در چین و ایجاد بازارهای نوظهوری است که نیروی کار و کالا در آن‌ها ارزان است. درهمین‌حال، شاهد پیدایش بازار مصرف طبقۀ متوسط بوده‌ایم که نیازمند کالاهایی با قیمت‌های پایین‌تر است.

باوجود‌این، همگانی‌شدنِ کالاهای مصرفی سبب شده است فایدۀ این کالاها به‌عنوان ابزارهایی برای به‌رخ‌کشیدن جایگاه اجتماعی کاهش یابد. به‌رغم شدت‌گرفتن نابرابری اجتماعی، هم طبقۀ ثروتمند و هم طبقۀ متوسط تلویزیون‌های تجملی و کیف‌دستی‌های شیک دارند. هر دو گروه می‌توانند خودروهای شاسی‌بلند کرایه کنند، سوار هواپیما شوند و سفر تفریحی دریایی بروند. در سطح ماجرا، اشیای مصرفیِ نمایانی که محبوب این دو گروه‌اند دیگر به دو جهان کاملاً متفاوت تعلق ندارند.

با توجه به اینکه امروزه همه توانایی خرید کیف‌دستی‌های مرغوب و ماشین‌های مدل‌بالا را دارند، ثروتمندان برای عیان‌کردن جایگاه اجتماعی خود به نمودهای تلویحی‌تری روی آورده‌اند. آری، اُلیگارش‌ها^۳و ابرثروتمندان هنوز هم می‌توانند با قایق‌های تفریحی شخصی و خودروهای بنتلی و عمارت‌هایی با دروازه‌های باشکوه ثروت خود را به رخ بکشند. اما تغییرات چشمگیر در طریقۀ مصرف ثروتمندانْ متأثر از نخبگان تحصیل‌کرده و مرفهی است که من آن‌ها را «طبقه ارتقاطلب»^۴ می‌نامم. این قشر مرفه نوپا جایگاه خود را از طریق تحسینِ دانش و کسبِ سرمایۀ فرهنگی تثبیت می‌کند، البته در کنار عادات مصرفی‌ای که همراه آن است، مثل اولویت‌دادن به خدمات، آموزش و سرمایه‌گذاری بر روی سرمایۀ انسانی در برابر خرج‌کردن برای کالاهای صرفاً مادی. من این رفتارهای جدید مربوط به جایگاه و منزلت اجتماعی را «مصرف ناملموس»^۵ می‌خوانم. هیچ‌کدام از انتخاب‌های مصرفی‌ای که در حیطۀ این اصطلاح قرار می‌گیرند، ماهیتی آشکار نداشته و اجناسی ظاهری نیستند، اما بدون شک انحصاری‌اند.

احتمالاً، ظهور طبقۀ ارتقاطلب و عادات مصرفی آن در ایالات متحده شایع‌تر از هر جای دیگری است. داده‌های برنامۀ پیمایش مخارج مصرف‌کننده^۶ در ایالات متحده نشان داد که، از سال ۲۰۰۷، یک درصد ثروتمند جامعه (افرادی که سالانه بیش از ۳۰۰ هزار دلار درآمد دارند) به‌شکل قابل توجهی هزینۀ کمتری را صرف کالاهای مادی کرده‌اند، در‌حالی که همین رقم برای طبقۀ با درآمد متوسط (که تقریباً ۷۰ هزار دلار در سال درآمد دارند) تغییری نشان نداده است و حتی روندی صعودی داشته است. ثروتمندان با احتراز از مادی‌گرایی علنی، به‌شکل قابل توجهی، سرمایه‌گذاری خود را متوجه آموزش، بازنشستگی و سلامت کرده‌اند، که جملگی غیرمادی هستند، اما در قیاس با کیف‌های مرغوبی که مصرف‌کنندۀ طبقه متوسط امکان خرید آن را دارد بسیار پرهزینه‌ترند. درحال‌حاضر، آن یک‌درصد ثروتمند بیشترین سهم از مخارج خود را به مصرف ناملموس اختصاص می‌دهد، که آموزشْ بخش مهمی از این مصرف است (تقریباً ۶ درصد از مخارج یک‌درصدِ ثروتمند را شامل می‌شود که، در برابر آن، رقم یک‌درصدی هزینه‌های طبقۀ متوسط برای این بخش قرار دارد). درواقع، از سال ۱۹۹۶ سهم مخارج آموزشی گروه آن یک‌درصد ثروتمند ۵/۳ برابر افزایش یافته است، در‌حالی‌که هزینه‌هایی که طبقۀ متوسط در همین بازۀ زمانی به آموزش اختصاص داده ثابت بوده است.

شکاف عظیم در هزینه‌های آموزش میان طبقۀ متوسط و طبقۀ یک‌درصد ثروتمند به‌ویژه به این دلیل نگران‌کننده است که در دهه‌های اخیر آموزش برخلاف کالاهای مادی هر روز گران‌تر از پیش شده است. بنابراین، به منابع مالی بیشتری نیاز است تا بتوان از پس هزینه‌های آموزش برآمد. بر اساس داده‌های برنامۀ پیمایش مخارج مصرف‌کننده، هزینۀ شهریۀ دانشگاه‌ها بین سال‌های ۲۰۰۳ تا ۲۰۱۳ با افزایش ۸۰ درصدی مواجه بوده است، در‌حالی‌که پوشاک زنانه در همین بازه زمانی تنها ۶ درصد رشد داشته است. عدم سرمایه‌گذاری طبقۀ متوسط در بخش آموزش، بیش از آنکه به اولویت‌بندی آنان مربوط باشد، نشان‌دهندۀ این است که هزینۀ آموزش برای آن‌هایی که در دهک‌های میانی درآمدی قرار دارند آن‌قدر سنگین است که ارزش پس‌اندازکردن را ندارد.

هرچند که مصرف ناملموسْ عمدتاً بهای بسیار بالایی دارد، اما به‌واسطۀ رفتارهایی -از خرید هفته‌نامۀ اکونومیست گرفته تا خرید تخم مرغ محلی- جلوه می‌یابد که کم‌هزینه‌تر اما به همان اندازه خودنمایانه است. به بیان دیگر، مصرف ناملموس به شیوۀ ساده و سریع‌تری برای نمایشِ سرمایۀ فرهنگی در میان نخبگانِ ثروت بدل شده است. اقلام موجود در صورت‌حساب پیش‌دبستانی‌های خصوصی، بیانگر این است که جعبۀ ناهار باید حاوی تردک کینُوا^۷ و میوه‌های ارگانیک باشد. ممکن است تصور کنید این رویکردهای تغذیه‌ای نمونه‌ای پیش‌پاافتاده از رفتارهای مادران عصر مدرن باشد، اما اگر از محدودۀ طبقه متوسطِ روبه‌بالا در شهرهای ساحلی خارج شویم، با بسته‌های ناهار متفاوتی مواجه خواهیم شد که شامل خوراک آماده و فرآوری‌شده است و خبری از میوه در آن نیست. به همین ترتیب، اگرچه زندگی در لس آنجلس، سان‌فرانسیسکو و نیویورک ممکن است این تصور را برای هر کسی ایجاد کند که همۀ نوزادان آمریکایی در سال اول زندگی‌شان از شیر مادر تغذیه می‌کنند، اما آمار ملی حاکی از آن است که تنها ۲۷ درصد از مادران به این رهنمود آکادمی پزشکی اطفال آمریکا عمل می‌کنند (در آلاباما این رقم در محدودۀ ۱۱ درصد در نوسان است).