کودکان کانون اصلاح و تربیت زندگی خود را به صحنه ی نمایش بردند

کارفرمای سپهر از او می‌خواست تا تنش را لمس کند و با لباس زنانه جلوی چشم او برقصد، او الان به جرم قتل کارفرما در کانون اصلاح و تربیت به سر می‌برد.  این بخشی از داستان زندگی یکی از بازیگران تئاتر الیورتویست است، تئاتری که با بازی نوجوانان کانون اصلاح و تربیت در اوایل اردیبهشت اجرا شد و به گفته‌ی اسماعیل فیروزی کارگردان این نمایش بازخوردهای بسیار خوبی هم در پی داشته است به طوری که فیروزی می‌گوید: «ای کاش زمان بیشتری برای اجرا داشتیم.»
هرکدام از بازیگران، روی سن داستان زندگی خود را روایت می‌کردند، همه پسرهای کم سن و سالی بودند که شرایط جبری آنها را به کانون اصلاح و تربیت کشانده بود و با اجرای نمایش الیورتویست که در اردیبهشت ماه اجرا شد، هر کدام بخش کوچکی از دردهای نهفته‌ی درونشان را برای تماشاچی آشکار کردند. شایان، علی، محمدرضا، مهدی، ابوالفضل بازیگرهای نوجوانی بودند که برای اثبات استعدادهای خود روی سن تالار هنر، هنرنمایی کردند، در آخر تماشاچیان حاضر در جمع هر کدام برای آزادی نوجوانان کانون اصلاح و تربیت هزینه‌ای را پرداخت کردند.

اسماعیل فیروزی کارگردان این نمایش در گفت‌وگو با انصاف‌نیوز به دشواری‌های کار نمایش در کانون اشاره کرد و نام این کار را تئاتر دشوار گذاشت، او می‌گوید: « اگر یک نمایش بتواند در درمان روی این بچه‌ها اثر بگذارد من فکر می‌کنم ما به نحو مطلوب این کار را انجام دادیم.»

فیروزی در مورد کمک‌هایی که در زمان اجرا برای آزادی نوجوانان جمع شده بود به خبرنگار انصاف نیوز گفت: «حساب‌هایی که اعلام شده حساب‌های دولتی است و مربوط به انجمن حمایت از زندانیان است، این انجمن زیر نظر ستاد ملی صبر که یک نهاد وابسته به معاونت فرهنگی قوه قضاییه است، فعالیت می‌کند و کارش کمک به آزادی و گرفتن رضایت شکات است که این کار در حال انجام شدن است.»

این کارگردان در مورد تاثیر نمایش گفت: «به نظر من تئاتر بازتاب مثبتی داشت و ای کاش فرصت بیشتری داشتیم تا با ارایه‌ی کار پاسخ بیشتری را دریافت کنیم اما بیشتر از این امکان اجرا برای ما نبود. به هر حال بازی و نمایش یکی از ابزارهای درمان به خصوص برای بچه‌های بزهکار است، با این کار میزان امید و خودباوری در این بچه‌ها افزایش پیدا می‌کند.

اگر یک نمایش می‌توانست در مرحله‌ی درمانی روی این بچه‌ها اثر مثبت بگذارد من فکر می‌کنم ما به نحو مطلوب چنین کاری انجام دادیم زیرا بازتاب‌های مختلفی از کار را دیدند ولی ادامه‌ی راه خیلی مهم است، این موضوع بسته به تلاش ملی است چون برای این بچه‌ها تا مادامی که این داخل هستند می‌توان کاری کرد، ولی ادامه‌ی این امیدواری وظیفه‌ی جامعه است.»

فیروزی در ادامه از مشکلات کار نمایش در کانون گفت :« کار نمایش در کانون اصلاح و تربیت جزو کارهایی است که من نامش را تئاتر دشوار می‌گذارم، به این معنی که شما هرجای دیگر که بخواهی کار کنی بازیگر یا شناخته شده است و یا ثبت نام کرده اما در کانون این طور نیست، اینجا بچه‌هایی هستند که نگران مدرسه، خانواده و موضوعات دیگر هستند، حتی بچه‌هایی هستند که در اوج مصرف مواد مخدر هستند و اصلا دغدغه‌ای به اسم تئاتر ندارند. این بچه‌هایی که این نمایش را بازی می‌کنند، تا به حال نمایش ندیده‌اند و قبل آنکه تئاتری ببینند نمایش اجرا کردند.

به همین علت چیزی که کار را سخت می‌کند این است که اول باید بچه‌ها را برای شروع کار توجیه کرد مساله‌ی بعدی این است که دیدگاه بچه‌ها  نسبت به تئاتر متفاوت است. برای مثال در حین تمرین شاید بگویند من الان حوصله‌ی تمرین ندارم، دارو خوردم اعصاب تمرین ندارم و یا بگویند اصلا نمی‌خواهم بازی کنم، مادرم زنگ زده و فلان اتفاق افتاده، بنابراین شرایط کاملا متفاوت است و اصلا نمی‌توان آن را با یک حالت عادی مقایسه کرد.

یکی از مرحله‌های کار همین است که باید بچه‌ها را به کار عادت داد، بعد از آن، او باید مجموعه شرایط را بپذیرد. مربی‌ها مسوولیت‌های خاصی دارند، ساعات مشخصی را برای کار در اختیار دارند. حتی ممکن است در حین تمرین یکی از این بچه‌ها مرتکب تخلفی شود و برای مدتی در تمرین حضور نداشته باشد و یا بچه‌ای کارش به بیمارستان کشیده شود و در تمرین نباشد.

به صورت کلی در این مجموعه چیزهای پیش‌بینی نشده‌ی بسیاری‌ وجود دارد که کار را آنقدر سخت می‌کند که تصور آن سخت است، به هر حال کانون یک مکان قضایی است که کار در آن به مجوز و پیگیری نیاز دارد. بنابراین می‌توان گفت شاید دشوارترین کار نمایش، کار در کانون باشد.»

کارگردان نمایش الیورتویست درپایان گفت:«تهیه‌ی این کار چهار ماه زمان برد، بچه‌ها بسیار مستعد هستند ولی به صرف استعداد هنری و بدون مددکاری نمی‌توان با این بچه‌ها هنر کار کرد، چون امکان دارد هنر به تنهایی به این بچه‌ها حتی آسیب بزند. من خودم مددکار زندان هم هستم و با مسایل حوزه‌ی زندان و مددکاری آشنا هستم، بدون آگاهی نمی‌توان در این حوزه کار کرد.»

انتهای پیام