مطهری‌ها قربانی خودخواهی عارف‌ها

احسان رستگار، فعال رسانه‌ای در یادداشتی درباره‌ی انتخابات هیات رییسه‌ی مجلس با عنوان «آقای عارف! پیام شما، این بود که در گفتمان اصلاح‌طلبی، مطهری‌ها، قربانی خودخواهی عارف‌ها می‌شوند» که در اختیار انصاف نیوز قرار داد، نوشت:

سطور ذیل را دیروز بنا داشتم بنویسم اما به دلیل عصبانیت بیش از حد ناشی از عمق فاجعه و فضاحت دیروز در مجلس، امروز می‌نویسم و در اختیار پایگاه خبری-تحلیلی انصاف نیوز قرار می‌دهم.

همه آقای عارف را انذاز می‌دهند. می‌گویند “شما که خودت هم می‌دانی رأی نمی‌آوری! پس نامزد نشو! اگر نامزد شوی، ممکن است نائب رئیسی را هم از دست بدهی.”

اما عارف گوشش بدهکار نیست.
آقایان علی مطهری، تاجگردون و تابش، مصرند تا به نمایندگی از اکثریت اعضا، او را منصرف کنند، اما آقای عارف نظرش به نظر طیفی جوزده، انحصارطلب و ناپخته نزدیک‌تر است؛ یعنی آقایان علیجانی، سروش و حسین‌زاده و خانم سعیدی.
عارف در پاسخ به مطهری، تابش و تاجگردون، مدام این جمله را تکرار می‌کند:

“نه! رأی نیاورم هم مهم نیست. من باید به بیرون مجلس پیام بدهم! باید بفهمند که ما در مجلس یک کاری کرده‌ایم. باید پیام بدهم برای ۹۸ و ۱۴۰۰.”

عبدالرضا مصری رقیب علی مطهری شده. با اکثر نمایندگان، دو سه بار طی این مدت جلسه داشته است. به عارف این خطر را گوشزد می‌کنند.

می‌گویند: “اگر شما نامزد بشوی، احتمال رأی آوردن امثال مصری بالا می‌رود. اکر برای ریاست نامزد بشوی، مستقلین از ما حمایت نمی‌کنند. مستقلین فقط بر سر ریاست مجلس با ما فراکسیون امید اختلاف دارند. از ریاست صرف نظر کن و بگذار اکثریت هیات رئیسه را حفظ کنیم و هیات رئیسه به دست اصول‌گرایان نیفتد.”
باز لجوجانه اصرار می‌کند:
“نه! من باید پیام به بیرون بدهم. باید به بیرون مجلس پیام بدهم!”

انتخابات برگزار می‌شود. پزشکیان که همواره حمایت قومیتی آذری‌ها و ترک‌ها از آقای فرهنگی، علتی مضاعف بود تا آرائی که قبلا بخشی‌اش ممکن بود به سمت مطهری روانه شود، اکثرا به پزشکیان و فرهنگی رأی دادند.
به این ترتیب علی مطهری در آخرین سال مجلس دهم و برخلاف سه سال قبل، از نائب رئیسی باز می‌ماند.

اوج درایت و عمق فهم محمدرضا عارف، آن‌جا خودنمایی می‌کند که بعد از رأی نیاوردن علی مطهری وقتی نمایندگان با گله و شکوه نزدش می‌روند تا پاسخگوی دسته‌گلی که به آب داده باشد، می‌گوید:
“خب الحمدلله که یک پیامی به بیرون دادیم.”

انگار نه انگار که او، مطهری را برای ارسال این پیام قربانی کرده است.

مع‌الاسف، باطن این پیام، این است که آقای عارف دغدغه‌هایی دارد، مهم‌تر از دغدغه‌های خانه‌ی ملت. فحوای پیام آقای عارف، بی‌ارزش بودن علی مطهری در منظر اوست.

سؤالی که عارف و هم‌فکرانش باید به آن پاسخ دهند، این است که آیا آن گفتمانی که حاضر است علی مطهری را فدای ارسال یک پیام کند و عبدالرضا مصری را جای او بنشاند، پشیزی به شایسته‌سالاری، حق‌گویی و دردهای مردم و شعارهای سیاسی‌اش مانند حق‌طلبی، آزادی‌خواهی و استقلال رأی اعتقادی دارد؟

اسف‌بار است، ولی آقای عارف و دار و دسته‌اش، بارها در سازمان‌ها و نهادهای مختلف، ثابت کرده‌اند که دغدغه و اولویت اولشان، نه شایسته‌سالاری است، نه دفاع از حق، بلکه قبیله‌گرایی است و رسیدن به اهدافی شخصی که فقط برای همان قبیله در اولویت است، نه عموم مردم.
آیا بهتر نیست، کسی که این‌قدر احوال مجلس برایش کم‌اهمیت است و بیرون مجلس برایش پراهمیت، از مجلس استعفا دهد تا حرکت افراد موثری مثل علی مطهری را کند نکند؟ اگر هم کسی بنا بود در این مجلس قربانی شود، عارف بود نه مطهری. بزرگ‌ساکت‌پراشتباه، اگر در مجلس نمی‌بود، هم امیدی‌ها قدرتمندتر حرکت می‌کردند، هم رأی‌دهندگان کم‌تر حرص می‌خوردند.
پیام این کنش‌گری عارف و برخی اصلاح‌طلبان مجلس، این بود که در گفتمان اصلاح‌طلبی، مطهری‌ها، باید قربانی خودخواهی عارف‌ها شوند و مطهری‌های شجاع و فعال، سکوی پرتاب عارف‌های ترسو و منفعل هستند.

علی مطهری در انتخابات هیات رئیسه سال اول، دوم و سوم به ترتیب با ۱۳۳، ۱۶۳ و ۱۴۳ رأی کرسی نائب رئیسی دوم مجلس را از آن خود کرده بود، اما امسال رقیب اصولگرایش از فراکسیون ولایی با ۱۵ رای بیشتر جانشین او با ۱۲۸ رای شد و بدین ترتیب، جایگاه اصولگرایان با افزایش تعداد کرسی‌شان در هیأت رئیسه تقویت شد.

روایت مطهری از انتخابات هیات رییسه مجلس

انتهای پیام