چرا جشنواره فیلم فجر را تحریم نکردیم؟
کریم نیکونظر در سازندگی نوشت :
هیچ مراسمی و هیچ جشنی سرپوشی روی چشمهای ما نیست؛ آنچه که ما در این روزها تجربه کردهایم تلخترین و ناگوارترین حادثههای این سالها بوده. دردها و زخمها هنوز جلوی رویمان است؛ از مردمِ بیجاومکانِ پلدختر تا خانههای غرقِ فاضلاب ملاثانی، از آبان ماه و زخمهایش تا خون حاج قاسم که سیزدهم دی ماه در بغداد روی زمین ریخته شد، از هواپیمایی که موشکِ خودی به آن خورد و رنج را، غم را چند برابر کرد تا سیلِ سیستان و بلوچستان و زلزلهی فارس. این همه تلخی برای یکسال کُشنده است و اصلاً عجیب نیست که هیچ میوهای در چنین عزایی طعم ندارد. ما زندهایم که تکتک این حوادث را به یاد بیاوریم و نه فقط برای آنها سوگواری کنیم که از دل خاکستر ناامیدی و تلخی و اندوه جمعیمان، از دل این سیاهی، سوسوی شعلهای را ببینیم. چارهای نداریم جز اینکه امیدوار باشیم، نه به دیگری، که به خودمان برای تغییر وضع موجود، که اسیر کرختی و ملال نشویم. من، اول، دربارهی سینما حرف میزنم، دربارهی همهی سینمای ایران، دربارهی تکتک فیلمهایی که به اسم «سینمای ایران» در جشنوارهی فیلم فجر اکران میشود. ما امسال جشنواره را تحریم نکردیم چون فکر نمیکنیم که قهر و انصراف و تحریم تغییری در وضع موجود ایجاد میکند، دستکم این راهِ ما نیست. قهر کردن یعنی جاخالی دادن، کنار کشیدن و سپردن امور به دست کسانی که وضع موجود را با بیکفایتی و بیفکریشان ساختهاند و به آن مینازند. چرا باید باز هم به آن ها اجازه بدهیم که سردمدار سینما شوند؟ که سینمای ما را از آن خودشان بکنند؟ ما هیچ غمی را نادیده نمیگیریم اما عزادار بودنمان مانع از این نیست که چشمهایمان را ببیندیم و بگذریم، که فکر کنیم چشمپوشی ما از یک رخداد هنری، این غم را تسکین میدهد یا دیگران را نسبت به آن حساس میکند. ما میخواهیم با واقعیت روبهرو شویم و فکر کنیم که چطور از پس آن بربیاییم. راه حلِ ما کنار نشستن نیست، حضور داشتن است. میخواهیم از سینمای ایران، از همهی فیلمهای «خوب» دفاع کنیم، فقط و فقط از سینما حرف بزنیم و از مردم. قصد داریم از فیلمهایی دفاع کنیم که دربارهی انسانها حرف میزنند و نمیترسند از اینکه آدمهایشان تکانی به خودشان بدهند و جلو بروند و بهجای انفعال و رخوت و بیعملی، دست به اصلاح بزنند و بخواهند زندگیشان را تغییر دهند. اصلاً مگر کار هنر، چیزی جز تلاش برای بهتر کردن زندگی آدمهاست؟ ما حق خودمان میدانیم که تمام فیلمهای بد را، فیلمهای پرمدعای پوچ و توخالی را، ساختهی هر کس که باشد، زیر سئوال ببریم. جشنوارهی فیلم فجر یک فرصت است برای مواجههی منطقی و دقیق و بدون ترس با همهی فیلمهایی که به نام ما مردم ساخته میشوند اما به کام دیگراناند. میخواهیم جلوی این فیلمها بایستیم. ما عزاداریم، شادی نمیکنیم، اما به زندگی چشم دوختهایم و دنبال سوسوی نور در دل تاریکی و غم میگردیم. باور کردهایم که تاریکی، خاموشی نیست، فقدان نور است. ایبسا سینما و فیلمهای حاضر در جشنواره نگذارد این نور خاموش شود.
انتهای پیام
