تابناک: وقتی آقای رئیس‌جمهور لباس هایش را جا به جا می‌پوشد!

سایت تابناک در یادداشتی قابل توجه نوشت:

کسوت، یعنی لباس و جامه ای که افراد در جایگاه های مختلف به تن می کنند. در این میان یک شخصیت سیاسی نیز هم جایگاهی حقیقی دارد و هم جایگاهی حقوقی؛ اما مسأله اینجاست که آیا رئیس جمهور به عنوان یک مسئول سیاسی می تواند در جایگاه رسمی خود، رفتار یک شهروند عادی را از خود نشان دهد؟

آقای حسن روحانی در مراسم بهره برداری از طرح های عمرانی استانی با اشاره به موانع موجود در مسیر اجرای برنامه های اقتصادی گفت: «وقتی می خواهید تولید کنید، یک دستگاه فاسدی هم که نمی خواهم نام ببرم که چگونه می تواند کالای قاچاق وارد کند، نمی گذارد کشور رشد کند». [لینک]

این سخنان رئیس جمهور در شرایطی مطرح می شود که ایشان نه به عنوان یک شهروند و متولی یک کارخانه تولیدی، بلکه از جایگاه بالاترین مدیر اجرایی کشور در حال سخنرانی بود. وقتی یک ملت به شما اعتماد کرده و شما را به عنوان نماینده خود در این جایگاه انتخاب می کنند، بدین معناست که شما موظف به انجام وظایفی هستید که این جامعه به شما محول کرده است. یکی از این وظایف، اجرای برنامه ها و قوانین اقتصادی است که از مهمترین آنها قانون تسهیل تولید و فراهم کردن شرایط اجرای اقتصاد مقاومتی است.

در یک نظام سیاسی مدرن، رئیس جمهور به عنوان رئیس قوه مجریه نمی گوید «نمی گذارند» یا «نمی شود» و یا «دست های پشت پرده ای در اقتصاد وجود دارد»، بلکه وظیفه او این است که این موانع را برطرف کرده و با هرگونه بی قانونی مقابله کند. در حالی که رؤسای پیشین جمهور نیز هر از چندگاهی از این سخنرانی های فرافکنانه انجام می دادند. به طوری که آیت الله هاشمی رفسنجانی، برخی از منتقدانش را «دشمنان توسعه» می دانست و دکتر احمدی نژاد هم «جمشید بسم الله» را مقصر تمام بحران های اقتصادی کشور برمی شمرد. در نهایت آقای هاشمی رکورددار تورم در کشور شد و آقای احمدی نژاد نیز وقت نکرد تا فهرست مفسدان اقتصادی را از جیبش بیرون بیاورد.

آقای رئیس جمهور در ادامه سخنانش به صراحت می گوید: «باید جلوی فساد گرفته شود»؛ این تأکید بر ضرورت مبارزه با فساد در شرایطی مطرح می شود که رئیس جمهور کشور در ادامه به نهادهای نظارتی خرده می گیرد که « الحمدالله هر چه بخواهید دستگاه نظارتی هست که نشستند و فقط ایراد می گیرند و هر کاری کنید، می گویند این طرف آن کج بود و یا آن طرفش ایراد داشت».

پرسش اینجاست آیا رئیس جمهور پیش از اعلام نامزدی برای انتخابات ریاست جمهوری در سال 1392 از ساز و کار نهادهای نظارتی این کشور خبر نداشتند که امروزه از نظارت این ارگانها متعجب شده اند؟ البته بدیهی است که در هر سیستمی احتمال اختلال وجود دارد، اما یک مدیر زمانی موفق خواهد بود که به جای «انتقاد و نق زدن»، راهکارهایی برای شفاف تر کردن قوانین نظارتی پیشنهاد و یا با نظارت موشکافانه درون-سیستمی (در داخل قوه مجریه) از بروز اختلاف نظرها جلوگیری کرده و در نتیجه فضا را برای پیشرفت اقتصادی کشور فراهم کند.

با این تفاسیر به نظر می رسد، آقای حسن روحانی هنوز در لباس و کسوت یک رئیس جمهور به خوبی در همه زمینه ها جا نیفتاده است. به بیان دیگر، او نیز همچون رؤسای جمهور پیشین فراموش می کند که برای برطرف کردن مشکلات انتخاب شده و نه برای برشمردن آنها. به همین سبب، گاهی فراموش می کند که در کسوت رئیس جمهور مسئول اجرای قانون است و نه در مقام یک منتقد دانشگاهی، مسئول واکاوی دست اندازهای سیستم بروکراتیک.

انتهای پیام